Van gorilla’s in de mist naar cowboys in de Andes

13 december. Dag 120. Hostal rural La Pata de Oca, Torres del Rio – Hotel Navarrete 34k. Totaal 4.217k.

Vandaag mist. Een eigenschap van mist is dat je weinig ziet. Je hoort ook weinig omdat geluid wordt geabsorbeerd. Geen idee waar we lopen. We passeren de grote stad Logrono waar we een stempel halen en eten. We brengen de dag kletsend door in een cocon. HendrikJan noemt het intiem, je wordt gedwongen richting het hier en nu. Ik vind het gewoon koud. Waterkoud. Het wordt daarmee de eerste dag dat ik echt geen enkele inspiratie heb om iets aan het papier toe te vertrouwen. Het hoogtepunt is een kaarsje branden voor de vader van een vriendin die recent is overleden. De mooiste kerk van de hele route tot op heden. Geen inspiratie wil niet zeggen dat het geen fijne dag was, want dat was het juist wel. Twee gorilla’s liepen één dag heerlijk in de mist.

14 december. Dag 121. Hotel Navarrete – Albergue Cofradia del Santo, Santo Domingo de la Calzada 38k. Totaal 4.255k.

De lucht is blauw. Volgens alle apps van HendrikJan wordt het mooi weer. Spannend.

Als we het pand verlaten, is het droog en koud. Er hangt zware koude lucht over het dal. Naar verloop van tijd begint die omhoog te dwarrelen omdat de aarde zich warmt. Het biedt ons een spectaculaire lichtshow. Gaten waar de blauwe hemel zich toont, een zachte gele gloed waar de zon zich door de ijsdeeltjes boort. We schieten foto’s en kijken de ogen uit.

Tot we na Ventosa de mist weer inlopen en een aantal uren in een koude cocon doorbrengen; gorilla’s in de mist deel II. Het is bitterkoud dus ik berg de poles op zodat ik met de handen in de zakken kan lopen.

De ochtend voert ons door de Rioja, te zien aan de wijngaarden waar nog wat druiven te zien zijn. In de middag passeren we Najera. Het dorp ligt tegen gelaagde, rode rotsen. We wanen ons in Colorado en speuren naar Clint Eastwood en kornuiten. HendrikJan verhaalt over cowboys die in de hitte van de woestijn spelen met een vlieg terwijl bandieten in aantocht zijn. The good, the bad and the ugly, Terrence Hill en Bud Spencer en Ennio Morricone; we zitten er goed in.

Via een steil klimmetje aan de achterzijde van het dorp belanden we in een nieuwe vallei. Het wordt kaler en ruiger, wijngaarden laten we achter ons. We zijn op weg naar de Meseta, een dorre vlakte. Hier heeft het al meer weg van een woestijn.

Links van ons de besneeuwde toppen die we twee dagen terug in de verte zagen liggen maar nu vlakbij. De zon laat zich gelden en kleding gaat uit tot we in T-shirts rondbanjeren. Boven ons machtige roofvogels, wouwen en waarschijnlijk een valk. De Andes, zo besluiten we, moet er zo uitzien.

We maken een filmpje voor een vriendin ter ere van haar broer. Hij had iets met het Baskenland en dit is het punt dat we er het dichtste bij zijn.

Eergisteren begonnen we samen met 28, gisteren 32 en vandaag 38. HendrikJan houdt van een progressief aanvallende strategie. Straks eindigen we na een week met zestig. Toch gaan de laatste kilometers niet vanzelf. De zware bergschoenen zijn wellicht aan de oude kant en het maakt dat hij einde dag gloeiende voetzolen heeft. Gelukkig heeft hij veel tandvlees en de blaren hebben geen enkele invloed op zijn gemoed.

Einde dag in het klinkende Santo Domingo de la Calzada een high five op weer een prachtige dag met unieke omstandigheden die ik niet eerder had in 120 dagen. Iedere dag op de Camino is uniek.

De dag eindigt met ons twee in één gigantische slaapzaal met 14 bedden. Vandaag geen enkele pelgrim gezien hetgeen ook te merken was aan de talloze spinnenwebben op ons pad die fijne draden in ons gezicht achterlieten. Hier is vandaag niemand geweest. Pas om 22 uur sluit een rennende Spanjaard zich bij ons aan. Voor het eerst een collega…

Morgen 31 naar een klein gehucht waar we bij een Duits stel overnachten. Nog 560 kilometer.

Hasta Mañana.