Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

24 december. Dag 131. Albergue Espiritu Santo, Carrión de los Condes – Formule I weghotel Castillo el Burgo, Burgos de Ramera 57k. Totaal 4.520.5.

Ik vind nonnen spannend. Zeker als ze aan je bed staan te rammelen en vinden dat je te laat opstaat. Het is bedreigend, ook al zijn ze 1,30 meter. Ik vlieg overeind en pak mijn boeltje bij elkaar. Klokslag 8.15 ben ik weg zoals gevraagd. De rest niet.

Mijn collegae maakten me gisteren attent op het feit dat alles in een straal van 100 kilometer morgen dicht is. Oops geen rekening mee gehouden. Ik zou voor het eerste hotel in Leon 96 kilometer moeten rennen. Ik schakel vriendin Sussanah in of zij nog iets weet halverwege. Ze gaat met de pc op zoek en komt met een Formule I weghotel slash afwerkplek. Prima locatie om kerstavond door te brengen.

Ondertussen heb ik zelf één kamer gevonden op Airbenb. Ik benader Carmen met een leuk bericht dat ik 4.500 kilometer gerend heb om kerstavond bij haar te vieren en dat ik een fles champagne meeneem voor haar familieavond. Ze heeft nul humor en wijst mijn reservering af. Het wordt dus het hotel van Sussanah.

Ik attendeer mijn mede-pelgrims erop maar die lachen me allemaal uit, inclusief de Schot. Een afstand van 55 kilometer gaat ze boven de pet en dus pakken twee Italianen, één Koreaanse en één Schot vandaag de bus naar Leon.

Ik ben als eerste op pad. Via een bakker verlaat ik het dorp. De dag is ronduit een drama.

Ieder gebied heeft iets eigens. De Alpen zijn zwaar met hoogtemeters, Zuid Frankrijk kende klei, de Meseta heeft de eigenschap je heen en weer te smijten tussen uitersten. De ene dag hoog in de energie, de andere dag laag. De ene dag door woeste, desolate woestijnlandschappen, de volgende dag door de akkers uit het groene hart, saaier dan saai. De ene dag spiritueel alsof je met condors in Patagonië verkeert, de andere dag plat agrarisch gebied waar zelfs de koeien ontbreken.

Sinds Fromista gisteren loop ik via een grindpad parallel aan de N-weg. Kaarsrechte paden die maar door gaan naar een einder die niet dichterbij komt. Zelden liep ik zo saai. Vandaag loop ik 57 kilometer rechtdoor zonder enige afleiding. Als saaiheid naast Zoetermeer of Vinex een metafoor zoekt, dan is Meseta het woord. Na de snelle 45 kilometer van gisteren had ik niet gerekend op deze dagafstand. Combineer het met dit niemandsland van leegte en rechttoe-rechtaanheid en visualiseer een pelgrim die niet meer in staat is zich te preppen om te rennen. Als een apatische zombie stamp ik maar voort, urenlang met hetzelfde uitzicht, dezelfde einder, niemands land. Het dwingt me naar binnen te reizen, want buiten is niks meer om me af te leiden. Punt is dat ik al 4.500 kilometer binnen heb gekeken. Het is alsof dit laatste stuk me uitdaagt nog dieper te gaan, het gooit me alles voor de voeten om te zorgen dat het zijn uitwerking heeft.

Meermaals ga ik teneergeslagen op de railing zitten. Het hoofd naar beneden. Hoe lang duurt deze hel nog? Is het gek dat Highway to Hel, dat altijd wordt gedraaid bij de start van de Marathon des Sables, meermaals terugkomt?

Maar deze hel duurt heel lang, precies twaalf uur om precies te zijn. Ik ben zacht in mijn hoofd van kerst en wil op een bed loungen. Niets daarvan. Hier op de Meseta heerst nietigheid… Geen mensen, spookdorpen, geen winkels, geen auto’s, geen afleiding, geen bussen, geen treinen, zelfs geen pelgrims…

Gelukkig zijn er in het oord Sahagun wel enige winkels zodat ik kerstinkopen kan doen. Nog 17 kilometer te gaan met invallende duisternis.

Solo. Dat is het woord. Ik ploeter voort als HendrikJan en zijn zoons en vrouw een aantal opbeurende voiceberichten sturen. Het helpt me weer op de been. Zijn vrouw nodigt me uit voor een rustige acht kilometer wandelen met eten en vreten als ik terugben. Daar heb ik behoefte aan!

De iPod gaat in op maximaal volume. Kilometer na kilometer eraf schrapen. Niet te vaak op het klokje kijken. Een vijf kilometer deel je op in atletiekbaantjes van 400 meter. Deze dagen splits je in Zevenheuvelenlopen van 15 kilometer. Nog eentje…

Ik heb gruwelijk pijn in mijn voeten. Halverwege beloon ik mijzelf met mijn finishbiertje, zittend tegen een boom in het donker. Kerstavond. Ik zie af, maar zou nergens liever willen zijn. Dit hoort er ook bij. Eigen schuld. Het brengt iets. Weet nog niet wat. Maar ondertussen zit ik tegen een boom op een doodstille Meseta en staar naar lichtjes in de verte.

Ondertussen is het zo aardedonker dat ik de witte middenstreep zonder hoofdlampje nauwelijks kan volgen. Pas als licht er niet is, besef je wat lichtvervuiling is. Less is more, zeg maar.

Ondertussen stromen kerstkaarten en kerstwensen binnen van mensen die aan een overvloedige dis zitten. Ik ga straks een heerlijke expeditiemaaltijd van Xfood.nl eten met rode wijn en plakken jambon en M&M’s toe in mijn sjieke éénsterrenhotel. Als er maar een lekker bed is… Languit chillen, dat is wat ik deze kerst wil.

Ik ploeter me door de laatste kilometers en ja… Daar doemt een doodsaai vierkant betonblok op, omringd door trucks en een benzinestation. Mijn oase in de duisternis. Mijn stal in de woestijn. Mijn iglo op de ijsvlakte.

Snel check ik in en trek me terug in mijn cocon. Nog 353 naar Santiago.

Feliz Navidad para todos