Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

18 oktober. Dag 64. Theatre Hotel Chambery – Bushokje les Violettes 36k. Totaal 2.429,5k.

Ik word voor het eerst in een week alleen wakker. Moet weer alleen op pad. Weer ‘verharden’ en de kop op Santiago zetten. Het was bijzonder aangenaam om met Brenda te zijn en het rennen even het rennen te laten. Even schakelen.

Gisterenavond blogs getikt en aangezien het zondag was en alles dicht was een expeditiemaaltijd van Derek Jan van Xfood.nl verorberd. Note to public: expeditiemaaltijden van Xfood.nl, ook voor budget reizigers-met-waterkoker-op-kamer.  Aldus heb ik heerlijk zitten smikkelen van een Chicken Tikka Massala.

Mijn eerste aanraking met expeditievoedsel of -vreten, zo je wilt, was toen ik op mijn achttiende met vriend Niels een maand door Noorwegen ging trekken. Het land was duur. Voor ons arme sloebers te duur. Dus we hadden voor 28 dagen maaltijden mee. De etiketten hadden we eraf geweekt, gewichtsbesparing. Niet dat het uitmaakte overigens. Expeditiemaaltijden waren nog niet ontwikkeld en gewoon ronduit goor. Uit alle zakken kwam een bruine brei met harde stukken en iedere dag was het een raadspelletje wat je nu weer naar binnen werkte.

Tegenwoordig zijn het heerlijke maaltijden die ook nog eens voor het gewicht bijzonder calorierijk zijn en klein gevacumeerd. Zo is de Chicken Masala gewoon heerlijk en ik heb ook een pastamaatijd en een vismaaltijd gekregen waar ik naar uitkijk.

Ik ben gretig als ik eenmaal op pad ga, op weg naar Modane, om een klein doorsteekje van Italië te maken. Ik moet echter mijn routines weer terug vinden. Wekenlang liep ik met iPod, nu vallen mijn oortjes opeens constant uit, ondanks afdekken met de muts van Elly. Wat is dit?

Maandenlang zaten ze als gegoten en nu weigeren ze te blijven zitten. Met Brenda uitvoerig gesproken over oude mensen die van die grote oren hebben omdat kraakbeen haar elasticiteit verliest. Mijn oren zijn in een week sterk verouderd en hebben hun elasticiteit verloren. Ik laat aardig wat krachttermen, het helpt niets. Ze blijven niet meer zitten.

Na een kilometer of zeven heb ik Chambery afgeschud en strijk neer op het terras bij Laurence van Hotel Le Saint Vincent voor een bakkie koffie. Laurence werkt al een jaar non stop want hij heeft dit hotel gekocht en wil het een succes maken. We hebben een geanimeerd gesprek over ‘choices’ en hoe belangrijk het is iets moois van je leven te maken. Laurence en ik begrijpen elkaar wel. Hij duwt me een folder in de handen van elektrische all terrain wagentjes waarmee hij bejaarden en mensen die slecht ter been zijn geluidloos de natuur wil laten ervaren. Ik beloof hem marketing te zullen doen. Bij deze.

Als hij vertrekt duwt hij een bord met acht stukken fruit voor mijn neus. ‘Bon course!’, brult hij en geeft me een boks. Liefst zou ik met hem in een karretje de bergen in trekken, maar ik wil nog dertig kilometer. Mijn dag kan niet meer stuk. Plezier en levensgeluk zitten soms verscholen in een boks van een volslagen vreemde op de vroege ochtend. En een bord fruit.

Ik hobbel weg van Chambéry en zie  links de besneeuwde toppen van het Mont Blanc massief. Daarvoor ligt Albertville dat ik gemeden heb. Iedere Olympische Spelen willen landen het wiel opnieuw uitvinden. Miljoenen worden gepompt in de meest exotische sportparken en voorzieningen waarna ze leeg komen te staan als het event voorbij is.

Tijdens mijn studie interessante colleges gevolgd van Professor Buitendam die samen met Randstad uitzendbureau onderzoek deed naar het fenomeen Large Event Organisaties, zoals de Olympische Spelen, maar ook de Elfstedentocht en andere grootschalige evenementen.

Ze hebben een aantal kenmerkende eigenschappen. Zo is er altijd een heilig vuur dat er bijna volautomatisch voor zorgt dat de neuzen van iedereen dezelfde kant uit staan en er vanuit passie gewerkt wordt. De OS hebben tienduizenden vrijwilligers en je hoeft er niet één te motiveren. Daar kunnen reguliere organisaties iets van leren. Dan is er altijd sprake van een in tijd gebonden event dat niet een dag later kan plaatsvinden. Zo werd bij de Olympische Spelen van Atlanta het gras in het stadion groen geverfd want het zag er niet uit. Helikopters cirkelden urenlang rond om het te laten drogen. Groene atleten zijn niet goed voor de persaandacht.

Een kenmerk is dat ieder land het grootser en meeslepender wil aanpakken dan andere landen. Ieder jaar melden zich ervaren managers, de zogeheten Olympic gypsies, die hun hulp aanbieden om de dingen efficiënt en tijdig neer te zetten. Die mensen worden echter steevast geweigerd waarna ze net de armen over elkaar gaan zitten tot ze alsnog ingeschakeld worden omdat het niet af komt. Hun tarief is dan licht gestegen.

Wat ik ingewikkeld vind is de waanzinnige hoeveelheid geld die steeds weer wordt gepompt in dingen die één keer echt worden ingezet. Of een en ander daarna daadwerkelijk zijn uitwerking heeft binnen de regio is maar de vraag. Waarom er geen reizend circus van maken met een mobiel stadion en mobiele faciliteiten? Sport gaat om de sport, om beleving en ervaring, om broederschap en gelijkwaardigheid. Oh nee Jan, hoe naïef, het gaat om geld.

De route vandaag doet me een dal oversteken onder de rook van fort Barraux en daarna steek ik door het stadje Pontcharra. Ik strijk neer op een terrasje als twee vriendelijke bouwvakkers aanschuiven en ik de tweede en derde boks van de dag krijg. Een van het heeft een Oostenrijkse moeder en bestookt me in Duits, Engels en Frans om zijn maat te imponeren.

Ik ga doorrr. De camping zes kilometer verderop is dicht. De camping zes kilometer erna ook. De Chambre d’hotes zijn dicht of volgeboekt. Ik loop maar gewoon door. Uiteindelijk vind ik in Les  Violettes een mooi houten bushokje waar ik dit tik on half acht na 36 kilometer. Misschien zo nog een paar kilometer door, of toch maar hier tukken als het verkeer wat luwt? Dat zijn zo de mijmeringen van een pelgrim als het daglicht wegebt.

Velen vragen me hoe ik mijn route bepaal. Globaal met Google maps en het kompas aan mijn horloge. Brenda wees me op Maps.me waarop alle trails staan en je kunt de gebieden uploaden en daarna offline bekijken. Gideon Zadoks wijst me voor Frankrijk op de app iPhiGeNie die alle Franse stafkaarten laat zien en zo ieder begaanbaar pad toont. Al met al zit het met de richting wel snor en probeer ik niet teveel afhankelijk te zijn van stroom.

Morgen door naar Modane.