De Seat-pelgrim, een Forest Gump-imitatie en een avond met zero zero siete

28 december. Dag 135. Hostal Central, Virgen del Camino – Albergue la Encina, Hospital de Orbigo 25k. Totaal 4.595k.

Vroeg zijn we wakker. Enige gretigheid valt bij ons beide te bespeuren, wij willen lopen. Aldus slurpen we koffie en nuttige een bescheiden ontbijtje.
De auto kan voor de deur blijven staan en voor diezelfde deur loopt de Camino.
We schieten selfies, vooraf, nu nog fris en appetijtelijk.
Er zijn highfives.
De hemel is blauw.
Start.

Vandaag staat een nette 24 kilometer op het programma naar een albergue. De start is druk langs een aan- of afvoerroute van Leon. Gelukkig kletsen we honderduit en zijn zo enthousiast dat we de drukke weg links laten liggen. Of eigenlijk voornamelijk rechts.

Ik zag Marcel voor het laatst toen hij me na zijn bergsportvakantie in de Alpen een stukje meenam van Innsbruck naar Achensee. Dat is 3,5 maand geleden, dus we hebben het een en ander in te halen.

Dat is maar goed want we blijven de weg de hele dag volgen. Het is een drukkere weg dan alle wegen waar ik voorheen langsliep in Spanje. Daar staat tegenover dat het landschap met de meter verlatener en spectaculairder wordt. In de verte voor en rechts van ons besneeuwde bergen. Wolken drijven voorbij en zorgen voor spectaculaire luchten. Marcel is in Arizona en Utah geweest en ziet gelijkenissen.

Met het uur naderen we zichtbaar de bergketen die voor ons ligt. Steeds gretiger trekken we voort. Marcel krijgt van zijn neefje een foto van Forest Gump die rent in een gelijksoortig gebied met achter zich zijn schare volgers. We imiteren de foto, ik het petje van Marcel op, Marcel als buigende groupie in mijn kielzog. Lol.

Voor Marcel gaan andere wetten op. De meeste pelgrims lopen naar Santiago en hebben Sint Jacob als boegbeeld. Marcel kwam in zijn Seat Leon naar Leon en oreert voortdurend maar over zijn auto emocion. Hij spot Seats nog voor ze de bocht omkomen en wil selfies. Ondertussen passeren we twee keer een grote Seat-garage, met wederom selfies; er gaat een wereld voor me open.

Halverwege de dag drinken we koffie met truckers en krijgt hij een beeld van mijn kerstdagen bij een hotel annex benzinestation.

We koersen aan op Hospital de Orbigo hetgeen klinkt als een oord voor zieken, maar overkomt als een prettig dorp waar jaarlijks een middeleeuwen-festival wordt georganiseerd. Kenmerkend aan het dorp is de lange oude brug, de Puente de Orbigo. Na een dag lopen zijn de pootjes stram en doen de voetzolen pijn op de klinkertjes.

Niet veel later ploffen we neer in de enige Albergue in het dorp die open is. Er staat ons een immense verrassing te wachten. Marcel en ik zijn ware Bondaddicten en opeens groot scherm wordt Thunderbold getoond met Sean Connery. Het mooie is dat we het goed kunnen horen. De barman is waarschijnlijk hardhorend want de film overtreft alles. Voor de gelegenheid spreekt zero zero siete Spaans, het is een veelzijdige man. Als de film is afgelopen, spoelt de beste man hem terug en speelt hem helemaal opnieuw nogmaals af.

Na een fantastisch pelgrimsmaal met brood en wijn rekenen we een tientje de man af en prijzen ons gelukkig dat we pelgrims in Spanje zijn. Koffie kost anderhalve euro, een glas wijn 1,60 EUR.

Morgen weer een heerlijke dag. We naderen Santiago met rasse schreden en er komen fantastische bergen aan.

Hasta mañana!