Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

12 november. Dag 89 B&B Hotel Première Classe Arles – Hotel Quick Palace Saint Jean de Vedas 81k Totaal 3.359,5k.

Mijn hotel heeft een identiteitsstoornis. Dat begint met de naam: een één-sterrenhotel is niet hetzelfde als première classe. Aldus is alles in mijn zeecontainer stuk en omdat het naast de snelweg ligt, zou meer isolatie gepast zijn. Lees: ik ben vroeg wakker.

Een pelgrimage is niet compleet zonder een Kennedymaars, voor de leek: een tocht over tachtig kilometer. Twee keer eerder liep ik er een. De eerste in Venray met Marcel. Marcel brak af na 55 kilometer en moest zich laten kneden in een dorpshuis. Daar werd lekker gepast – dat kon nog in die tijd, zolang is het geleden – en aldus viel ik voor de eerste en enige keer in mijn leven bijna flauw als gevolg van een acute nicotinevergiftiging. Ik aan de me bijtijds een weg naar frisse lucht, het aangezicht akelig groen en herstelde. Marcel herstelde niet en de laatste 25 hobbelde ik alleen verder.

De tweede keer liep ik hem met Etienne in Sittard. Etienne brak iets eerder af wegens pijn in de onderrug. Hij vrat al zijn tandvlees op terwijl ik zijn rug masseerde en in 18 uur rondden we de tocht en keerden terug op het marktplein.

Een Kennedymars is niets anders dan tachtig kilometer lopen. Vandaag mag ik erbij rennen. Ik ben vroeg op pad en ren de eerste vijf etappes uit mijn nieuwe boek naar Montpellier. Dat heeft meerdere voordelen. 1. Ik kan veel bladzijden uitscheuren en gewicht besparen. 2. In een grote stad zijn goedkopere hotelletjes. 3. Ik creëer wat speling richting Carlo die enkele dagen naar Toulouse komt.

Pelgrimeren gaat over loskomen. Dat lukt uitstekend al merk ik dat ik langzaam weer verstrikt raakt in coronageneuzel.

De pelgrim is uit het dagelijkse leven gestapt, heeft zich losgemaakt. Hij aanvaardt dat hij geen deelgenoot meer is en geen invloed meer heeft op het rijlen en zeilen in zijn land. Iedere dag staat die realiteit verder van hem af, de eenvoudige weerslag daarvan is een verstilde telefoon. Apps houden langzaam op met komen, de stroom droogt op. Ook de stroom met e-mails wordt steeds minder. Hij moet niks meer, niemand heeft hem meer nodig.

Pelgrimeren maakt vrij. Het is bijna de gang van Veronica naar het gekkenhuis in het boek van Paulo Coelho. Nog even en de pelgrim bestaat niet meer voor de wereld, kan gek doen zonder dat het iemand deert, in de eerste plaats hemzelf.

Pelgrimeren an sich is een levensstijl. Ik kan dit heel lang volhouden. Ik mis slechts enkele dingen uit mijn vorige leven, zo merk ik als ik ermee wordt geconfronteerd. Leander was hier één dag, Carlo komt één dag en HendrikJan loopt een stuk mee. Mijn vrienden, ze vertegenwoordigen de intieme gesprekken over het leven, het delen en samen verder komen.

Daarin mis ik ook de boeken, de kranten, de stof die tot nadenken stemt. Bezittingen mis ik niet, totaal tevreden met mijn slakkenhuis. Het is eigenlijk van de zotte hoe weinig die spullen dus echt voor me betekenen. Het zijn slechts vluchtige dingen die tijdelijk meeliften op de golf van mijn bestaan zonder werkelijk waarde te krijgen. Blijkbaar heeft het kiezen voor eenvoud de consequentie dat je niets meer nodig hebt, maar ook niets meer verlangt.

Een pelgrimage is een rite de passage, een overgangsrite naar een nieuw leven waarin het canvas blanco is. De pelgrim moet kleuren. Liefst buiten de lijntjes. De pelgrimstocht is de proeftuin voor een nieuw leven. Iedere dag uren kauwen op je dromen, wensen en verlangens. Pelgrim Alice in zijn wonderland.

Oud naar nieuw zou je als volgt kunnen visualiseren:
Gejaagd naar vertraagd
Binnen naar buiten leven
Buiten naar binnen voelen
Afgestompt naar spiritueel
Eenzaam naar alleen
Hebben naar ervaren
TVhangen naar schrijven
Doen naar zijn
Opgesloten naar vrij
Passief naar actief
Stevig naar tanig
Teveel eten naar bewust consumeren
Wit bekkie naar zongebruinde kop
Ruis naar helderheid
Dolen naar doel aan de einder
Overleven naar leven

De vraag is of een ritueel als dit nodig is, of kun je het in jezelf vinden tussen de vier muren van je huis? Voorlopig denk ik dat laatste niet. De concon van de pelgrim beschermt hem tegen negatieve berichtgeving in eigen land. De Franse taal doet onderweg hetzelfde op locatie.

Kijk iets verder en het nieuws stemt droevig: horeca en winkels vroeger dicht, meer beperkingen voor niet-gevaccineerden, ook met negatieve coronatest kom je niet meer in horeca, theaters en evenementen, booster-prikken, 2g-beleid. In de tussentijd gaat het kabinet bekijken of de coronapas ook verplicht kan worden voor niet-essentiële winkels, de werkvloer en het hoger onderwijs. Dit kan nu nog niet omdat daar een wetswijziging voor nodig is. En zo gaat dat dus: gewoon wetswijzigingen doorvoeren tot je niet-gevaccineerden het onmogelijk maakt om te werken en te leven. Het hele circus begint weer opnieuw.

Blijkbaar zijn alle vaccins samen zo geweldig dat we met een vaccinatiegraad van 84 procent nog steeds eenzelfde druk op de IC ervaren en de tent moeten sluiten. Ondertussen is onze bevolking dikker, ongezonder en ongelukkiger geworden. De psychische problemen zijn met ongeveer vijf procent toegenomen. Ten opzichte van dertig jaar terug gaan we van 30 naar nu 50 en al snel 60 procent overgewicht. Abominabel, straks is twee op de drie Nederlanders te dik en er lijkt geen kentering te komen, eerder een versnelling door coronamaatregelen.

Ik mis mijn Volkskranten en NRC’s, naar dit nieuws kun je missen als kiespijn. Ik zou ze niet openslaan en er het vuur mee brandend houden. Dan kun je maar beter wegblijven, elke dag marcheren om gezond te zijn, fysiek en mentaal. En het te blijven.

Dat gezegd hebbende, kom ik redelijk afgedraaid in Montpellier aan. Het is een drukke stad en ik heb voor het eerst een hongerklop.  Gelukkig heeft Derek-Jan met zijn Xfood.nl voor turborepen gezorgd waar ik de laatste van weg schrok.

De volgende stap is een McDonalds, onverantwoord volstouwen met junkfood na 13 uur op de been. Die vlieger gaat echter niet op. Ik moet mijn barcode laten zien. Blijkbaar heeft iedereen een nieuwe barcode gekregen en die van mij doet het niet. Natuurlijk praat ik mijzelf wel naar binnen, ik ben in staat de beveiliger op te eten met mijn bibberlijf.

Ik ben eigenlijk meest geraakt door de zalvende woorden in mijn app: ‘Je hebt een nieuwe barcode ontvangen voor iedere prik. Het kan zijn dat je eerdere prikken moet laten zien.’ Dat heet genaaid worden! Het gaat namelijk niet om eerdere prikken, het gaat erom dat je straks in je app barcodes krijgt van LATERE prikken, want dat is waar we heengaan. In Frankrijk zijn ouderen door meneer Marcron al verplicht tot een derde prik.

Bij mij geen derde prik. En ook geen vierde. Met een vaccinatiegraad van 84 procent is de druk op de IC hetzelfde, het kaartje met besmettingen hetzelfde, ik kan nog steeds ziek worden en besmetten en we gaan weer naar een lockdown toe. Ondertussen is er op wereldwijde schaal discriminatie die zijn weerga niet kent en de polarisatie neemt enkel toe want straks heb je Have Nots, Haves en een spectrum van mensen met één, twee of drie boosts. De wereld wordt te dik en heeft psychische problemen.

Ik heb het even nagezocht: voor mijn vaccinaties had ik een overlijdenskans van 0,1 tot 0,36 procent. Nu ben ik gevaccineerd en is die kans nog wat afgenomen als het goed is. Niemand kan mij nog uitleggen wat hier gaande is. Ik krijg het niet meer rond in mijn hoofd. Maar je mag het allicht proberen…

Er is één lichtpuntje vandaag en dat is de alarmbel die Thijs Zonneveld laat afgaan in zijn column over het belang van sporten en bewegen: Gil, eis, roeptoeter want sport is geen hobby maar een levensbehoefte..

Ondertussen doet mijn barcode het niet. Wie gaat het fixen? Hugo? Daar sta je dan voor lul met je barcode in het buitenland.