Hoe je in je eentje de wereld kunt beïnvloeden; een intelligente start van het nieuwe jaar

1 en 2 januari. Dag 139 en 140. Hotel Temple Pontferrada – Albergue Ave Fenix, Villefranca del Bierzo 21k. Totaal 4.688,5k.

Op oudejaarsavond komen we aan in hotel Temple in Pontferrada. Ponferrada is de laatste grotere plaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. In Romeinse tijden werd in de nabijheid van Ponferrada goud gewonnen. In de middeleeuwen was Ponferrada korte tijd het Spaanse hoofdkwartier van de Tempeliers, die een groot kasteel in de plaats bezaten. Het kasteel troffen we al toen we de stad binnenliepen, uiteraard dicht.

In september 2014 werd het wereldkampioenschap wielrennen in Ponferrada verreden. De wereldtitel bij de mannenelite werd er gewonnen door de Pool Michał Kwiatkowski. Vriend en fietser Alexander wijst me hier al op per app.

We hebben het hotel gekozen vanwege het thema ridderstyle (Tempeliers). Als we binnenkomen hoge balken plafonds, een ridder die de wacht houdt in de centrale hal, overal zware antieke kasten, ridderkunst aan de muur, pilaren en middeleeuwse teksten in steen gegraveerd. Het bad in de kamer helpt ook…

We hebben al boodschappen gedaan voor een fijne jaarwisseling en we verlaten ons domein enkel voor een fijn tapasrestaurant waar we ons buikje vol eten. De avond bestaat uit badderen, converseren en lezen. Even de twijfel of we ons nog naar buiten begeven…

Maar dat blijkt totaal overbodig. Als het klokslag twaalf is exact één Spanjaard die keihard OLÉ brult, verder totale stilte. Pas iets later een enkeling die vuurwerk afsteekt, het mag geen enkele naam hebben. Ook als we twee januari op pad gaan nergens vuurwerkafval.

In ons domeintje gaan Champagne, brie en olijven er goed in. Een brave jaarwisseling in Pontferrada. Om twee uur liggen we beide op één oor.

1 januari. Rustdag.
Ons ridderhotel biedt tevens een ridderlijk ontbijt. Om negen uur nemen we plaats in een verder lege zaal. Met een slakkentempo consumeren we koppen koffie, glazen jus, bakken yoghurt met vers fruit en pain au chocolat. Wij kunnen dit, traag ontbijtend het nieuwe jaar in.

Meteen de diepte in ook. Als abstracte, grotere krachten hun werk doen in de maatschappij, wat is dan je eigen invloed? Kun je grotere patronen doorbreken op jezelf? We kunnen daar 2,5 uur met enige intelligentie over delibereren.

De conclusie is dat je meer reikwijdte hebt dan je denkt. Als jij lacht, maak je mensen om je heen blij en die maken op hun beurt weer mensen blij. The Ripple effect, ofwel de golven die ontstaan als je een steentje in het water gooit. Marcel geeft het mooie voorbeeld van een rustige Obama die een rustige natie nalaat. Daarna een Trump met zijn oneliners die vreselijke onrust brengt.

De vraag is wat je zelf teweeg brengt, of kunt brengen. Ik ben een groot fan van de film Payitforward en het achterliggende gedachtengoed. Doe iets moeilijks voor drie mensen, vraag hen op hun beurt hetzelfde te doen voor drie anderen. Zo begon ik ooit de Green Runner Movement en ruimde als looptrainer zwerfvuil waarna lopers het ongevraagd overnamen. Zo hoop ik ook met deze pelgrimage te laten zien dat je weinig nodig hebt – minimalisme en een kleine ecologische voetafdruk – en dat de wereld nog niet zo groot is.

Te voet kun je Europa doorkruisen. Ik constateer dat het grootse deel van mijn route bestaat uit dorpen, veelal verlaten. Als in ieder dorp enkele voortrekkers een duurzaamheidsoffensief beginnen, heb je in korte tijd hele gebieden cyclisch georganiseerd. Daar is niet zo heel veel voor nodig. De constatering is dat we allemaal onderdeel zijn van een groter geheel, maar tevens invloed hebben op datzelfde geheel. Start een moestuin voor je straat, begin met collectieve zonnepanelen, ieder dorp een windmolen, afval scheiden, een plastic tas meenemen als je naar de supermarkt gaat.

Dit zijn zo de conversaties die wij hebben op 1 januari tijdens het ontbijt. On half twaalf trekken we ons terug voor lezen, film kijken en badderen. Om beurten in het bad, we zijn nog niet zo heilig dat we het water delen. Brrr gelukkig niet… Na een korte avondwandeling met hamburger gaan we daar gewoon weer mee verder.

2 januari. 21k Pontferrada – Villefranca del Bierzo.
Beide zijn we gretig als de dag begint. Het ontbijt voelt dan ook minder ontspannen aan. Het weer is prachtig, strakblauwe hemel en we beginnen met tien graden. In heel Spanje schijnen recordtemperaturen te worden gehaald. Mensen badderen in zee, noord en zuid

Wij lopen dan ook het leeuwendeel van de dag in zweetshirt. En dan nog hijgen en zweten we. De route begint vanuit Pontferrada met brede trottoirs langs de provinciale weg. Later wordt dat een hele rustige weg en we eindigen de dag in Villefranca in een dal dat volstrekte rust ademt.

Dit begint steeds meer op een bergtocht te lijken zoals we die kennen uit de Alpen. Het dorp ligt verscholen in een kom en op deze lentedag is het hier heerlijk toeven.

We spreken af een vino tinto te drinken in blote bast op 2 januari, gewoon omdat het kan.

Om 15.15 uur landen we in Albergue Ave Fenix. Dit is het beroemde Jato-hostel, wiens familie sinds het begin van de vorige eeuw pelgrims verwelkomt. De eigenaar, Jesús Jato is 82 jaar en loopt hier nog fit als een hoentje rond. Dit is de oudste Albergue op de Camino met waarschijnlijk de oudste eigenaar.

Hospitalero Manuel is een ontspannen dude die ons meteen feteert op vino tinto. Hij is manager van een hotel in Cuba en heeft vier weken Camino gelopen en is hier nu als vrijwilliger actief omdat hij vriend is van de eigenaar. Het is een sympathieke kerel die hier de rest van de middag zingend rondloopt, ons trakteert op brood met chorizo en hij blijft onze glazen maar volschenken.

De Camino Francés in zijn huidige loop is in de eerste helft van de 11e eeuw ontstaan; er wordt echter aangenomen dat de route al veel ouder is. Al voor Christus was Finisterre het eindpunt van een heidense tocht. De klif, 90 kilometer westelijk van Santiago, is door de Romeinen Finisterrae gedoopt, wat ‘einde van de wereld’ betekent. De traditie van de bedevaart naar St.Jacob in Compostella gaat terug naar de tijd van Karel de Grote, nadat volgens de legende in 814 zijn graf in Compostella gevonden was. Dit pad heeft dus zijn sporen verdiend. Deze herberg is zo rond 1.600 in het leven geroepen. Recent is in de jaren negentig het dak gerenoveerd omdat het deels ingestort was. Een ouwe hut dus.

Het is, zoals wij Ollanders plachten te noemen, een gezellige teringbende. Overal binnen dingetjes en overal buiten grote dingen. Ondefinieerbaar. Als je het zou erven zou je een grote container laten aanrukken. Voor pelgrims is het echter een authentiek overkomen onderkomen.

Een commune die na de jaren zeventig niet veranderd is. Alles doet wat smoezelig, stoffig en groezelig aan, waarop ik me afvraag of alle communes in de jaren zeventig zo waren. Ik begrijp in ieder geval nooit zo goed dat mensen in deze settings hun rommel niet achter hun reet opruimen. Maak het een beetje schoon, hou het een beetje bij. Maar dat is vast de blik van een pragmatische econoom.

Voor tien euro per persoon slapen we hier en krijgen ontbijt. Het diner is een communemaaltijd waarvoor je iets in de donativobox mag doen. We moeten constateren dat we weinig communebloed door de aderen hebben stromen, zeker niet na ontmoetingen met de nodige exentrieke figuren de afgelopen week. Toch moet je in de oudste herberg van de Camino meedoen met de mores. Een hotel nemen is ongepast. Bovendien zijn hier leuke, kleurrijke mensen.

Hospitalero Manuel vertelt ondertussen over een vriend, Manuel Ruiz Quilez, die in 64 dagen de hele Himalaya van oost naar west is doorgerend, 2.175 kilometer met 93.503 hoogtemeters. Hij regelde Sherpa’s die om de zoveel tijd een voorraad eten en materialen voor hem achterlieten. Hij at eenzijdig en de Sherpa’s legden gedroogd vlees, beef jerkey, voor hem klaar. Hij eindigde zijn project zonder tanden. Binnenkort gaat hij weer… Het kan altijd extremer.
https://trailrunningnepal.org/video-manuel-ruiz-quilez-and-the-great-himalaya-trail/
https://www.greathimalayatrail.com/manuels-awesome-ght-adventure/

Naast ons een Franse jongen die net als Marcel van Istanbul naar Pakistan is gereisd. Marcel deed per bus en trein de zijderoute, deze jongen heeft diezelfde route liftend volbracht. Aan reisverhalen geen gebrek hier. Ik schaak tegen hem, maar het schaken tijdens zijn trips maakt, dat hij me dik inmaakt. Zoals hij zegt: There is no room for chance… Hetgeen Engels is voor je bent totaal incompetent.

De oude eigenaar komt strompelend, zingend binnen met een groot mes en een dito grijze baard. Hij neuriet een Spaans deuntje en snijdt ondertussen diverse uien aan gort op een wijze die doet vermoeden dat hij het vaker heeft gedaan. Ongeveer vijftig jaar een albergue bestieren, doet dat met je.

Ik neem me plechtig voor om ergens een week als hospitalero te gaan werken. Liefst op een mooie plek in de Alpen. En zo ontstaan elke dag nieuwe ideeën voor de toekomst. Steeds meer ruimte en plannen. Nog even en ik zou zomaar zin kunnen krijgen om weer naar huis te gaan… Nog 190 naar Santiago.

Hasta mañana!