Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

2 oktober. Dag 48. Hutje aan de Vierwaldstattersee – Grillhutte na Stans  39k. Totaal 1.927,2k.

Fantastisch geslapen na een lange avond lichtjes kijken. De verlaten stal is een troon tegen een wand van de goden met uitzicht op de hemel. Rechts ligt Brunnen waar de pont me overzetten, links drie andere dorpjes in de verte waarvan de lichtjes trillen in het donker. Je ziet de bedrijvigheid, maar dan zonder het bijkomende geluid. Je staat er letterlijk boven. Allemaal bezige bijtjes en jij aanschouwt. Ik houd ervan.

Urenlang zit ik roerloos op mijn bankje te staren onder de overkapping. De Vierwaldstattersee  strekt zich uit van links naar rechts, zo ver mijn ogen maar kunnen reiken. Mijn bed is een houten vloer met daarop het matje, onder de overkapping.

Het is geen koude nacht. Uitgerust word ik wakker om 7 uur. Om 7.30 loop ik. Het lichaam wil niet uit de slaapstand. Wat ik ook probeer, ik houd stalpoten en ik ben niet vooruit te branden. Zeker niet op asfalt. Tijd om te herpakken.

De St. Gallerweg kent veel asfalt en daar ben ik even klaar mee. Ik niet denken aan de Franse schrijver Antoine St. Expupery, bekend van zijn Le Petit Prince. Hij maakt een onderscheid tussen rijkswegmensen en voetpadmensen. De rijkswegmensen vervelen hem en hij verveelt zich op asfalt tussen de kilometerpaaltjes. ‘Deze mensen zijn naar iets heel bepaalds onderweg: naar winst, naar een doel voor hun eerzucht. Op de voetpaden staan in plaats van kilometerpalen hazelnootstruiken. Daar wordt geslenterd om noten te vinden; men is daar om er te zijn. Bij elke stap is men daar om er te zijn, niet ergens anders.’ Ik wil slenteren over bergpaden en mijn noten vinden.

Na een geitenpad met duizelingwekkende afgronden bereik ik Sonnwil en niet veel later Emmetten. Bij de supermarkt sla ik yoghurt, zoete broodjes en cola in. Bij het liftstation een kort toiletbezoek. Dan gaan we tijdelijk de Jacobsroute verlaten voor een offroad-deviatie door het hooggebergte die op het einde van de dag in Stans weer op de route aansluit.  Het kost zeker tien kilometer meer en zeker 1.300 hoogtemeters, maar dat kleurt de dag vast.

Meteen is er de sensatie dat het lijf weer wil. Met yoghurt en broodjes in de verbrandingsmotor en trails in de kop, gaat het tempo weer omhoog.

De Stockhutte op 1.279 meter brengt koffie met uitzicht. Dan door naar de Twaregg, een topje met fenomenale vergezichten op het meer en voor me de steile, kale kam die uitmondt in drie desolate toppen. De klim gaat via een zigzaggend pad naar een zadel waarna een nieuw dal zich opent. In de verte het Briesenhaus op 1.753 meter waar de afdaling begint.

Even een pauze. Een app van ex-collega Bart met wie ik dingen deed voor KWF. Hij leest met plezier mijn blogs en ligt wakker van het feit dat mijn Zwitsers mes van Victorinox ergens is achtergebleven. Hij sponsort een nieuwe. Ik ben er stil van en ren met nog grotere grijns de afdaling in.

Ik kan goed dalen, maar deze afdaling ligt me. Ruim 1.300 meter in één vloeiende lijn naar beneden. Je raakt in trance, de voeten zoeken hun weg, één pole als draaipunt en als een door endorfinen benevelde junk kom ik stoned in Niederrickenbach, een dorp aan de andere kant van de berg.

Hier een kerk, een klooster en een restaurant met de welluidende naam Pilgerhaus. Er blijkt hier een aardstraal te lopen die helemaal vanuit Ierland komt en uitgerekend op deze plek veel kracht afgeeft. Ik zou hier moeten wildkamperen.

In het Pilgerhaus op het terras even aan mijn boek werken. Ruim 24 kilometer op de teller en de dag is nog niet half om. Mijn  oversteek van de bergen en tijdelijke deviatie van de route was ronduit een briljant plan.

Na zoveel dagen zon is de lucht kurkdroog en het brengt herinneringen boven van mijn Everest Basecamp Trekking in de Himalaya. Lastig daar was het feit dat je iedere dag maar 300 a 400 meter mocht klimmen in verband met hoogteziekte. Zo liep je dus enkele uren en hing je daarna vele uren rond in het tentenkamp. Zelf rondbanjeren was ook niet echt een optie want dan kreeg je een Sherpa als schaduw achter je aan. Alles tegen hersen- en longoedeem. Hier mag ik zo lang rondrennen als ik wil en aangezien ik buiten schrijven niet echt iets anders te doen heb…

De Alpen in de nazomer hebben hetzelfde heerlijke, droge klimaat en stabiele weer. Als de Himalaya. De kleuren zijn wat bruinig en kunnen ieder moment gaan omslaan naar geel en rood. Indian summer hangt in de lucht. Er is maar één verschil: het panorama. De Himalaya heeft de Mount Everest, de Cho Oyu en de prachtige Ama Dablam. Daar kan zelfs de imposante Eiger noordwand niet tegenop. Maar hé, ik klaag niet, ik ren in het paradijs.

Twee motorrijders komen aan met Harley-jacks, een stel. Het terras is vol dus ik nodig ze uit bij me aan tafel. Ze dragen dure, beschermende jeans en genieten van deze plek waar ze al van jongs af aan komen. Ik verontschuldig me dat ik zo ongezellig zit te schrijven waarna we in een geanimeerd gesprek raken. Ze reizen rond op hun Harley en wonen in Duitsland aan de Zwitserse grens. Hij staat erop mijn lunch te betalen, maar ik heb al gegeten, dus betaalt hij mijn drankjes. Ik merk op dat motorrijders zo slecht nog niet zijn. Zij schudt hevig bevestigend; ze zien er woest uit, maar hebben een klein hartje.

Ik herinner me mijn eerste vakantie alleen toen ik 18 was. Ik had eindexamen gedaan en ging met de ferry naar Hull voor een week hiken op de North York Mores. Mijn moeder heeft denk ik peentjes gezweet, dan wordt je als onschuldige tiener immers aan stukken gescheurd, beroofd en erger.

Op de terugreis deelde ik mijn cabine met stapelbed met een Duitse motorrijder, type lang haar, veel leer, baard en snor en veel tattoos. Al heb ik er van die laatste inmiddels ook twee. Hij sloeg me joviaal op de rug en zei: ‘Zo knulletje, wij gaan eens even een biertje drinken!’ Het werd een gezellige terugreis. Bikers hebben de schijn tegen, maar bij mij scoren ze vandaag Karmapunten. Benedict und Andrea, wenn sie dieses lesen:  vielen dank fur unseres Gesprach und schone Reise. Ich bedanke mich herzlich!

Als ik verder naar beneden ren, draai ik nog één keer om en staan ze te zwaaien vanaf het terras. Lol!

De afdaling is steil op dit laatste stuk naar Dallenwil. Van daaruit moet ik om het hoekje van een berg lopen om in Stans de route weer op te pakken.

In Stans eerst een warme maaltijd naar binnen werken en boodschappen doen voor avond en ontbijt morgen. Op het terras een vervelende surprise: ik had een plastic bakje met macaroni en kaassaus bovenin de rugzak gedaan en dat is opengegaan. Alle plastic zakken zijn nat van buiten en er druipt kazige saus af. Note to self: Bakjes met kaassaus buiten de rugzak hangen.

Kijk, nu stink ik na 45 dagen sporten als een bunzing. Alles is muf. In de kop van mijn rugzak is een zakje zoetige melkkoffie lek geprikt door een hotsende haring. Nu zit alles in de rugzak zelf onder een waas van kaas. Dit gaat op geen enkele manier mij helpen.

Na het eten pak ik de pelgrimsroute op, in afwachting op het heerlijke beschutte plekje dat zich gaat aandienen. Via een steile klim door weilanden voert het pad weg van civilisatie. Een keer doe ik onhandig het elektrische draad terug op zijn plek en krijg een schok. Note to self: Pas op met geladen hekken. Dit is ook onhandig. Ook is niet handig om met je poles tegen de draden te tikken. Krijg je ook een schok. Dus.

Inderdaad dient zich na vier kilometer een Grillhutte aan met een brede houten tafel waar ik op kan slapen. Ik heb geleerd van een laatste keer dat het slecht slapen is op een te smal bankje. Ik ben onhandig, maar ik leer bij.

En zo lig ik op een tafel mijn blog te tikken. Morgen naar Brienz waar de prachtige Brienzergrat loopt, een van de mooiste en spectaculaire graatwandelingen van Zwitserland. Daar wijk ik graag voor van de route af… Nu eerst overal de kaas vanaf likken.