Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

24 januari. Lissabon – Madrid – Manzanares el Real.

Voor 14,99 eur mag ik vandaag 9,5 uur in een Flixbus zitten van Lissabon naar Madrid. Dat is een schijntje vergeleken met de absurde tarieven van de Nederlandse Spoorwegen. De bussen rijden tot nu toe uitstekend op tijd, zijn schoon en bieden veel beenruimte.

Zo ook vandaag. De felgroene bus huist hooguit tien passagiers en de benen kunnen gestrekt vooruit. De hemel is blauw en het is een plezier om het landschap gade te slaan. Alleen dat al is een reden om met de bus naar Nederland te gaan; de kilometers die je gerend hebt, onder je door zien glijden. ‘Of zoals vriendje Marcel zei: Naar huis rijden vanuit Leon, dan weer terug naar Leon, dan weer naar Rijswijk en dan nog een keer naar Parijs. Ik word al moe bij de gedachte…’ Het verschil is dat ik er ruim 150 dagen over gedaan heb.

Het stomme is dat ik in herstel en rust zit en bij ieder trailtje dat ik uit het raam zie, de neiging voel om te kwijlen. Ik wil dolgraag rennen, ben gretig, zelfs na zo lang. Lopen, rennen, aarden, het is verslavend. Ik heb niks met de term runners high, maar endorfinen hebben de geest beneveld.

De conclusie ten aanzien van het binnenland van Spanje is dat het groen is. Het jaargetijde want ik heb hier eerder ook door dorre, droge vlakten getrokken. Ik houd van de hoogvlakte met omringende bergen, de windmolens aan de einder die direct beelden van Don Quichot en zijn kompaan oproepen. De oudere steden zijn volledig ommuurd en doen, liggend op hellingen, machtig aan. Ik houd van de uitgestrekte velden met rotsblokken erin met in het midden een trotse witte boerderij. Heerlijk zijn tapas, Gallische vissoepen en Paella. Forten, kerken, kaarsrechte lange rechte wegen zonder einde aan de einder; Spanje is oer. Kijk alleen al naar de beeldende namen van provincies en laat ze in je keel weerklinken; Navarra, Aragon, Castillie, Rioja. Hier horen Tempeliers en… Asterix en Obelix met hun menhirs. Wat ben ik Spanje gaan waarderen…

De busreis verloopt voorspoedig, alleen is het toilet stuk. De laatste 200 kilometer vormen een test voor het uithoudingsvermogen, ik heb de knijpspieren van een buffel.

Gelukkig vind ik afleiding in de artikelen die ik heb geschreven voor de laatste editie van Wandelkrant Te Voet doe net uit is, een column over pelgrimeren en een artikel over de Moderne Pelgrim.

Na een rit van een uur met een lokale bus land ik bij vriendin Susannah in Manzanares el Real, een enthousiast weerzien na ruim zes jaar. Ik zal op de internationale school waar ze lesgeeft een presentatie geven over mijn run en het zwerfafval dat ik onderweg verzamelde. De sportleraar vind het prachtig en heeft een heel epistel in het Spaans op de website gezet over ‘Charla con el Aventurero’. Ergens in de komende twee weken zal ik met de kinderen van twaalf klassen zwerfafval gaan ruimen en daarna mijn verhaal doen.

Susannah ken ik van eerdere trailwedstrijden die ik hier liep, de loodzware Cabreratrail en de Trail de las Cehesas. Op de een of andere manier zijn we in contact gekomen en gebleven. Het is prettig dat ze Brits is want mijn Spaans ontwikkelt elke dag, maar de vraag is waarheen. Ik red me, net.

Ze is de afgelopen dagen druk in de weer geweest om ergens een gratis opvang te regelen want mijn budget begint op te raken. Gelukkig lijkt de school te overleggen of ze wat budget hebben omdat ik de moeite heb gedaan eerder een Zoomlezing te doen en nu live hier ben.

Vooralsnog slaap ik naast de kat in haar woonkamer, op een matras die vele malen comfortabeler is dan mijn alumat. I am a happy mountaineer and the mountains are calling…

Leuk om hier weer te zijn en dagen te kunnen Buitenspelen in de prachtige bergen alhier.