Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

26 november. Dag 103. Hotel Le Relais de Cascogne – Hotel Les Comptes de Pardiac Marciac. 55k. Totaal 3.778k.

Dood- en doodvermoeiend. Dat is de treffende omschrijving van vandaag. Het gebied hier in de midi-Pyreneeën heeft als basis natte, zompige klei. Het maakt dit een heel vruchtbaar en agrarisch gebied met overal omgeploegde akkers. Ik had het hier totaal anders verwacht, droog, dor, desolaat met ruige bossen van dennen die hoge temperaturen kunnen weerstaan. De realiteit is een mix van Sauerland en Ardennen, maar dan braver. Het landschap golft met hier en daar een nederzetting.

En klei dus. Van die dikke, plakkende zut. De consequentie is een dag lang buffelen over een klei- en graspad tussen de akkers door. Het betekent de hele dag natte voeten door gras en plassen. Daarnaast glibber je soms als een debuterende schaatser over de Grande Randonnee, voor buitenstaanders vast een lachwekkend aangezicht.

Bij iedere afzet, glijdt je gestrekte been weg wat het zo vermoeiend maakt. De techniek is eigenlijk om de knieën hoog te heffen en daardoor op de klei te lopen met platte voet – middenvoetslanding – waardoor je meer weerstand hebt, dan op de voorvoeten lopen waarna de ondergrond meegeeft. Knieheffen dus met een kilo klei aan iedere poot, en dat is wat ik zie als ik einde dag in een heet bad lig; twee dikke tennisballen op mijn heupen van het heffen. Ik was dwars, ben ook scheef en heb inmiddels tennisballen op de heupen, het moet niet veel gekker worden…

Oeja en dan was ik ook nog gebeten door een hond. De beet valt op zich mee maar de zuster heeft er een gaasje op gedaan met een ontsmettingsmiddel met blekende werking. Ik weet niet wat het was maar daar waar het gaas zat, siert nu een prachtige vierkante brandwond. De huid is totaal kapot en geïrriteerd, volgens mij heeft ze de wc-eend per ongeluk gepakt.

Ik moet vanochtend met een prachtig recept naar de pharmacie voor weer een zwachtel, gaas en dat ontsmettingsmiddel en voor zeven dagen antibiotica en aspirine. Gezien de brandwond gaat er helemaal niets meer op de huid en ook aspirine slik ik niet. De hele tocht heb ik al pijn aan mijn poten, het is hooguit iets erger. Aldus kom ik met antibiotica- sachets naar buiten. Daar baal ik van want daar raakt je maag van overstuur. Drie keer per dag, zeven dagen bij eten innemen. Franse zorgverleners willen nog wel eens paardenmiddelen voorschrijven, zo voelt dat nu ook, qua brandwond en qua maag.

Afijn, met één opgerolde pijp om het schuren te vermijden, gaan we aan het werk voor wat een verrekt lange dag wordt. Dat komt enerzijds door de klei, anderzijds door de overnachtingsmogelijkheden. Er zijn ruwweg drie opties. 1. Slapen waar je wilt, maar dan wellicht duur. Bijvoorbeeld 100 EUR voor een kasteelkamer doe precies 30k verder op de route ligt. 2. Slapen waar het niet duur is, met soms lange afstanden tot gevolg. 3. Buiten slapen en kapot vriezen met je afgepeigerde lijf waarvan nu ook de maag overstuur is. Ik ga voor optie 2 en ren vandaag drie dagetappes en dus 55,3 kilometer door de klei.

Ik kan extreem lang genieten van de prachtige herfstkleuren, de vergezichten vanaf de heuvelruggen, de machtige oude kerken en kastelen op de route en het wild.

Voor het eerst sinds tijden is dit een dag met veel wild. Roodborstjes, een exotische goudkleurige vogel, vier dikke reigers die tegelijk opvliegen, reeën, een rode wouw dansend op thermiek met een spartelende veldmuis in de snavel, duizenden vogels die in gigantische zwermen de omgeploegde akkers afgaan en tenslotte zie ik weer eens een eekhoorn, mijn spirituele evenknie.

Ik passeer kleine pittoreske dorpen als Montesqiou met haar kerk bovenop een bergtopje, het gehucht Pouyebon, het sinister aandoende Saint-Christaud dat bestaat uit een brute kerk en enkele verlaten panden bovenop een plateau met vergezichten. De dag eindigt en Marciac, een bruisend stadje met twee puntige kerktorens die doen denken aan de Sagrada Familia in Barcelona. Het dorpsplein bruist en is een waar forum met terrassen, hotels en pittoreske pandjes met ateliers en speciaalzaakjes.

De bastide van Marciac, gesticht aan het einde van de 13e eeuw, in het hart van de Gascogne, is bekend om zijn festival Jazz in Marciac, dat sinds 1978 jaarlijks wordt gehouden tijdens de eerste helft van augustus. Dit feestelijke en gezellige evenement met internationale bekendheid ontving prestigieuze artiesten zoals Ray Charles, Dizzy Gillespie, Bill Coleman en anderen.

Ik zie er weinig van want ik kom totaal afgeleefd in het donker aan en duik linea recta een warm bad in. Een mooie, maar loodzware dag.

Soms de vraag waar je tijdens die vele uren rennen aan denkt. Een interessante vraag want daar is niet zomaar een antwoord op te geven als: ‘Ow ik denk al 800 uur daaraan of ik maak actielijstjes in mijn hoofd.’ Het ligt wat complexer.

Vorige week was Carlo hier. Hij is erg muzikaal en al jaren fan van Leonard Cohen. Eenmaal hier ontcijferde hij voor mij de prachtige tekst van het nummer Take this Waltz dat Cohen schreef voor de opening van het Weense Concertgebouw.

Dat gezegd hebbende is er een nummer waar ik al meer dan 100 dagen vaak naar luister en dat het proces van een pelgrimage prachtig in beeld brengt. Het is het nummer The Opening van Anne Brun. Ik geef de tekst maar zou zeker het nummer erbij luisteren, een themesong van  de prachtige Wallander- serie.

Het is de metafoor voor een pelgrimage. De zoektocht naar een  opening waar je doorheen moet, een rite de passage naar een nieuwe – hopelijk betere – versie van jezelf. Dat is in mijn geval een pelgrimstocht, het kan ook een wereldreis, retraite of ander instrument zijn, op zoek naar de opening.

The Opening, Ane Brun
Bron: Musixmatch

When there’s so much darkness closing in…
2020 was het jaar waarin ik instortte; relatie over en dus geen partner, hond en kinderen meer die voor een huiselijk leven garant stonden, van een fijn huis naar een donkere kamer tweehoog achter, een stad zonder veel bekenden, een pandemie die uitbrak op 12 maart, mijn verjaardag, waarna alle werk weg was en heel veel grijze luchten en regen.
Dingen uit de jeugd kwamen opeens los als en dijk die breekt. Ik had hartkloppingen, viel 16 kilo af in enkele dagen, zat midden in de nacht bij de EHBO met een open wond op mijn borstbeen van het maar masseren. Er was geen houden aan en uiteindelijk raakte ik helemaal de weg kwijt, tot het punt waar ik voelde dat het een aflopende zaak was. Paniekaanvallen, een diepe donkere put die naar beneden trok, en niets dat meer afleiding kon bieden. Geen enkele verbinding meer met alles dat je doet, ervaart of hebt.

Just swerve around slowly
You’ll find an opening
A light will appear like an animal between the trees
There you’ll find your pocket of peace…
Op het moment dat het einde in zicht was en ik de bodem raakte aan alle remmen getrokken. Coach, psycholoog, vrienden en vriendinnen, het veilige thuis van een vader om het tij te keren. Er moest weer licht komen, verbinding met het leven. Verbinding met mij.

Make a perfect circle, it’s all around you
Put your mark on the map anywhere or nowhere
It’s up to you it’s not too late to find an opening…
Na een jaar van verdriet, ellende, geen werk, eenzaamheid, pijn en werken aan thema’s moest er weer een fundamentele stip op de horizon komen. Een berg om te beklimmen om trots, eigenwaarde en geluk terug te vinden. Een opening… in de  vorm van een tocht naar verre oorden; een reis naar binnen. Na 800 uur rennen leert een pelgrim zichzelf kennen en hij ontdekt of hij het met zichzelf kan vinden. Belangrijkste; de verbinding herstellen. Kijken welke nieuwe versie uit de opening tevoorschijn komt.

Trace a track until you find the end
There’s a clearing in every forest, at least one for every man
The light will appear like an animal between the trees
There you’ll find your pocket of peace
Make a perfect circle it’s all around you
You know that everything lingers for you to follow through…
Het pad leidt naar verre oorden, diep naar binnen. Na 100 dagen komt langzaam een nieuwe basis bovendrijven on de vorm van een Happylist; hoe ziet het leven er idealerwijs een beetje uit.

It’s up to you
It’s not too late to find an opening
Do you wanna rediscover or do you want it all to be over
Do you want to see the meaning of the circling?…
Pas sinds enkele dagen ervaart deze pelgrim een immense rust over zich heen dalen. Dat het weer goed is en komt. Dat er weer richting komt. Dat er weer ruimte en kleur is. Dat hij door de opening van de zandloper is gegaan.

Rest de vraag waar je nou al die uren op kauwt tijdens het lopen?
Bovenstaande, de liefde, gemis, waarom dingen je soms lijken te overkomen terwijl je geen controle hebt, verdriet, pijn, de thema’s die in je leven spelen, maar ook gewoon de natuur waar je doorheen loopt en de vogels die fluiten. Belangrijkste voor mij zijn je eigen tekortkomingen en gedrag dat voortkomt uit je verleden; dat veranderen en als een mooier mens uit de opening tevoorschijn komen.

Amen. Gelukkig morgen weer een dag in de klei worstelen, sprak de pelgrim. Want door te aarden en met de pootjes in de klei te spelen, komt de kern bovendrijven…