Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

3 oktober. Dag 49. Grillhutte Stans – Pilgerherberg Brienzwiler 42k Totaal 1.969,2k.

Na een rustige nacht met heldere sterrenhemel kan ik oprecht zeggen dat ik belabberd geslapen heb. De brede tafel waar ik op rustte moet onbewust iets van een offeraltaar in me hebben losgemaakt waardoor de onrust in het lijf zat.

Los daarvan is een tafel hard, ook als je er een isolatiematje van 1 millimeter oplegt. De verzuurde stammetjes en heupen liggen al snel door. Deze 46-jarige pelgrim heeft last van doorliggen. Lactaatknopen doen zich gelden en om de minuut mag ik omliggen, foetushouding links, foetushouding rechts.

Het helpt niet dat een koe haar kalfje eruit werkt precies voor mijn hutje. Ze heeft een halve Alp maar gaat tien meter voor mijn hutje staan en werkt met veel koeienbelgeklingel haar kroost naar buiten. Daarna komt iedereen even kennis maken. Onrustig is het woord.

Afijn. In de ochtend lichte bewolking en voor het eerst in weken waait het. Een warme föhnwind komt door de vallei aanrazen en schudt aan je bestaan. Bruine blaadjes warrelen opeens overal als in zo’n glazen bol met sneeuwvlokken (Hoe heet zo’n ding?).

Wolken razen over de vallei, maar zo nu en dan laat de zon zich weer gelden en slaat gaten in het hemeldek en de Sarnersee glimt in de zonnestralen. Wanneer een wolk voor de zon blaast, vallen zware schaduwen over het wateroppervlak. Een strijd waar nu eens de een, dan weer de ander terrein wint. Vandaag geen zegevierende partij, morgen wel. Dan regent het. Eenieder hier in het dal kan je vertellen: als de fohnwind stopt met razen, lazert het weer in elkaar. In de avond stopt het razen.

Na weken zon ben ik op de plek waar de mooiste graatwandeling van Zwitserland loopt, de Brienzergrat, en nu gaat het regenen. Het is terecht, ik heb teveel mooi weer gehad, sprak de pelgrim nederig.

Overal tijdens de pelgrimstocht al de constatering dat water verbroedert en vertraagt. Mensen slenteren in groepjes rond met kinderwagens, hangen in bankjes en laten een gelaten indruk achter. Ik zag het aan de Donau, aan de Lech, aan de Main en nu weer aan de oevers van bergmeren. Suppen, speeltuinen en spelletjes.

Water brengt landerigheid al is dat bijna een contradictio in terminus. Aan de andere kant hebben wij een Rijkswaterstaat die de wegen onderhoudt, niets schijnbaar tegenstrijdigs is ons vreemd.

Bedrijf politiek langs het water en de wereld wordt een fijnere plek.

Het ronduit warm, lopen met je kop in een föhn, daar ga je van gloeien. Temidden van dit spektakel van wind worden in de verte steeds duidelijker de contouren van de echte bergen zichtbaar.

Ik zie de wand die aan de zuidzijde parallel loopt aan de Brienzergrat. Daarachter bevindt zich de fameuze Eigerwand. Ik heb mooie herinneringen aan wandeltochten en Eigertrails over de grote en kleine Scheidegg en onder de imposante wand zelf door.

Voor een bergsporters is het Eigergebied als een snoepwinkel voor een kwijlend kind. Er is hier zoveel te snoepen dat je bij de gedachte al spuugmisselijk wordt. Of in ieder geval onrustig; waar moet je immers beginnen?

Hier is bergsportgeschiedenis geschreven. Ik las alle boeken over de Eiger en zijn drama’s. Heldhaftige klimmers die in gebreide truien, bevroren bungelend aan touwen stierven, op armlengtes van redding. De Noordwand werd ook wel de moordwand genoemd omdat zoveel bergbeklimmers hier stierven.

Heinrich Harder maakte hier naam toen hij op 24 juli 1938 met Anderl Heckmair, Fritz Kasparek en Ludwig Vörg als eerste de Eiger-noordwand beklom. Zijn boek De Witte Spin is een prachtig naslagwerk. De meeste mensen kennen Harrer van de film Seven years in Tibet waar zijn persoon vertolkt werd door Brad Pitt.

Ook maakte de geweldige klimmer Ueli Stock hier naam toen hij in 2015 met 2 uur en 25 minuten een FKT neerzette. Zie het als de 100 meter tegen een verticale ijs/rotswand. Misselijkmakend, zo moet je ook concluderen als je met de trein door de berg naar boven gaat en via het raampje naar beneden kijkt. Daarvan ga je het in de broek doen.

Voor mij wordt het waarschijnlijk gewoon een nat vervolg van de St. Gallerweg langs de oevers van de Brienzersee.

Aan het eind van de dag volgt de beklimming van de Brunigpas. Hij is niet heel hoog maar de afdaling naar het dorpje Brienzwiler is zeer technisch, zeker in de halfschemer met vermoeide benen. Overal stenen en wortels en takken die zijn losgeraakt door de harde wind vandaag.

Ik ben dan ook redelijk klaar als ik hangend op mijn stokken aanbel bij Pilgerherberg Brienzwiler. Het is laat en het is donker binnen dus het zal mij benieuwen. Al snel doet een vriendelijk dame open.

Of ze nog een bed heeft voor een armoedige pelgrim? ‘Maar natuurlijk! Er zijn geen gasten dus je krijgt de mooiste kamer met uitzicht over het hele dal. Ik zie dat je pelgrimspaspoort vol is, zal ik een nieuwe voor je pakken? Wil je een koude halve liter Apfelschorle? Je hebt al gegeten, maar eet met ons even het toetje mee! Zal ik even je was draaien, we hebben namelijk ook een droger. Ga eerst maar eens even lekker heet douchen! Daarna zet ik een kopje thee voor je. We hebben tientallen boeken voor je over pelgrimswegen.’

En dat allemaal tegen pelgrimprijzen… Ik ben in het paradijs beland. Ik had al in gedachten in Interlaken een wasserette op te zoeken want ik voel me al een tijdje een wandelend lijk in verregaande staat van ontbinding. Als je iedere dag tien uur op de been bent en wildkampeert, kun je van alles in je hoofd halen, maar je krijgt je natte set kleding niet droog en alles wordt muf. En erger. Ik zocht lege plekken op terrassen, vermeed mensen en hield de oksels stijf tegen het lijf. Al mijn zorgen worden me hier uit handen genomen en ik kan morgen fris en fruitig mijn weg vervolgen…

Ik ben een fan van de wet van de aantrekkingskracht. Rhonda Byrne schreef het boek The Secret waarvan een paar miljoen exemplaren zijn verkocht. Volgens haar haal je alles dat op je pad komt zelf naar binnen. Een beetje de karmagedachte, wie goed doet, goed ontmoet.

De wet gaat er vanuit dat alles energie is. Albert Einstein toonde met zijn relativiteitstheorie al aan dat alles uit energie bestaat. De kwantumfysica heeft inmiddels aangetoond dat alles uit kleine deeltjes bestaat die je met je bewustzijn kunt sturen. Als je ergens je energie op richt, heeft dat effect.

Volgens de wet trekt een bepaalde energie, gelijke energie aan. Als je ergens aan denkt, trek je soortgelijke gedachten en mensen aan. De wet van de aantrekkingskracht is daarmee een natuurwet die voor iedereen, altijd en overal geldt.

Volgens Byrne is de wet doof voor ontkennende woorden, het is dus zaak niet te bedenken wat je niet wilt, maar wat je wél wilt. Anders krijg je het tegenovergestelde. Positief visualiseren is dus het devies. Als je ervan overtuigd bent dat je altijd geluk hebt, dan heb je dat ook.

We zijn in het leven veel meer op pijnprikkels dan op genotsprikkels gericht, dus op het negatieve. Dat is logisch want pijn is bedreigend en een kans op genot missen is niet zo erg, dan pak je de volgende. Negatieve prikkels krijgen dus meer aandacht. Je ziet het ook in het nieuws: slecht nieuws domineert goed nieuws. Helaas, want het geeft een vertekend beeld.

De wet van de aantrekking is wellicht wat soft voor menigeen: Visualiseer positief en het zal op uw pad komen. Iemand die daar wellicht wat meer context aan geeft is Barbara Fredrickson, hoogleraar psychologie aan de universiteit van North Carolina.

Ze werkt aan haar broaden-and-build theorie. Deze stelt dat positieve emoties leiden tot een tijdelijke verbreding van ons denken en handelen. Denken in oplossingen, maakt dat we ze zien. Ze stelt echter ook dat het leidt tot nieuwe patronen in ons denken en doen. Het gaat volgens haar om duurzame, psychologische, fysieke, intellectuele en sociale hulpbronnen.

Ofwel in het kort: Door positief te visualiseren (denken en voelen) creëer je nieuwe patronen in je hersenen, gedrag en handelen. Door te verbreden en bouwen (broaden en build), word je beter en help je de wet van de aantrekking een handje.

Het overkomt mij iedere dag op mijn tocht. Iedere avond visualiseer ik een fijn, afgelegen en beschut hutje waar ik kan overnachten en steeds dient het zich op het juiste moment aan. Maar ook mijn poles die worden nagebracht als ik ze laat liggen, twee flesje Apfelschorle die ik krijg van mensen net als ik dorst heb en twee keer een huisje dat ik krijg toegewezen – naast mijn tent – als het regent.

Voor mij werkt de wet denk ik omdat ik positief visualiseer, durf los te laten, durf te vertrouwen en me overgeef aan het lot. Als ik zou denken en voelen vanuit angst en wat er mis kan gaan, dan ben ik bang dat ik precies dat op mijn pad zou krijgen.

Ik geloof in het toeval, dat dingen je toevallen als gevolg van de wet van de aantrekkingskracht. Ik zou ervoor willen pleiten het toeval meer te laten gedijen. Toeval is vaak verbonden aan de meest waardevolle momenten in je leven.

Wat maakt een dag tijdens mijn pelgrimstocht een bijzondere? Dat zit meestal in het toeval. Iemand die me uitnodigt voor lunch, iemand die me drinken geeft. Dingen die me overkomen en die ik niet had voorzien en zeker niet had gepland. Daarom is liften ook zo leuk; iedere lift is een cadeautje. Een ongeplande pelgrimstocht en liften aan de ene kant van het spectrum, aan de andere kant de volledig verzorgde reis.

Het perspectief verschuift daarmee van positief visualiseren naar kijken wat er misgaat en niet volgens het schema van het reisbureau loopt. Is de bus te laat? Smaakt het eten wel goed? Ligt de kamer wel aan de kant met uitzicht? En dan gaat het volgens de wet van aantrekking dus ook mis.

Precies het onvoorspelbare of zelfs onvoorstelbare maakt een reis onvergetelijk. Denk maar terug aan de reizen die je gemaakt hebt.

De momenten wanneer je ontdekt wat je aan een vreemde hebt, wanneer die ander er opeens voor je is en je verder helpt, zonder direct belang. Om op een pelgrimstocht veel te ontvangen, moet je veel loslaten. Ik heb losgelaten en vandaag is het deze pelgrimsherberg met gastvrije moeder en dochter die uit de lucht valt.

Na het wassen en drogen komt dochterlief vragen of ze mijn kleren in een nieuwe plastic zak mag doen want de oude is stuk… en hij ehhh ruikt nogal. Tuurlijk mag dat. Ik schaam me kapot durf haar nooit meer recht aan te kijken.

Ik moet tot mijn verwondering weer constateren dat mensen deugen. In dat kader graag een compliment voor mijn basiskamp dat iedere dag de pagina WHERE? bijwerkt met mooie plaatjes van de afgelegde route. Dank!