Pelgrim vindt weg naar rode loper in Cannes

2 november. Dag 79. Hotel Oasis Nice – Hotel Le Florian Cannes 41,5k. Totaal 2.962,5k.

Vandaag testdag. Na een rustige dag kijken of voet en scheen pijnvrij blijven. Een hotel op 34 kilometer geboekt in Cannes, een wenkend perspectief.

Vroeg op pad. De zon schijnt en er waait een frisse wind. De boulevard van Nice is rustig en de golven komen binnenrollen. Regelmatig word ik gepasseerd door joggers-zonder-rugzak. Ik sjok er achteraan tot ze bij het vliegveld omkeren, daar waar ik doorga. Het is een imposante aanblik om vliegtuigen boven de baai van Nice hun aanvliegroute te zien hebben waarna ze landen op de punt waar het vliegveld zich bevindt.

Na het vliegveld een lange brug met daaronder bruin water dat in grote hoeveelheden de zee in stroomt vanuit de bergen. Hier moet vorig jaar met de immense regenval de Vesubie de zee in zijn gestroomd met alle aarde, bomen, stenen, afval en doden. Het doet me even stilstaan.

Na het vliegveld volgt een lange baai bij Cagnes sur Mer, een heerlijk stuk. Geen drukke weg en een fijne boulevard om te lopen. Alles klopt; statige oude panden met grandeur, trillende tuien, krijsende zeemeeuwen, zilte zeelucht, de wind in het aangezicht en de lokale vissers die hun bootjes legen bij de viskramen waar oesters, krabben, kreeften en ander exotische vissen worden gesleten. Fransozen beheersen die kunst, om rond het middaguur een oester weg te slobberen met een sprankelende wijn.

Het is een flinke inspanning om de hele dag met windkracht zes op de kop te lopen. Het leven gereduceerd tot een razende windtunnel. Als ik haar had, zou het alle kanten uit zitten, nu voel ik me licht geroosterd door de combinatie van wind en zon. Petje op.

Om 12 uur volg ik mijn Franse voorbeelden en strijk neer op een terras aan zee waar slome loungemuziek over het water schalt. Cote-d’Azurren, ik kan dat en ben fan. Met een grand café au lait laat ik mijn schrijfhand het werk doen en loop leeg. Zo nu en dan een blik over de blauwer dan blauwe zee en de geelgekleurde dorpen in de verte.

Vandaag is een cultuurshock, van bergen en groen, naar zomerse zon over baaien met gele oorden. Het is wel confronterend dat ik alle afgelegde afstanden van voorgaande dagen in z’n totaliteit kan overzien; col de Castillon, Menthon, Ventimiglia, de verschillende caps waar ik omheen gelopen ben, de boulevard van Nice, het vliegveld, deze baai en aan de andere kant Antibes waar ik heenga. Ik overzie tientallen kilometers, dagen lopen.

De middag brengt me in Antibes via een lange rechte, drukke weg. Nu is het leven een tunnel van wind én razend verkeer. De Fransozen hadden hier zoveel van kunnen maken met wat rieten hekken, coniferen of een zandheuvel. Nu lig je op het strand en ziet, hoort, ruikt en proeft auto’s en fijnstof. Terwijl ik het schrijf, constateer ik dat wij Katwijk en Noordwijk hebben, nu ook niet bepaald pareltjes van fijnzinnigheid.

Antibes is druk en ik stamp stevig door naar Cannes. Ik arriveer in het donker op een felrood verlichte boulevard. Al het leven dat niet in Cannes was, loopt hier rond. Hippe bars aan zee, sjieke winkels met merknamen op gevels en schitterende lichtjes over de hele baai. Bij het filmtheater van het festival een selfie met rode loper; pelgrim vindt zijn weg naar de filmwereld.

Dan een kleine fout. Ik bekeek gisteren twee hotels om te boeken. De verkeerde heb ik in de navigatie ingesteld. Vier kilometer buiten Cannes kom ik daarachter en mag weer diezelfde route terug naar het centrum van Cannes en morgen weer datzelfde stuk… En als het nou een mooi stuk was…

Hotel Florian is met zijn 32 euro een heerlijk, schoon onderkomen pal in het bruisende centrum van Cannes. Pluspunt: de badstop functioneert! Ik eindig de dag in een heet bad met de getormenteerde voetjes in de hoogte.