Rust, bezinning, vertraging, tutten en toekomst

24 november. Dag 101. Gite Le Grange Giscaro. Rustdag. 0k. Totaal 3.682.5k.

Weerapps. Ik kijk er nooit op. Mijn ervaring is als de app regen zegt, je de hele dag met een kop als een oorwurm rondloopt… en dan schijnt de hele dag de zon.

Dat gezegd hebbende, heb ik gisteren intuïtief meteen de fijnste gite in 100 dagen voor 13 euro nog een dag geboekt. Hoe bijzonder dat ik vervolgens een vrije dag voor een openhaard doorbreng, terwijl het de hele dag regent en koud is. Het moet zo zijn; de voorzienigheid is met mij.

Wakker worden doet een beetje pijn. Gisterenavond mijn eigen kleine feessie gevierd op dag 100. Niet veel whisky gedronken, maar als je al 100 dagen rustig aan doet en je bent flink afgevallen, vertaalt zich dat in een lichte kater.

Die is snel weg na een heerlijke douche en de gedachte dat ik de hele dag mag lezen en schrijven voor de openhaard terwijl de regen tegen het dakraam slaat. Hier zou ik kunnen wonen, ik ben verliefd op een huis.

Aldus zet ik koffie en nestel me met kussens in een zachte bank. De gastheer stookt de haard op, de gastvrouw jaagt al mijn sterkgeurende kleding door de machine. Ik mag een boodschappenlijstje inleveren en eind van de middag rent ze binnen terwijl ze in haar beste Engels ‘room service’ brult en me eten en drinken voorzet.

De gastheer neemt me mee door de route, geeft me een gidsje mee met overnachtingsadressen en wijst me twee fijne adressen voor de komende dagen. Pelgrims voor pelgrims, je merkt dat ze zelf gelopen hebben en exact weten waar ze je blij mee kunnen maken.

De dag vult zich met tutten. Tutten op een tuttempo. Douchen, voeten verzorgen, scheren, rugzak uitmesten, telefoontjes, was uithangen, mails versturen, koffie drinken, hangen, boeken doorsnuffelen en een beetje Duits kletsen met de waard. Om het uur komt hij de haard opstoken, maar volgens mij een excuus om even Duits te kletsen. Soms sta ik tien minuten gewoon naar de regenachtige herfst te staren terwijl twintig drukke eenden voorbij het raam waggelen en druk tetteren. Het leven in al zijn simpelheid.

1984 is een somber boek over een apocalyptische toekomst. Misschien niet het juiste boek om te lezen, tegelijk is het knap hoe je met woorden een sfeer kunt neerzetten waardoor je de rillingen over de rug lopen. Een dystopische novelle. Klinkt goed, maar grijpt naar de keel.

Een recensent schrijft: ‘1984 will always be an essential Book, regardless of changing ideologies, for its portrayal of one person struggling to hold on to what is real and valuable… Truth it turns out, is the most fragile thing in the world.’ Het is een boek dat goed aansluit bij deze rare tijden.

De vraag of je voor of tegen bent speelt enorm. Wat is waarheid? Zoveel vragen en zoveel antwoorden. Het is een tijd waarin meningen de boventoon voeren, terwijl de waarheid belangrijker is. Het is niet de kunst lawaai te maken, maar om kritisch en genuanceerd vragen te stellen op zoek naar de waarheid. Tegengeluid is niet erg, als je maar gefundeerd en genuanceerd in debat gaat.

Hoofdpersoon Winston vertelt in het boek dat het altijd gevaarlijk is om dingen te doen die kunnen insinueren dat je behoefte hebt aan alleen zijn en tijd voor jezelf. Ownlife wordt het genoemd, en het staat voor individualisme en excentriciteit. Heel gevaarlijk als Big Brother naar je kijkt.

Zo belangrijk. In het boek; in onze realiteit. Mensen die zich verdiepen, vragen stellen en de dingen helder neerzetten. Ownlife, misschien moet het de titel worden van mijn boek over deze tocht.

Ondertussen sluiten twee gasten aan in de gite. Een kerel die in heel Frankrijk de waterkwaliteit monitort en hier voor werk is. Hij zit de halve dag op de slaapzaal te videoconferencen. Een dame die in de medische planten zit. Ze praat moeilijk verstaanbaar Frans en we hebben een – voor mij doodvermoeiende – conversatie. Uiteindelijk merk ik op dat ze vast even stilte wil. Gelukkig wel. Ik lees verder bij mijn openhaard.

Een fijne rustdag. Na de drie-maanden-barrière merk ik dat ik helemaal in de tocht zak. De initiële haast is eraf, evenals de drang om maar kilometers te maken. Ook fysiek geven alle metertjes aan dat het heerlijk is om te vertragen. Het betekent dat het einddoel Santiago waarschijnlijk niet in het heilige jaar 2021 voor het grijpen ligt. Ook betekent het dat de toekomst open ligt. Finisterre en daarna Nazare in Portugal waren het oorspronkelijke plan en zeker nu het in Nederland rood en zwart voor de ogen kleurt, verkies ik doorgaan en exotische pelgrimsoorden verkennen. Nog steeds benieuwd wat er achter iedere bocht ligt, daalt er voor het eerst immense rust over me neer. De toekomst ligt totaal open en is een avontuur. Precies zoals ik wens te leven. Living to feel alive.

Hoop dat je meereist…