Bezoekje poltergeist en dames van Uitgeest tot Stein breien voor verkleumde pelgrim

30 november. Dag 107. Fasthotel Oloron Hostellerie Poan Blanc – Gite Montagne er Vie 22k. Totaal 3.919,5k.

Oogjes dicht, snavel toe. Licht uit. Paar minuten, tas valt van tafel. Licht aan. Vreemd. Licht uit. Paar minuten, Nordic pole rolt van bank. Licht aan. Hmmm. Licht uit. Geratel rechts van mijn bed. Licht aan. Geen idee. Dat herhaalt zich. Derde maal licht aan. Naast mijn bed had ik iPod gelegd. In drie keer zijn de oortjes aan de wandel gegaan, het snoer ligt kaarsrecht in het verlengde van de iPod. Het licht blijft aan… HendrikJan vraagt volgende ochtend of de vloer scheef was. Nee, dit was een spookje. De consequentie is dat drie blogs af zijn en ik weer bij ben. Weinig geslapen.

Ik heb ontbijt geboekt met het voornemen me vol te stouwen. Dat slaagt. Alles in vieren; koffie, jus, yoghurt, pain au chocolat. Tijdens het ontbijt bericht van de gite bovenop de Col du Sommet dat de reservering is geannuleerd. Vanwege de sneeuw kan er geen auto meer komen? Vaag bericht, ik ben toch een pelgrim te voet? Ik boek een gite halverwege de col in Bedous, van daar zien we wel weer verder.

Het is prachtig weer. Een strakblauwe hemel, de zon die zich laat voelen en frisse berglucht. Een genot om op stap te gaan voor een relatief korte dag van twintig kilometer. Meteen de hoge toppen die wit kleuren en die ik gisteren in de duisternis alleen als zwart ervoer. Een karrenspoor onder een blauwe hemel, een neveltje en dat alles temidden van suikerwitte kammen en toppen.

Kort na elkaar twee appjes. Elly heeft een reservemuts voor me gebreid – dubbel genaaid houdt beter (warm) – en stuurt hem op naar HendrikJan zodat hij hem meeneemt. Een minuut later een app van Dieteke, kennis via Cor en Geraldine, dat ze de sokken die ze voor me gebreid heeft ook op de post heeft gedaan. Ik ben verguld, dames van Stein tot Uitgeest breien voor deze verkleumde pelgrim.

De trail vandaag is technisch, een trailtje voor gevorderden. Het voert op hoogte langs afgronden met daaronder een snelstromende rivier. En weer die verrekte klei. Scheef aflopende, spekgladde paadjes. Het punt is dat als je hier lazert, je eerst kapot slaat tegen rotsen en bomen voor je een hartaanval krijgt van het koude water, waarna je verdrinkt, om dan via watervallen te pletter te slaan om vermorzeld te worden in een stuw. Goed het kupke erbij houden dus.

Een genot om vrijwel het hele stuk via single tracks door het dal te meanderen samen met de rivier, terwijl je langzaam hoogte pakt en sneeuw op je pad komt. Als ik bij het dorp Bedous uit een donkere schacht rol en de openheid inloop, straalt de zon vol in mijn snufferd en opeens is de hele wereld wit. Mijn dag kan niet meer stuk. En dat is maar goed ook.

Bij het tourist office is het antwoord op mijn vraag of ik de col over kan een stellig nee. Er is in korte tijd zoveel sneeuw gevallen dat de col sowieso teveel lawinegevaar kent, alles is instabiel. Ze kunnen met auto daar niet komen, maar ook te voet kan alleen met rackets maar dat is dus te gevaarlijk. Je mag eigenlijk het dorp niet uit en moet op de paden blijven.

Ze heeft nog een aantal gites voor me op rij die open zijn nu. Ik merk op dat ik anders wel kampeer. Dat kan volgens haar niet want de campings zijn gesloten. Ik merk op dat je ook buiten een camping kan kamperen, maar daar heeft ze beroepshalve geen reactie op.

In het restaurant om de hoek vraag ik het na bij twee berggidsen en ook zij bevestigen. Het is 31 kilometer op rackets en dan moet je in Spanje ook weer naar beneden. Het is gewoon onmogelijk. Daar kan ik me dan wel weer bij neerleggen. Ik lift wel naar Spanje via de tunnel. Een van de gidsen drukt me op het hart dat liften in Spanje verboden is. Wildkamperen vast ook!

De gite ligt net buiten het dorp en is een verademing. Een grote leefzaal en woonkeuken met als middelpunt van het universum een grote houtkachel. Ik ga ervoor liggen met boek en telefoon. We zijn twee andere gasten, bouwvakkers die in het dal aan het werk zijn. Samen delen we een slaapzaal met zes bedden.

Ik verdiep me in de papieren van het tourist office. Er gaat morgen om 8.48 uur een bus van het station in Bedous via de tunnel naar station Canfranc in Spanje. Liften sla ik even over want over een grens liften is vaak wat lastiger en de bus kost twee euro. Als ik nog via de bakker wil dan moet ik vroeg op.

Bonne nuite!