Twee pelgrims met credential gezegend in de kathedraal en ALLE zonden kwijtgescholden

15 januari. Dag 153. Hostal Mexico, Santiago 0k. Totaal 5.033k.

Rond tien uur het bericht dat collega-pelgrim Waniushka bijna bij de kathedraal is. Ik loop haar tegemoet. Gelijktijdig zijn we op het grote plein voor de kathedraal. Ik met 5.033 kilometer op de teller, zij met 1.850 vanuit Genève. Ze gaat hierna door naar Finisterre en Muxia om de 2.000 aan te tikken. Een big pelgrimhug.

Dan een bezoek aan het kantoor om onze credential op te halen. Het is een weinig romantische aangelegenheid. Heeft meer weg van een bezoek aan de dokter met wachtkamer, nummertjes en al. Een steriel wit gebouw. Ik lever twee paspoorten in en een ansichtkaart met drie laatste stempels in, omdat de paspoorten vol waren. De dame achter het loket kijkt wat verwonderd en zoekt mijn eerste stempel. Verder maar weinig aandacht voor de laatste honderd kilometer zoals ik gevreesd had.

Ook Waniushka die de laatste zestig kilometer naar Santiago non stop liep, maakte talloze foto’s om te bewijzen dat ze er daadwerkelijk was. Het is allemaal niet aan de orde en we constateren dat als je heel veel meer loopt dan de laatste honderd, ze het wel geloven. Ik krijg mijn papier en tegen betaling van vijf euro nog eentje met de afstand erop. Highfivend verlaten we het kille kantoor.

Eenmaal buiten een poging om via een zijdeur binnen te komen bij Parador Hospital Real, een van de duurste vijfsterrenhotels van Spanje, om wat te eten te krijgen. De eerste tien pelgrims van de dag mogen hier sinds jaar en dag in een apart kamertje een hapje doen. Helaas, deze gewoonte is vervallen met Corona. Alle bars en restaurants in heel Spanje zijn immers open, maar dit feestje gaat voor ons niet door. De waanzin van de willekeur slaat weer toe.

We laten ons niet uit het veld slaan en drinken elders koffie tot we om twaalf uur de mis mogen bijwonen. Als je de kerk in wilt, moet je tegen betaling van twee euro je rugzak in opslag doen. Mijn reismaatje weigert dat in alle toonaarden; ze pelgrimeert zonder geld. We laten onze rugzak een uur lang open en bloot te grabbel bij de ingang van de kathedraal.

Ik neem het manuscript van mijn boek mee en vraag me de hele dienst af of ik nou vreselijk verdrietig zou zijn als de rest weg zou zijn. Later blijkt zij hetzelfde te hebben gedacht en constateren we dat we met nog minder op pad zouden kunnen.

De mis is mooi. Drie oude mannen in Sinterklaaspij en mijter oreren om beurten achter het preekgestoelte. Één dame wisselt dat af met prachtig gezang, dat ons diep raakt. Middenin de kerk hangt het wierookvat dat ze door de kerk slingeren door aan touwen te trekken. De Botafumeiro is het grootste wierookvat ter wereld en wordt gebruikt aan het einde van de pelgrimsmis.

Het vat is 1,50 meter hoog en weegt ongeveer 53 kilo. Het wordt voor de viering gevuld met houtskool en wierook en hangt aan een lang touw. Na de communie wordt de wierook ontstoken en wordt het vat door acht kerkdienaren in beweging gebracht. Daarbij slingert de Botafumeiro op spectaculaire wijze van links naar rechts door de ruime dwarsbeuk. Hij bereikt daarmee een hoogte van twintig meter, nauwelijks één meter lager dan het gewelf, en één slingerboog bedraagt vijfenzestig meter.

Volgens overlevering dient de Botafumeiro om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geuren van de pelgrims, maar in de praktijk geldt het als een attractie voor toeristen. Edoch dat is al twee jaar niet meer het geval wegens corona. Als je een vat met wierook slingert, krijgt iedereen immers Omikron. Het vat is overigens ook wat kleiner, eerder 15 centimeter dan het tienvoudige. Daar ren je dan 5.000 kilometer voor… Gelukkig doen we het voor onszelf!

Tijdens de mis mogen we op de knieën op de houten verhoging voor ons boete doen. Zowel Waniushka als ik zijn niet in staat op onze knieën op te steunen, te pijnlijk. Ik blijf staan. Tenslotte krijgen we het heilig brood van de oppersinterklaas. Ik wacht heel even met opeten en zal mijn masker pas iets verderop afdoen om hem niet te besmetten. Meteen word ik terecht gewezen door een streng ogend damesmens dat ik het moet opeten. Aldus verwijder ik mijn masker voor haar neus en duw het naar binnen. Je intenties zijn goed, maar in kerken probeert men zo vaak alle lol er stelselmatig uit te rammen. Ik weet dat ik hier welkom ben; slechts zelden voelt het zo.

Eenmaal buiten nestelt Waniushka zich op het plein voor de Kathedraal om een stuk op te nemen voor haar podcast. Zij doet via audio verslag van haar hele Camino, Camino by audio. Ze heeft al tachtig afleveringen van een kwartier tot half uur gemaakt. Helaas in het Frans. Ik schiet enkele mooie foto’s van haar terwijl ze helemaal alleen in kleermakerszit op het plein zit.

Na een stevige lunch verdwijnt zij in bad en ik ga op pad. Ik ga een week herstellen in Nazare en wil een spijkerbroek kopen. Ik ben de gore lappen die al maanden om mijn lijf bungelen meer dan zat. De lucht van ammoniak zit in elke vezel. De laatste keer heb ik een en ander zo heet gewassen dat de lijm van veel ritssluitingen heeft losgelaten. Ik ben een stinkende ragebol.

Helaas kent Santiago bijna alleen winkels met damesmode en het duurt een uur voor ik een Springfield ontdek met jeans. De heupmaat is met drie afgenomen. Het meisje bij de kassa vraagt geïnteresseerd hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. ‘5.033 kilometer rennen door de bergen met bepakking’, antwoord ik. Waarop zij opmerkt dat ze dat dan misschien ook maar moet doen. Ik constateer dat 5.033 voor haar niet voldoende zal zijn.

Lol hebben we als ze de labels eruit knipt en ik de broek terplekke aantrek. Gek hoe je deze dingen kunt missen en herwaarderen.

Daarna heb ik het bad voor mijzelf. Waniushka maakt een rondje langs andere pelgrims die ze kent en komt terug met jus, chips, brood en gorgonzola, olijven en cola. Tot haar eigen verwondering is ook zij na haar finish in Santiago opeens totaal geïmplodeerd. Als een wrak komt ze de kamer binnen schuifelen en stort ineen op het bed. Mooi hoe lichaam en geest samenwerken en samen ingeven als daar ruimte voor is.

We eindigen de dag met Jason Bourne op mijn telefoon. Althans, zij is na drie minuten in dromenland en kijk hem af.

Al met al bijzonder om de rituelen van de Camino te doorlopen, de Credential, niet-eten bij de Parador, niet-slingeren van de Botafumeiro, en wel een mooie mis in het Spaans van een uur. De cirkel is rond.

Morgen naar Nazare voor nieuwe avonturen. Kijk voor de grap eens naar het filmpje dat 8 januari is opgenomen… De golven zijn immens en de surfscene staat op zijn kop…