7 december. Dag 114. B&B A Mil Metros Boltaña, Huesca 0k. Totaal 4.038k.
Een heerlijke warme, natte tong baant zich een weg van mijn voorhoofd, via mijn oogkas, over mijn neus. Nooit eerder mijn oog gelikt. De hond des huizes komt me wekken nadat ik de klok rond ben geslapen. Er zit wat vermoeidheid in het systeem.
De vrouw des huizes vermaakt de gasten van de B&B en daarna gaan we samen aan de koffie. Overal om me heen glazen puien die gisteren duisternis toonden en nu een panorama van sneeuwtoppen laten zien, met daarvoor sparrenbossen gehuld in nevels. Slaperig sip ik koffie zittend voor het keukenraam op een barkruk; ik kan dit lang volhouden. Helaas…
Daar is Joaquin. Hij heeft een houtsplijtmachine gehuurd en vandaag wordt de hele wintervoorraad hout voorbereid, ofwel: Splijten, slepen, sorteren en stapelen. Een mens zou er zomaar moe van worden. Een groot zelfvoorzienend huis met B&B, altijd wat te doen…
Hij splijt, wij laden kruiwagens en stouwen de garage vol met brandhout. Een delicate klus. Zomaar stapelen betekent dat halverwege de hele stapel omdondert en je overnieuw kunt beginnen. Zo gaan tientallen kruiwagens van tuin naar garage.
Als de regen halverwege de dag toeslaat, verplaatsen we ons naar de keuken. Rode wijn, erwtensoep, gekruide hamlappen en patatten. terwijl zij in onverstaanbaar, mucho rapido Spaans converseren, staar ik dromerig naar buiten.
Deze minibreak is een zoveelste avontuur binnen een groot avontuur. Een inkijkje in landelijk leven middenin de bergen, daar waar zo nu en dan een bruine beer je pad zou kunnen kruisen. Het huis staat temidden van diverse Natural Parks en Ainsa is het mountainbikewalhalla van Europa waar diverse WK’s hebben plaatsgevonden.
De avond zitten we voor de houtkachel en mijn gastvrouw vertelt alle anekdotes over dit bijzondere pand. Het is gebouwd door twee architecten die uit elkaar gingen. Het pand heeft leeggestaan waarna er krakers in kwamen. De krakers werden al gauw vergezeld door een tentenkamp van een sekte. Toen uiteindelijk de elektriciteit werd afgesloten verdween iedereen en stond het pand tien jaar leeg.
In die tijd zijn inbrekers dagenlang bezig geweest en hebben alles dat los en vast zat in het huis ontvreemd, van wandcontactdozen tot jacuzzi. Toen ze het kocht stond er tien centimeter water in de keuken, mieren en algen deden hun werk en de varens kwamen uit de muren. Als je verliefd bent op een pand kun je daar doorheen kijken.
Aldus kocht ze het en na drie jaar klussen met de nodige tegenslagen is het het aardse paradijs dat het nu is. Een B&B voor mensen die het einde van de wereld zoeken, zoals ik, natuurliefhebbers, trailrunners, mountainbikers en mensen die lucht nodig hebben.
De lucht doet goed en aldus ga ik hondsmoe naar mijn bedje toe. Dit keer de deur op slot zodat ik niet gewekt word door een tong in mijn oog.
8 december. Dag 115. B&B A Mil Metros Boltaña, Huesca 4k. Totaal 4.042k.
Met de neus tegen de glazen pui geplakt, drink ik de koffie zwart en zie de flarden wolken door de kom waaien onder het huis. Onstuimig is het woord. Vandaag de hele dag sneeuwstormen, hagel, wind, regen en het is pinkeltje-koud.
De gastvrouw is druk met de B&B voor volgende gasten, ondertussen werk ik de administratie bij en lees het macabere 1984 uit. Knap verzonnen, knap beschreven, een sinister boek. Je kunt het maar uit hebben, HendrikJan neemt verversing mee.
In de middag word ik aan het werk gezet. Één glasplaat van de houtkachel in de keuken is gebarsten en moet vervangen worden. Geen ingewikkelde klus, behalve dat de vier schroeven vast zitten én bijna dolgedraaid zijn.
In de avond pak ik hond Blue bij de kladden, wij gaan samen in gure wind de col beklimmen. Blue vindt het allemaal best, een apparaat met meer vacht dan een ijsbeer. Ik trek lange tight, regenbroek, shirts, trui, windjack, muts en handschoenen aan en nog steeds vriezen mijn poten van mijn lijf.
Het huis heeft een miniklimaat dat wat gematigder is. Het ligt beschut in de kom. Als we eenmaal uit de kom zijn en op de col komen, wordt pas duidelijk hoe guur het weer echt is. De komende dagen 97% kans op sneeuw. Blue en ik zien die sneeuw ook daadwerkelijk aankomen aan de andere kant van de col. De lucht is asgrijs, sneeuw vliegt horizontaal in de bek en de wind verlamt mijn aangezicht tot een gevoelloos koud stuk vlees waar kwijl langs druipt. Blue kan het niks schelen, kijkt alleen maar om waar ik blijf.
Eenmaal terug is de kachel goed hoog gestookt en alle luiken zijn dicht. Ik moet denken aan die films waar mensen, door het weer geteisterd, opgesloten zitten in een afgelegen chalet. Met moordenaar. Die hebben wij niet want Blue blaft bij ieder vreemd geluid. Hier is het alleen maar knus.
Een fijne minibreak. Morgen 146 kilometer terugliften naar mijn krijtstreepje op de Camino.
Maar niet voordat ik eenieder attendeer op deze meest afgelegen, waanzinnige, exotische, ruige, desolate, zelfvoorzienende bijzondere B&B met een verhaal. Datzelfde gaat op voor de kleurrijke gastvrouw. Ik zeg doen, en kwijl alvast bij de foto’s…
https://instagram.com/a_mil_metros?utm_medium=copy_link
Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters 
Geef een reactie