Caminobuddies op een spirituele plek en liften naar Burgos

19 december. Dag 126. Liften Albergue Municipale Castrojeriz – Burgos, 6k. Totaal 4.376.5.

Een wervelwind met mondkap stiert door de slaapzaal, opent alle ramen en rolluiken en brult ‘buenas dias’. De subtiele wijze waarop de hospitalero, de vrijwilliger die de herberg bestiert, je attendeert op het begin van weer een mooie dag.

HendrikJan en ik zijn jolig, ontspannen. Het is onze laatste dag en we liften terug naar Burgos, dus er is geen enkele haast. Dat is een misvatting want als we net lekker aan het eerste bakkie koffie zitten, stiert meneer weer langs, begint schoon te maken en laat ons in niet te misvatten woorden weten dat we door het gat van de deur mogen verdwijnen.

We slurpen de hete levenselixer weg, pakken de boel op en ik overhandig de man onze fles wijn. Het lijkt hem iets te ontdooien. Als je in de zomer zo vroeg op pad wordt gestuurd, is dat heerlijk. Nu sta je in het donker in de vrieskou te vernikkelen. Er is niks open en het is… Gewoon koud. HendrikJan rekt het nog iets op en vraagt of hij zich nog een keer mag retireren terwijl de man net het toilet chemisch heeft ontsmet. De wijn heeft hem positief gestemd en het toilet mag gebruikt worden. Daarna verdwijnen we definitief.

Castrojeriz ligt aan de voet van een heuvel met daarbovenop een kasteel. Gisteren hebben we ons voorgenomen de homp te beklimmen en op deze bijzondere plek onze gezamenlijke caminoavonturen te eindigen.

Aldus beklimmen we met fris gemoed de bult. Nu ben ik het die de bosjes in moet en HendrikJan nestelt zich vast op de top op een bankje. Als ik bovenkom, schiet ik enkele foto’s van hem terwijl hij als een serene Buddha naar de einder staart.

Dit is onmiskenbaar een bijzondere, spirituele plek. We hebben een panorama rondom van tafelbergen die allemaal afgeplat zijn op dezelfde hoogte. Daartussen ligt een prachtige vallei met daarin het dorp waar we net uitgekomen zijn. Aan de einder de besneeuwde toppen van de Picos d’Europa en een ander klein berggebied. De gravelwegen snijden het landschap in kavels. Roofvogels doorsnijden de blauwe luchten en onder ons sluipt een enorme vos langs de rand van een veld. Minutenlang staren we stil in de rondte. Wat een plek om een aantal dagen Camino af te ronden. Pelgrims for life, prevelen we…

Eenmaal beneden moeten we liften naar Burgos. In dit deel van het land gaat niets; geen bus, geen trein, hooguit een gedeelde Blablacar, maar die gaat niet op het tijdstip dat jij wilt. Al gauw blijkt dat er ook nauwelijks gewone auto’s rijden. Twee markante kerels met kale koppen en grijzige baarden staan op een stille zondag langs een van alles en iedereen verlaten N-weg op de Meseta.

HendrikJan maakt zich niet druk, hij heeft vertrouwen. Zojuist op een spirituele top, nu eerst maar eens laten indalen en dan rustig over naar het liften. Aldus bewerkt hij enkele van de prachtige foto’s die hij heeft gemaakt.

Na een half uur houden we het voor gezien en wandelen rustig over de weg richting de snelweg naar Burgos. Het is elf kilometer maar na vier kilometer stopt een bestelwagen. De man snapt onze uitdaging en ruilt de acht dozen met eieren voorin voor twee bemodderde pelgrims. Hij rijdt als een dolle met zijn bus en binnen de kortste keren staan we met onze rugzakken op een verkeersplein aan de snelweg.

Ik stel voor een bak koffie te doen om te oriënteren en ondertussen steken we halfslachtig de duim op terwijl we met ons torso en de rugzakken alle verkeersborden blokkeren. De tweede auto stopt.

Een gedistingeerde man in zwarte koltrui neemt ons mee naar Burgos. Als we goed en wel genesteld zijn, vindt hij het een goed idee zijn kapje op te doen. Wij doen het ook. We hebben net allemaal goed diep geïnhaleerd in deze kleine ruimte en alle bacillen wel weggeademd om ze nu te gaan recyclen in onze eigen snufferd. Nog los van de vraag of drie kerels met kapje elkaar in een auto niet zouden besmetten.

Twintig minuten later staan we in het centrum van Burgos, 850 meter van ons hotel. Eenmaal daar blijkt het toevallig naast het busstation te liggen waar HendrikJan morgen vertrekt. We zijn helemaal in onze nopjes.

In de middag bezoeken we op aanraden van mijn vriendin Sussanah het Castillo de Burgos. Volgens haar is er weinig kasteel over, maar vanaf de bult heb je mooie vergezichten op de hele stad. En zo is het.

Burgos is al met al een heerlijk stadje. De groteske kathedraal geeft smoel en de lieflijke boulevard langs de rivier maakt het goed toeven hier. We slenteren nog door wat steegjes en toppen de dag af met drie pizza’s.

Morgen vertrekt HendrikJan.