Zon, onbeperkt wijn tappen en Camino wordt Camaxo

12 december. Dag 119. Hosteria de Curtidores Estella – Hostal rural La Pata de Oca, Torres del Rio 29k. Totaal 4.183k.

De zon. Voor het eerst sinds het overschrijden van de grens schijnt hij. Dat kan geen kwaad want noordelijk Spanje heeft teveel water gehad. Zo wordt ook duidelijk als we ontbijten en het oorverdovende lawaai van de rivier horen die onder onze neuzen doordendert.

Voor HendrikJan de eerste dag nadat hij eerder met een vriend het stuk vanuit Frankrijk naar Estella liep. Hij heeft een imposante rugzak en dito kuiten, dus het moet goedkomen. We gaan rustig op pad voor de 29 kilometer naar Torres del Rio.

De eerste kilometers gaan nog wat stroef. Het is voor beide wennen, in mijn geval aan een zwaardere rugzak. Van Xfood.nl flink wat maaltijden meegekregen. Daar ben ik zeer content mee want er liggen enkele desolate gebieden voor de boeg.

Na vier kilometer komen we langs de wijntap die HendrikJan thuis al had gesignaleerd. Je mag als pelgrim onbeperkt tanken,maar dat laat ik aan mij voorbij gaan op dit tijdstip. HendrikJan vult zijn waterzak met vino tinto, een lollige aangelegenheid. Een week heb ik regen, sneeuw, overstromingen, wind en klei moeten doorstaan, meneer is hier en de zon schijnt en hij staat na vier kilometer wijn in zijn drinkzak te pompen. Gelukkig erkent hij mij nog net wel als Caminovirtuoos.

Na tien kilometer een gezellig etablissement waar we twee koppen koffie nuttigen. Ondertussen staren we naar gigantische roofvogels die in cirkels boven onze hoofden rondgaan. De zon heeft thermiek op gang gebracht, het is een machtig gezicht.

De hele dag blijft het blauw en de zon laat zich voelen. Soms lijkt het lente. Steeds sneller vliegen de kilometers onder ons door. We wisselen stuivertje met een Spanjaard die ook in de auberge sliep. Hij heeft wat last van de voeten, loopt als een manke bejaarde maar bruist volgens eigen zeggen van de energie. Moeten we hem zeggen dat hij een wit bekkie heeft en het aura van een dooie? Zelf komt hij tot de conclusie dat hij misschien de bus moet pakken.

Het is heerlijk om met een intelligente vriend de Camino te delen en te delibereren over de grote levensvragen. Dat is het enige dat ik mis op mijn pad. Vandaag is de eerste dag dat ik andere pelgrims (meervoud) op mijn pad tref; tot op heden was dit een soloexpeditie pur sang. We praten dus ook wat af en daarmee vliegt de dag.

Het landschap laat zich kenmerken als glooiend met soms een ruïne, kerk of gehucht. In de verte in het zuiden een gebergte met volledig witte toppen. Het doet me kwijlen en aan de Himalaya denken.

HendrikJan heeft het hele jaar de Formule één gevolgd en vandaag valt de beslissing of Max wereldkampioen wordt. Om twee uur gaat een wekkertje voor de start. Zo nu en dan kijken we een minuutje. Al gauw wordt duidelijk dat Max 14 seconden achterstand heeft en niet meer kan winnen. Toch nog één keer spieken voor de laatste ronde… Hij wint.

Ik deel mijn Camino met een pelgrim die minutenlang loopt te juichen en gillen. Nu was het een prachtige dag, maar voor HendrikJan maakt dit het feest compleet. Camino wordt met stip omgedoopt tot Camaxo.

Een heerlijke dag die meer zonnige dagen inluidt. Nog een slordige 620 kilometer naar Santiago en morgen gaan we de Rioja in.

Hasta mañana.