Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

23 december. Dag 130. Albergue Municipale Castrojeriz – Albergue Espiritu Santo, Carrión de los Condes 45k. Totaal 4.463.5.

Vandaag weer alleen op pad. De dames met wie ik liep zijn niet van vroeg opstaan dus zit ik als eerste aan de koffie en ruim de restanten van onze vaat weg. Als de rest aansluit een ontbijt van Fruktmuesli dankzij mijn gewaardeerde partner Derek-Jan van Xfood.nl. de rest vreet droge toast van de Albergue en is jaloers op mijn smakelijk maal.

De Schot vertrekt een half uur eerder dan ik. Een gepensioneerde accountant die marcheert alsof hij nog in actieve diensttijd zit. Het kost me zeven kilometer serieus doortrekken om hem bij te halen. Ondertussen leidt de route de vallei uit waar Castrojeriz in ligt via een klim van 12 procent. Je kunt het maar gehad hebben.

Eenmaal boven volgt niemandsland, zo ver het ook reikt uitgestrekte velden enkel gescheiden door de Camino die aan de einder verdwijnt. Droog, dor en desolaat zijn woorden die hier van toepassing zijn.

Na 11 kilometer een kop koffie in een albergue. De Schot sluit aan. Als ik vertrek, pakt hij de slimme deur en loopt voor me uit. Ik complimenteer hem, hij grijnst. Dan geef ik gas en zie hem pas in de avond in de albergue weer terug.

De route voert langs een lieflijk kanaaltje en ik waan me in Nederland. Dat is ook te wijten aan de herfstbui die van linksvoor over me heen trekt. Miezer op de Meseta. De rest van de dag blijft het regenen.  De dames van vanochtend hadden de app geraadpleegd die enkel mooi weer voorspelde. Het bevestigt mijn gewoonte nooit een weerapp te openen.

Wat ik wel open is de Caminoninja-app (http://Camino.love). Deze app is er voor de echte diehards die ook in de winter pelgrimeren en toont alle voorzieningen die open zijn. HendrikJan kwam met deze geniale vondst en sindsdien zijn we Caminoninjafan.

Fromista ligt halverwege en de bar brengt 6 euro in rekening voor twee cola, een melkkoffie en zes stukken cake. Dan krijg ik ook nog tapas toegestopt door de eigenaar Diemen verkleumd in de hoek ziet zitten. Viva Espana.

De hele middag is het banjeren tegen wind en regen in. Het is een doodsaai stuk van 19 kilometer grindpad langs de hoofdweg. Kaarsrecht, doodsaai en doodefficiënt. Ik loop geen meter teveel.

Heerlijk hoe de Camino hier leeft. Overal zithoekjes, picknicktafels en frisdrankautomaten. Leuker nog is dat iedereen, jong en oud, je een Buen Camino toewenst. Oudjes die je de weg wijzen, bouwvakkers die even hun wild geraas staken en mensen die de hond uitlaten. Toch is het niet vercommercialiseerd. Wat je ervaart, voelt authentiek. Pelgrims worden hier gerespecteerd en hartelijk bejegend.

De middag is een beproeving met de regen gecombineerd met saaiheid. Toch houden benen en nieuwe muiltjes zich uitstekend. Ik rond de 45 kilometer binnen zes uur en hobbel Carrión de los Condos binnen.

De eerste auberge is gesloten maar een gedistingeerde kerel wijst me de weg naar albergue Espiritu Santo. Nooit eerder bij de heilige geest geslapen, maar ik heb visioenen van hoe het zou kunnen zijn. Zo is het ook.

Een groot klooster waar ik word opgewacht door een strengogende non van 1.30 meter en respectabele leeftijd. De rugzak moet buiten blijven. Binnen richt ze eerst een thermometerpistool op mijn voorhoofd. Met 35 graden is ze content. Na uren tegen koude wind en regen in heb ik de lichaamstemperatuur van een Japanner. We noemen dat een valse meting. Als ze mijn verhitte torso had gepakt, was ik geweigerd.

Ze loodst me naar slaapzaal Amerika, bed 4. Het is een Spartaans ogend klooster, alsof het in de buurt van de here God niet gezellig mag zijn. In de zaal twee Italianen en een Koreaanse. De ene Italiaan trof ik met HendrikJan eerder en hij was meer dood dan levend. Nog steeds heeft hij de voeten van een melaatse. Later sluit de Schot aan, hij is kapot na de zware omstandigheden van vandaag. Ik bied hem aan wat mee te nemen van de supermarkt maar hij heeft alles en stort in zijn bed ter aarde.

Inmiddels heb ik van mijn Italiaanse vriend vernomen dat morgen, op kerstavond alle albergues en hotels tussen hier en Leon dicht zijn. Een challenge. Ik ren nog liever 96 kilometer naar Leon dan hier nog een nacht spartaans kerstavond vieren. Ik ga direct op zoek naar een hotel met bad dat 24 uur receptie heeft, dan kan ik na 96 kilometer ergens in de duisternis crashen in Leon. Het schiet wel op, in één keer van 411 naar 315 van Santiago, mijn kerstcadeau aan mijzelf.

Terwijl ik lig te puzzelen met hotels kramp in het middenrif en beide peesplaten onder de voeten. Toch een zwaar dagje achter de rug.

De Schot zegt dat er nog één albergue onderweg open is. Hij gaat hem bellen. Ik ga ondertussen dineren, menu peregrino; ondefinieerbare soep, kleffe patatten met drie koeienribben, gele vla die alleen paar dagen op me staat te wachten en dus een velletje erop met een klef koekje erop met daarop slagroom. Goeie pot voor een verkleumde pelgrim.

Als ik terug kom twee nonnen in onze slaapzaal die kletsen met mijn collegae. Ik spreek geen Spaans dus word met rust gelaten. Wel word ik gezegend, ontvang een kettinkje met beeltenis van Maria en een kaartje met ‘May the Mother of God accompany you on the road’. Ik dank ze hartelijk met de hand op mijn hart. Het kan niet meer stuk, dus ook morgen zal zich wel weer een slaapplek aandienen. De Schot is eten en wellicht biedt hij verlossing, namens Maria… en anders wordt het een lang dagje!