Strompelend naar de brug van de duivel, nog 1556 kilometer

13 november. Dag 90 Hotel Quick Palace Saint Jean de Vedas – Gite de la Tour Saint-Guilhem-le-Desert 48,5k Totaal 3.408k.

Montpellier is een grote stad. Het kost alleen al 7,2 kilometer om van het hotel op de route te komen. Gelukkig een aanlooproute die door buitenwijken voert en geen drukke wegen.

Confronterend om het hotel uit te strompelen na 81 kilometer gisteren en middenin een rugbyteam terecht te komen. Jonge kerels, sommige zelfs met gesoigneerde benen, lachen om me als ik mijn poles nodig heb om een stoepje af te klimmen. Ik ben blij dat ik geen tackle krijg want het zou mijn dood betekenen. Ik ben niet stijf, rigor mortis valt mij ten deel. Sympathieke kerels overigens en ze wensen me Buen Camino als we uit elkaar gaan. Sowieso sympathieke sport, het is geen voetbal met zijn Schwalbes.

Het kost me moeite de route te vinden. Het eerste trefpunt mislukt dus ik loop 2,6 kilometer door naar Malbosc waar het wel lukt. De route is groots gemarkeerd met oprechte wegwijzers en informatieborden. Het belooft wat.

Toch weer die Franse slag. Bij het ene kruispunt vijf Jacobsschelpen, borden en gele pijlen, bij de volgende exact nul. Ik had het liever wat gelijkmatiger verdeeld gezien. Ik loop dan ook meermaals mis, soms zelfs een kilometer. Dat is op 5.000k niet erg, maar na de 80 van gisteren wat veel van het goede.

Vandaag loop ik twee dagetappes van 20,5 en 22 kilometer. Tel daar je verlopingen bij op en je hebt een stevige dag. Na 80 gisteren houd ik het vandaag bij lopen en tsjeee wat gaat dat langzaam!!! Met een rugzak op gravelwegen haal je de vijf per uur nauwelijks en dan praat je dus al weer over een dag van negen uur.

Ik neem me plechtig voor nooit meer de Vierdaagse te lopen. Vijf keer liep ik hem en sprak met mijzelf af dat ik hem alleen nog betaald zou lopen, hetgeen de laatste keer ook gebeurde toen ik een team van een bedrijf coachte. Lopen gaat tergend langzaam als je moe bent. Zes kilometer is zomaar anderhalf uur en zo worstel ik me door de laatste kilometers in het donker. Het gaat weer eens langs een N-weg en met hoofdlampje en krachttermen trut ik door de binnenlanden van Frankrijk.

Zelfs in het donker zie ik dat het hier prachtig is. Ik passeer de Pont du Diable, de brug van de duivel. Je kunt eronder zwemmen en hij ligt indrukwekkend voor het dal dat ik induik. Ik steek iets verder naar het illustere dorp Saint-Guilhem-le-Desert. Het is door Les Plus Beaux Villages de France erkend als een van de mooiste dorpen van Frankrijk. Dat moet ik morgen verkennen.

Vandaag is mijn Mattie Geert van Nispen gestart met zijn hardlooptocht. Hij gaat in een maand 1.000 kilometer lopen en geld ophalen in de strijd tegen Parkinson. Ik ken hem van netwerkborrels waar we nog wel eens samen het licht uit deden. Geert is een sympathieke vent en als je iets tegen Parkinson hebt, zou ik zeggen: steunen die dude.

Ik heb vandaag lekker weinig tekst. Dit deel van Frankrijk weigert te inspireren. Zwerfafval, slechte markeringen, rijdende mongolen en weinig spectaculaire afleidingen behalve een veld zonnepanelen.

Jusqu’à demain, zeggen ze hier dan…