Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

9 januari. Dag 147. Hotel San Yacobo, Santiago de Compostella – Albergue de Peregrinos Negreira 26k. Totaal 4.914,5k.

Zo’n dag… Misschien moet je na een sprint van 62k en een eerste finish in Santiago die best beladen is, niet doorlopen. Ik heb echter over een week een afspraak, dus toch verder.

Het regent. Nog steeds. Dus eerst maar uitgebreid ontbijten een blog schrijven. Daar gaat de regen niet van over.

Om half twaalf kuier ik Santiago in op het dooie gemakje. Vandaag is het 21 kilometer naar Negreira. Plus twee kilometer omdat je hotel aan het begin van Santiago zit. Plus twee omdat je herberg aan de achterkant van Negreira zit. Plus nog een, geen idee waarom. Zo’n dag.

Santiago is aardig, maar nu ook weer niet het Mekka dat ik ervan verwachtte. Hier en daar een leuk zaakje met souvenirs, afgewisseld met barretjes en restaurants. Maar heel sfeervol doet het zo op het eerste gezicht niet aan. Misschien is het de regen.

Helemaal aan het eind van de stad de kathedraal en daar weer achter het bureau waar je je credential kan halen. Dat laatste is dicht uiteraard want het is zondag.

Ik blijf gewoon gele pijltjes volgen en ziedaar: een paal met de afstand tot Finisterre en Murcia. Een tocht met aan het eind een rondje zodat je beide plekken kunt aandoen. Finisterre staat voor 90,1 op de borden. Vanaf daar is het 29 kilometer naar Murcia en dan ook weer zo’n 90 terug naar Santiago.

Deze korte Camino is de enige pelgrimsroute die in Santiago de Compostella begint. Finisterre wat letterlijk het einde van de wereld in het Latijn betekent was de plaats waar de apostel Jacobus voor het eerst voet aan land zou hebben gezet op het Iberische schiereiland. Door de eeuwen heen was het dan ook gebruikelijk voor vele pelgrims om na een korte rustpauze in Santiago de Compostella de tocht te hervatten, om ook deze mythische plek te bezoeken. Hier aangekomen verbranden ze dan vaak ritueel hun kleren een traditie die ook vandaag de dag nog levendig is. Niet verwonderlijk als je bedenkt hoe sommige pelgrims stinken, dat krijg je er eenvoudigweg nooit meer uit.

De tocht voert vandaag door Eucalyptus-bossen. De begroeiing is anders na de stad en je merkt dat je de Atlantische kust nadert. Ook veel palmbomen die daarop wijzen.

Daarnaast is er veel mos en varens. De oplettende lezer heeft al door dat deze twee signalen duiden op vocht, in casus hemelwater. Stinken ga je vooral als je zoals ik nu een paar dagen in de regen loopt met je regenjackie. Vooral rennen doet de odeur goed op gang komen. Als ik ergens binnenstap waar het windstil is, de geur van een rottend lijk.

En dit is niet zomaar regen. Dit is fijne miniregen, de Engelse taal bezigt daartoe het woord drizzle. Het dringt door tot in de fijnste naden van je ondergoed, sokken en de binnenkant van je portemonnee. Zelfs mijn geld is nat. Als deze regen nog fijnmaziger wordt, dringt hij door je huid en verzuip je waar je bij staat.

Overal om me heen fijnmazige regendruppelwolken die in flarden over en door me heen waaien. Ze hangen overal in de toppen van de bomen zoals ze dat in de Ardennen plachten te doen bij de Fantoomtrail, ziedaar de naam van desbetreffende trail. Hier zijn méér fantoomwolken.

Je zou denken dat de wolken een keer wegwaaien, maar je hebt het mis, ze worden pertinent achtervolgd door bieuwe. En je zou denken dat ze een keer leegregenen. Maar dat is niet zo. De aarde verdampt net zoveel water als er op je neer valt. Het houdt nooit op. Het is de stroom van het leven, de ongeschreven wet van de Gallische regen.

Deze, fijnmazige, hemelwaterstroom is de aanleiding voor het ontstaan van het woord ‘Gallisch’. Als in: ‘Ik word helemaal Gallisch van deze kloteregen!’ en klote kun je vervangen door rot-, oneindige of shit-, een en ander afhankelijk van je gemoed. Zo’n dag.

Halverwege een kroeg waar ik een kop koffie drink. Drie keer slaat de stroom uit en zit ik in het donker. Ik continueer mijn queeste in regen die nog net iets fijner is geworden.

De benen willen niet, ik wil niet, liefst wil ik ergens gaan liggen vergeteren. Ik bel Bram terug omdat een belletje vaak staat voor een kilometer. Als ik hem aan de lijn heb, begint het vanuit het niets te klimmen, steeds steiler door een Eucalyptus-bos, via haarspelden en stukken van 14 procent. Hijgend probeer ik het gesprek gaande te houden tot ik bijna stik. Waarom precies als je belt een oneindige klim? Het is net als iets gaafs zien vanuit je trein en dan komt er een tegenliggende trein en is het weg. Ik hang op. Zo’n dag.

In Negreira slof ik naar de herberg die volgens de Caminoninja-app open is. Een welverdiend kreunbiertje. Als het op is, wil ik inchecken. De herberg is dicht. Nu had ik via TripAdvisor al wel gelezen dat de dame achter de bar wat stug is, maar dit is een in beton gegoten, gewapend stuk plaatstaal zonder ziel. Het helpt niet. Ik mag er nog een kilometer aan vast plakken, ah daar is die kilometer die ik kwijt was. Zo’n dag.

De albergue municipale ligt buiten het dorp, boven aan een helling. Ofwel, als je wilt eten, moet je die weer af en daarna weer op. Geen eten dus vandaag.

Op de slaapzaal ontmoet ik de Italiaanse dame die ik weken eerder met HendrikJan ontmoette. We deden spelletjes en communiceerden met handgebaren. Ze begint vrolijk in het Italiaans volzinnen tegen me aan te hangen. Ik heb werkelijk geen idee en zeg dat ook: ‘Tropo Italiano haha!’, alsin iets teveel van het goede. Waanzin eigenlijk, ik durf te zweren dat er geen enkele Hollander is die in Hollandse volzinnen uit het niets tegen een Italiaan begint te kletsen. Je weet dat dat weinig zin heeft.

Vriendin Sussanah appt me dat ik niet moet schrikken van de maatregelen in Galicië. Er zijn méér mensen ziek dan om dezelfde tijd vorig jaar. Wat zegt dat over de vaccins? Dat mensen minder ziek zijn! Maar dat is logisch want elke medicus zal je zeggen dat vertakkingen van het oorspronkelijke virus minder gevaarlijk zijn dat de bron. Aldus is Omikron geen Delta. Maar meer mensen ziek dus en ze gaan in San Sebastian extra IC- bedden installeren. Zucht.

Dat is vast de reden dat Spanjaarden zo vaak hun handen wassen dat de vellen erbij hangen en ook alle gezonde bacteriën de nek omgedraaid zijn. En dat ze in een auto een mondkap dragen als ze alleen zijn. Of als ze alleen in een groot bos wandelen met de hond. Als ze mij in de verte zien aankomen aan de andere kant van de weg doen ze ook allemaal een kap op. Gezellig.

Soms denk ik dat ik gek ben, maar dat komt omdat de wereld een gekkenhuis is, dan ga je vanzelf aan jezelf twijfelen.

Waarom keren verzekeraars uit aan zieken en niet aan mensen die gezond proberen te blijven?
Waarom verdienen IC- verpleegkundigen niet wat profvoetballers verdienen?
Waarom is iedereen zo verbaasd als de zorgkosten weer stijgen? Het is niet zo gek als je bij Hans Anders de tweede en derde bril gratis krijgt. Ik ken mensen die doen tien jaar met een bril en toch belt Hans Anders ze einde jaar dat ze nog twee brillen mogen uitzoeken. ‘Maar die heb ik niet nodig’ ‘Ja,maar het mag van de zorgverzekeraar!’ En als je hier dus aan meedoet, ben je debet aan stijgende zorgkosten.
Waarom gaan mensen die eenmaal een auto hebben nooit meer met de klimaatneutrale trein? Sprak gisteren de jongen bij de receptie van het hotel. Hij was verbaasd dat ik 62 kilometer had gerend. Ik was verbaasd dat hij elke dag de auto naar zijn werk neemt. Hij woont 500 meter verderop…

Bij de studie economie leerde ik ooit dat aandelenbeurzen instorten als beleggers geen vertrouwen meer hebben. Dat is raar. Je creëert een systeem, dan heb je er geen vertrouwen meer in en gaat het met jou aan de haal. Zo gaat het vaak in de wereld. Dat dingen met je aan de haal gaan. Soms denk ik dat ik teveel denk; maar ja, zet dat maar eens uit.

Vandaag was niet mijn dag. Één pluspunt: ik heb geleerd waar de term Gallisch vandaan komt. Ik word helemaal Gallisch van alle gekte in de wereld. Gelukkig mailt vriendin Sussanah me ook iets vrolijks: een vermiste dronken kerel, helpt mee in de zoektocht naar zichzelf.

Morgen 33 kilometer naar Olveiroa.
Hasta Mañana