Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

5 november. Dag 82. Hotel Bonaparte Toulon – hotel La Fregate 8k. Totaal 3.090,5k.

Als een marmot geslapen na een nacht geen oog dicht doen. Voor het slapengaan de hele uitrusting uitgehangen en verzorgd. Mooi, hoe je van je spullen gaat houden als je samen dingen doormaakt.

Minimalisme, ik schreef er al meer over. Door als een slak, met de volledige huishouding op de rug op pad te gaan, wordt minimalisme van inspanning een gewoonte. Voorheen had ieder bezit een verhaal, een raison d’etre, maar feitelijk waren het excuses om iets niet weg te gooien. Hier is het omgekeerde het geval. Ieder item krijgt gaandeweg een verhaal en krijgt daardoor waarde.

Pelgrimeren en leven op de trail laten je teruggaan naar de kern. Alle aardse bezittingen die je nodig hebt, draag je bij je. Naarmate de tocht voortduurt en je meer meemaakt, krijgen de dingen meer waarde, of zelfs meerwaarde. Voor de pelgrim zijn een Victorinox-mes-met-kurkentrekker en een rode-door-Elly-gebreide-beanie meer waard dan een Rolex en een  breedbeeld. De verschillende items belichamen steeds meer hun reisverhaal.

Zo kost het geen enkele moeite meer om souvenirshops links te laten liggen. Een embleem van Monaco kan nooit meer in de buurt komen van een pelgrimspaspoort met honderden zelfvergaarde stempels. Een gekochte wandelstok heeft niet dezelfde ziel als mijn poles van Black Diamond die zoveel met me hebben doorstaan. En de rest is te zwaar om mee te nemen. Minimalisme versterkt zichzelf.

Je rugzak is je huis en bij ieder onderkomen buig je je over alle items om ze aandacht en verzorging te geven. Wassen, repareren en schoonmaken en dat alles met aandacht, liefde zelfs. De warme, zachte trui van Alpine Lowe, de donzen slaapzak die warmte uitstraalt, de nauwsluitende winddichte bodywarmer, de hoofdlamp als baken in duisternis, ieder item heeft waarde en betekenis na 3.000 kilometer samen optrekken. We zijn buddies, kunnen samen de wereld aan, bergen over trekken, wildstromende rivieren doorwaden en de elementen te snel af zijn.

Alles heeft een eigen plekje in de rugzak bemachtigd. Stop het ergens anders en het systeem is ontregeld. Pelgrim en uitrusting zijn één. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een van mijn goede voornemens is om vanaf nu echt alleen nog maar dingen aan te schaffen die ik echt wil en die kwaliteit en vakmanschap in zich dragen. Beter een mooi paar jeans dat als gegoten zit, dan drie paar halfslachtige die het net niet zijn. Beter weinig fijne, dan veel net-niet-spullen.

Aan het ontbijt raak ik in gesprek met mijn overbuurman. Een aimabele hoogleraar wiskunde aan de universiteit van Brussel. Hij is Franssprekende Belg en blijkt een petite beetje Nederlands te kunnen. Zijn Duitse vrouw kan het beter vanwege een cursus. Thuis spreken ze met de kinderen Frans en onderling Duits. Hij vraagt of ik op Engels wil overschakelen maar zelf beheerst hij Duits beter en zo hebben we na een kwartier, tot verbijstering van de buren, in vier talen geconverseerd. Lol.

Bij afscheid maant hij me toch vooral een hoed te dragen. Hij is hier om een ernstig zieke jeugdvriend te bezoeken. Een melanoom heeft binnen zeven weken zijn halve aangezicht weggevreten… Er is geen hoop meer. Ik wens hem sterkte en beloof plechtig de muts van Elly te dragen, hetgeen ik precies om die reden al deed.

Bij het ontbijt voor het eerst weer op de telefoon sinds een dag. Geluiden dat er weer coronamaatregelen zijn, in Nederland, en met name boosheid van mijn bootcamptrainer dat er weer wordt ingegrepen in de sport. Hij heeft zoooo gelijk. We gaan naar een percentage van 60 procent van de Nederlandse bevolking met overgewicht. Sporten is pure noodzaak en waren het niet juist de mensen met overgewicht die vatbaar waren voor corona, en andere welvaartsziekten uiteraard.

De cijfers zijn schrijnend. Nijmegen, studentenstad, kent een percentage overgewicht van vijftig procent. Als je er vanuit gaat dat er een negatieve correlatie bestaat tussen enige intelligente en overgewicht, is dat dramatisch. Weet je niet wat negatieve correlatie is, dan ben je waarschijnlijk iets te zwaar, maar dat terzijde. Misschien heeft Nijmegen in de heer Bruls ook niet het beste boegbeeld, maar ook dat terzijde. Aardige vent overigens.

Het snijdt me door het hart. Wij zijn gemaakt om te lopen, te bewegen, te werken op het land, sprak de pelgrim die aanhanger is van het boek Born to Run van  Christopher McDougall. Wij zijn de best geventileerde, efficiënte jagers op de planeet en kunnen ieder dier dood lopen door het simpelweg uit schaduw te verjagen en tot oververhitting te drijven. Wij mensen kunnen dat, onze lichamen hebben onbegrensde potentie en we zijn niet gemaakt voor zittende beroepen en buishangen. Gooi je TV weg en je bent op slag fitter omdat je fysieke en mentale dingen gaat doen die beter voor je zijn.

De pelgrim heeft geen last van te weinig beweging. Iedere dag stap na stap de kilometers wegtikken. Maar pas op! De pelgrim die vermoeid en overprikkeld raakt door lawaai en  mensenmassa’s van de stad is snel geneigd de actieve pen weg te leggen en te verruilen voor de passieve – horizontale – Netflixhouding. Niks menselijks is de pelgrim vreemd.

Je ziet het aan de bergmensen die  ik op mijn tocht ben tegengekomen. Oude, vitale knoesten, mensen die van jongs af aan tegen bergen oplopen, op het land werken en in de winter skipistes prepareren. Ze stralen en bruisen van de energie. Wij niet, als we een avondje iets hebben, haken we vaak af met excuses omdat we moe zijn. We zijn slachtoffer van inkakken. Ook dat is deze pelgrim niet vreemd. Hij is van vleesch en bloed.

Corona maakt dus thuis blijkbaar weer dingen los. Ik stuit op discussies tussen wél en niet geprikten. Niet is blijkbaar verantwoordelijk voor de volle IC terwijl wél te verwijten is dat ze hebben toegegeven aan de druk van het regime. Zucht. Twee partijen die ieder op hun apenrots gaan zitten en het weten, terwijl niemand echt de antwoorden heeft. Borstkloppende Bokito’s.

Ik snap beide kanten wel, maar vind er niet zoveel van. In de ogen van deze pelgrim zijn we slachtoffer van de waanzin van de willekeur. Sinds corona haar entree maakte, moeten we ons aangezicht bedekken met een mondkapje. Een kapje voor de mond. Maar het moet ook over de neus. Daar gaat het al mis.

Dan mag je géén goede, werkende, medische kapjes, maar enkel disfunctionele wegwerpkapjes. Je kunt daardoor een kaars uitblazen, ik heb het geprobeerd. Corrigeer me als ik het mis heb, maar als je een inconsistente, inconsequente, incongruentie maatregel introduceert, creëer je waanzinnige willekeur. Je gooit het draagvlak meteen als een kind met het badwater weg. Als je iets verplicht, moet het kloppen, als een zwerende vinger.

Los daarvan liggen er – en ik kan het weten – miljarden kapjes in de berm. Dit is groter dan de plastic soup; iedere dag zou iedereen, bij ieder contactmoment, een nieuw kapje op moeten. We praten echt over honderden miljarden kapjes…

Halfslachtige maatregelen leiden tot waanzin. Zo ook de ridicule gewoonte je elleboog vol te blaffen met snot en elkaar daarmee te groeten. Dat is iemand dood wensen en een deadline op zijn hoofd plakken. Schiet m dan meteen dood dat is menselijker. Bovendien als je ellenboogt, buig je de koppies naar elkaar toe, iets dat je niet deed met handjes geven. Beter en menselijker is het geven van een schopje, dan buigen bovenlichamen van elkaar af. Maar best is nog het niet te doen want – en daar is de willekeur weer – je schendt de één, anderhalve of twee meter regel, afhankelijk van het land waar je bent.

En nog iets willekeurigs. We betalen voetballers miljoenen omdat ze in de ogen van sommigen entertainment bieden (uit mijn woordkeuze blijkt genoeg). Toch zijn het IC-verpleegkundigen die überhaupt entertainment mogelijk maken. We kunnen hen miljoenen betalen en daarmee komen er meer, dat is de wet van vraag en aanbod. Maar we doen het niet. Blijkbaar willen we het niet.

Iedereen vindt van alles. Gelukkig geen discussies over kinderbloed-drinkende-pedofiele-politici op mijn tijdlijn. Ik wil dit niet, polariserend geneuzel op basis van meningen in plaats van feiten.  Gewoon de handige argumenten maar voor de kar spannen. Waar is de nuance? Waar is de ratio? Ik wil me terugtrekken in mijn pelgrimsbubbel. Een pelgrim die door tien landen rent. Het kan gewoon, het is een non issue. Gewoon hersenen gebruiken, niet zoveel overal van vinden en je aanpassen. Het is rustig en vredig in een pelgrimsbubbel.

Zeker vandaag na twee keer zestig kilometer mag ik van mijzelf de dag rustig starten op de boulevard van Toulon. Ik kijk uit over de grote (militaire) haven waar talloze zeiljachten liggen. Naarmate ik meer langs de kust ren, raak ik ervan overtuigd dat ik wel op een boot wil wonen. Vroeger bestonden de zomervakanties een aantal jaren uit een maand met een motorjacht door Nederland varen. Je leert je land op een hele andere manier kennen. Alles gaat langzamer op het water, iets dat erg aansluit bij mijn wens om langzamer en bewuster te leven. Mijn vader zei als volleerd kapitein altijd: Als je haast hebt, moet je geen boot kopen. Een waarheid als een koe.

Een boot is gezellig. Er is veelal een houten zithoek waarbij je uitkijkt over de gangboorden. Als het regent hoor je dat op het dek en je ziet het in de gangboorden vallen, knus. Dan heeft een boot een dek en een zitkuip en dat is meteen je buiten. Als je in een haven woont, heb je direct contact met mensen, een beetje het campingleven en je leeft meer aangesloten met buiten. Bootmensen  zijn net iets avontuurlijker dan de gemiddelde ANWB’er en ze maken makkelijk contact en helpen elkaar. Het bootwereldje is net als het pelgrimswereldje een parallel universum met eigen regels en wetten. Een beetje het vrijbuitersbestaan.

En zo is pelgrimeren een fantastische proeftuin om te dromen over het leven en hoe het in te richten. Goed om zo nu en dan de blik eens rond te laten gaan en ongenegeerd verder te kijken dan het leven tussen vier muren en de veertigurige werkweek. Vind je dat moeilijk? Tip: Kijk alle afleveringen van Floortje die het einde van de wereld bezoekt, net zoals ik nu doe.

Het verandert je perspectief. Mensen die zich winters lang met de kinderen in een zeilboot in Arctisch gebied laten invriezen, surfers met een totaal open houten huis op een tropisch eiland die ter vermaak met de paarden in zee gaan zwemmen. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden dan Vinex en IKEA, je moet er alleen oog voor hebben. Een pelgrimstocht opent ogen, zo weet ik nu.

Vandaag een korte wandeling op het programma naar het gat La Seyne sur Mer. Ik heb er zin in want volgens de kaart loop ik om havengebied en dus bootjes. Daar verkijk ik me ernstig. Dit is een militaire haven en dus hoge muren met prikkeldraad de hele weg. Ik zie exact nul boten en of water.

Gek eigenlijk, alleen defensie en gekkenhuizen krijgen het voor elkaar op deze schaal mooie grond of natuur te confisqueren. Ik ken tenminste alleen gekkenhuizen die in mooie bossen verscholen liggen. Zou dat de reden zijn dat een bekende van me probeerde in een gekkenhuis in de Noord Hollandse duinen terecht te komen? Hetgeen overigens lukte, maar het er weer uit komen was een stuk minder eenvoudig. Wellicht had hij het boek Veronica besluit te sterven van Paulo Coelho gelezen, een heerlijk boek over depressieve Veronica die het niet meer ziet zitten en in het gekkenhuis terecht komt. Daar ontdekt ze dat van gekken niets meer verwacht wordt omdat ze het stempel ‘gek’ op hun voorhoofd hebben waarna alle maatschappelijke druk wegvalt. Ofwel, voor de mensen die zich veel van anderen aantrekken: Net doen of je gek bent, ik doe het al jaren. Werkt uitstekend.

Maar defensie heeft dus een muur gebouwd van ongeveer zes kilometer die alles aan mijn zicht onttrekt. Waarom kunnen soldaatjes niet met geweertjes en tanks in de Botlek of op een chemische plant gaan oefenen? Waarom op de Veluwe, of zoals in dit geval in een mooie baai? Defensie is een overblijfsel van een morbide God die ons tegen elkaar opzette na het bouwen van de toren van Babel. Hij wilde voorkomen dat we het weer deden, creëerde landen en talen en vervolgens gingen we dat ook nog beschermen. Een land is niets anders dan een lijn op een kaart. We are all one en we hebben dusdanig grote problemen dat we daar naar moeten gaan handelen, als eenheid. Beter elkaars taal leren en communiceren zoals ik vanochtend deed met de hoogleraar, dan geweertjes zwaaien.

Zwerfvuil is bijvoorbeeld een probleem. Dat begint al met die gekke mondkapjes. In Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland rende ik duizenden kilometers en zag ik minder zwerfafval dan hier in een dag. Het is geen toeval dat er een prachtige fotoexpositie onder mijn hotelraam is van een fotograaf die de mooiste golven in zwart-wit op het doek heeft gezet met daarnaast steeds in dezelfde stijl het plastic dat hij eruit viste. Sowieso is het stuk van vandaag niet mooi en het barst werkelijk van het verkeer. Het is de hele dag één grote toeterende file. Hoe moet dat hier in hemelsnaam in de zomer met al die drukte?

Frankrijk, vroeger ging ik met papa en mama altijd vier weken bij je op vakantie. We kampeerden op de camping municipal en aten baguettes op het strand aan de golf van Biskaje. Er waren draaimolens, wafels en Orangina. Het was betoverend.

Nu is de betovering verbroken. Wat ik als volwassene zie, is de Franse slag. Bladderende verf is geen cultuur, maar een pand dat lijdt onder gebrekkig onderhoud. Het trottoir is overal erbarmelijk. Overal zwerfvuil zelfs in de vorm van hele auto’s. Alleen vandaag al zag ik een stuk of vijf grote meterkasten aan het trottoir die open stonden. Honden kunnen erin plassen en kleine kindertjes hun klauwtjes erin steken waarna ze ontploffen. Met mijn incidentele werkzaamheden in elektrotechnische keuringen zegt deze meester: één grote streep er doorheen en ga je werk maar overnieuw doen, maar nu netjes.