Een dip op de zwaarste dag en door de 4.000k-barrière

4 december. Dag 111. Auberge Arres – Hotel Xabier Javier 45k. Totaal 4.026k.

De dag begint fantastisch. Om half acht is het net licht en alle dalen zijn volgelopen met zware koude lucht, inversie, en daar mag je op neerkijken. Prachtig hoe hard de randen zijn, iets zit er wel onder, of niet, geen middenweg. Het is doodstil en een plezier om even te staan.

De etappe is 27 kilometer naar de pelgrimsauberge in Ruesta, tenzij die dicht is. Daar kom ik niet uit.

Ondanks het prachtige begin, wordt dit de zwaarste dag. Met stip. De Camino werpt alles voor de voeten van deze pelgrim om hem te breken.

Als je een inboorling in Arres ziet lopen met een pole van Black Diamond, ontvreemd hem en neem hem mee naar Nederland. Ik zat aan de bar te tikken. De gastvrouw had met me te doen en na pelpinda’s kreeg ik chips en veel later op de avond een bord met vleesbrokken, ondefinieerbaar hondenvoer, maar het smaakte uitstekend. Ik was dan ook zeer dankbaar, edoch toen was de pole foetsie. Een afleidingsmanoeuvre van de incrowd…?

Goedgemutst ga ik op pad. Met één pole. Na verloop van tijd draai ik het dal in en verdwijn zelf onder de wolken. Vanaf dat moment is het een grijzige dag. Zo nu en dan regent het, 23 keer. Regen? Meer ijsregen, hagel en natte sneeuw. Combineer dat met windtegen en je hebt het recept voor een zware dag.

Na vijf kilometer last van mijn hiel. Inspectie wijst uit dat de binnenmesh van de HOKA’s gaten vertoont en dat leidt tot blaren. Het is eigenlijk het einde van de schoen. Vanaf nu iedere dag de enkels tapen. HOKA en ik; wij worden geen vriendjes.

Had ik de klei al genoemd? Meer dan de helft mag ik door natte klei die per kilo onder je kloffies blijft plakken. Gek word ik ervan. Één groot glibberfestijn met één pole.

Halverwege de dag kom ik bij het indrukwekkende kasteel van Ruesta. Het blijkt tevens de Auberge die in een pand naast het kasteel zit. Een hele bijzondere, historische plek. De Auberge blijkt open maar je kan alleen met cash uit de voeten. Die heb ik niet.

Pinnen vraag je? Aragon is net Mars. Maar dan onbewoond. Pinnen? Aarde. Supermarkten? Idem. Zo komt het dat mijn ontbijt en lunch samen bestaan uit één eierkoek en water. Dat is weinig als je na de 27 van de ochtend nog 18 mag in de middag, naar een hotel dat ik wel kon betalen, via booking.com.

Ik zet de pas erin. Maar dan volgt een bergpas. Ik mag zes kilometer klimmen. Door klei. Op een halve eierkoek. Tegen de wind in. Met een hagelbui. En één pole.

Ik zwalk naar de top voor een grotesk panorama met daarboven gitzwarte regenwolken. De wind trekt nog wat aan. Het noodjack gaat aan. Het is met recht teveel van het goede en ik trek in de laatste kilometers aardig wat jasjes uit.

Via een graatje op een uitloper van de hoofdkam glibber ik naar de vlakte voor me. Aragon heeft de dimensies van een reuzenwereld. Een indrukwekkende vallei, uitgesleten door ijs, geflankeerd door lange bergruggen. Het landschap is desolaat en alles is verder en langer dan je vermoedt. Ik kan het enkel met IJsland vergelijken, het ruige land waar de sneeuw altijd horizontaal valt en wat na Aragon en Mars ook weinig civilisatie kent.

Toch houd ik van dit verlaten landschap en ondanks het serieus afzien en oppeuzelen van al mijn tandvlees – ook door de honger – zie ik de grootsheid en schoonheid van het canvas dat ik beloop. Ik ben dankbaar in mijn pijn.

Als een apathische zombie zwalk ik de lobby van het hotel in, totaal verregend en modder tot aan mijn oren. De receptioniste is geen groot licht en vraagt of ik met de auto ben. Daar sta je dan met je ene pole.

Gelukkig heeft het hotel een restaurant dat om half negen opent want verder is hier niets. Ik haast me om in bad te landen. Mooi hoe na zo’n dag de kleinste handelingen zoveel tijd kosten. Het lijf geeft toe en uitkleden wordt een bevalling. Gelukkig duurt ie maar een kwartier.

De zwaarste etappe met stip, ook door mijn dip. De marker van de 4.000 kilometer ruimschoots doorbroken. Nog 760 kilometer naar Santiago… Deze krijger gaat dat rocken.

Morgen wel wat rustiger!