Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

11 oktober. Dag 57. Residence Martin Satigny – Appt. Le trefle Beaumont 27k Totaal 2.272k.

Een eigen kamer met tweepersoonsbed, dat is even geleden. De ochtend brengt koffie. En zes jonge katjes die net het licht hebben gezien. Ze buitelen over elkaar heen, vliegen elkaar naar de keel. Zes pluizenbolletjes; het is zaak ze niet onder je trailrunaschoenen te krijgen.

Het weer is prachtig en met de iPod in voert de weg naar het vliegveld van Genève. Brenda landt om 11.15 en het is een tochtje van 6,75 kilometer.

Ik ben vroeg. Mensen kijken. Onwaarschijnlijk hoe bepakt sommigen op reis zijn. Één dame stopt als ze de vertrekhal binnenkomt in de opening van de schuifdeuren. Geen enkel benul van de opstopping die ze veroorzaakt. Ze heeft twee rolkoffers waar ik – zonder overdrijven – in kan, én nog een rode koffer in haar hand. Ik las ergens over Paris Hilton die opperde altijd met teveel te reizen want dan word je overal serieus genomen. Wie het breed heeft, laat het breed hangen.

Als vier arrogante kwibussen-in-pak de hal binnenschrijden in pak-zonder-stropdas maar met veel dedain, weet ik dat de vlucht van KLM uit Amsterdam geland is en inderdaad volgt niet veel later Brenda met kleine rugzak en zebramondkapje. Heuglijk weerzien na drie weken.

Snel maken we ons uit de voeten. Teveel prikkels in de aankomsthal, maar ook het hele gebied rondom het vliegveld. Auto’s zoeven en toeters schallen. Beide te gevoelig daarvoor. Dit deel van de stad moeten we echter door en dan over de brug om de Rhone over te steken. Pas daarna wordt het rustiger.

Martin wees op een route langs de l’Aire, een klein riviertje dat naar het zuiden meandert in de richting van Annecy dat op mijn route ligt. Inderdaad is het heerlijk toeven op de smalle gravelpaden langs het minieme stroompje.

Er zijn een aantal betonpontons langs het water gelegd waar je Rosé en chocolade kunt nuttigen in de zon. We hebben vandaag een klein abonnementje op lawaai; na het drukke verkeer, bouwplaatsen, combines, tractoren, drie graafwagens in een weiland en nu twee keer drie kerels met rieken die het gemaaide gras van de dijkjes komen harken. Team overkant gaat beter, ze zijn een geolied team en één veegt het omhoog, twee pakt over en drie mikt het boven langs de weg waar het verzameld wordt. Een leuke wedstrijd om naar te kijken.

Het riviertje meandert richting Frankrijk en meteen valt de Franse landelijk sfeer weer op. Typisch dat enorme verschillen zich voor kunnen doen in een kwestie van meters.

Op mijn Christelijke basisschool kreeg ik ’s morgens vaak het verhaal van de toren van Babel voorgeschoteld. In het verhaal in Genesis 11:1-9 werd er op aarde nog één taal gesproken en trokken na de zondvloed alle mensen “in oostelijke richting” en vestigden zich op de vlakte van Sinear. Daar bakten ze stenen en zeiden:

‘Laten we een stad bouwen met een toren die tot in de hemel reikt. Dat zal ons beroemd maken, en we zullen niet over de hele aarde verspreid raken.’ Maar toen daalde de Heer af om te kijken naar de stad en de toren die mensen aan het bouwen waren.

God veroorzaakte een spraakverwarring, zodat de mensen, die eerst één taal hadden, elkaar niet meer konden verstaan. De bouw van de stad en de toren werden gestaakt. God verspreidde vervolgens de mensen over de aarde. Uit deze ontstaansgeschiedenis van de talen is de uitdrukking “Babylonische spraakverwarring” (een situatie waarin allen door elkaar praten en niemand er meer wijs uit wordt) voortgekomen.

Laat ik voorop stellen dat ik een agnost ben. Inmiddels zijn we een tijdje verder en zie je nog steeds dat de hele aarde uit verschillende landen bestaat die via volstrekt willekeurige grenslijntjes zijn gescheiden. Bij het meer van Genève loopt hij middendoor het water, lastig te handhaven.

In het kader van wereldwijde problemen zou je denken: leer één taal, stel één regering aan en laten we met z’n allen de schouders eronder zetten! Maar nee, God is erin geslaagd zoveel Babylonische verwarring te zaaien dat we verdeeld blijven. Zo hebben wij een anderhalve-meter samenleving, Zweden doet het met 2 meter en Oostenrijk met 1 meter. We zijn niet in staat met vereende krachten een nieuwe toren tegen corona te bouwen. De waanzin van de willekeur. Komisch.

Met Brenda gefilosofeerd over de vraag wanneer de zon is opgebrand, een haardvuur stopt immers ook een keer. Wanneer draaien de magnetische polen weer om? Als de aarde een brandende vloeibare kern heeft, waar haalt die dan zijn O2 vandaan? Ook de constatering dat er rondom corona veel meningen zijn die handen en voeten geven aan Babylonische verwarring. Nee, eensgezind zullen we niet worden en misschien is dat maar goed ook. Dat zijn zo de dingen waarover pelgrims filosoferen op rustiger dagen…

Het eerste dorpje in Frankrijk, Saint Julien en Genevois brengt een pizzeria waar het binnen warm toeven is. Een fris windje zo einde middag. Daarna is het nog 4,7 kilometer stiefelen naar het appartement. De tocht brengt ons via licht stijgende wegen op een vlakte die uitkijkt op Genève. Rechts een kam die baadt in fluorescerende oranje luchten, achter ons de zwarte kammen van de Haut-Jura met daarvoor de lichtjes van Geneve en linksvoor de eerste kam van de haut-Savoie. Aan de heldere hemel priemen langzaam sterren door als de zon verder wegzakt. Soms een warm föhn-briesje op de kop. Fijn dat Brenda meteen kan ervaren hoe mooi het zo, in de avond lopen, kan zijn.

Het appartement is lastig te vinden. Ik selecteerde op spa en sauna voor een dag rust, maar het pand waarvoor we in volstrekte duisternis staan, doet de aanwezigheid daarvan ten zeerste ontkrachten. Even verder een oude kerel bij zijn auto. Ik vraag hem de weg. Hij bestudeert zijn telefoon en constateert dat Google er 2,3 kilometer naast zit. Op zich niet ver maar na een volle dag en een vliegreis voor haar… Of hij ons even zal brengen?

Voor we het weten racen we in zijn bus over donkere binnenwegen en hij rebbelt 101. Het is alsof die heerlijke Fransozen vanuit hun patriottisme vergeten dat ’n Ollander Nederlands spreekt. Prachtig, de Fransoos ontkent gewoon dat God talen op ons heeft losgelaten om verwarring te creëren. Voor hem is het volstrekt helder.

Ik lul strak mee al ontgaat meer dan de helft me, maar met blazen, lachen, knikken en schudden, voeren we een geanimeerd gesprek over… Ja, waarover eigenlijk? Maakt niet uit, we staan voor ons appartementje in een Frans gehucht dat op geen enkele wijze een spa doet vermoeden. Booking.com spreekt over activiteiten en faciliteiten, maar dan in de regio… Of zoals Brenda zegt: Ja, in Nederland is ook een spa en dat is niet lang vliegen.

Gelukkig is het appartement een oase van rust met keuken en tuin met Engelse high-tea-uitzet. Brenda tovert expeditiemaaltijden en repen van Derek Jan van xfood.nl tevoorschijn waarmee ik weer lang vooruit kan. Cor en Geraldine van trailrunnen.nl verrassen me met de hipste loopsokken die een pelgrim ooit aan de pootjes had. Loopmaatje Anita stuurt me een kaartje met daarnaast 130 vragen op microkaartjes om te overdenken tot Santiago. Dank allemaal voor de geste!!!

12 oktober rustdag.