Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Antwoorden.

Op de vraag wat ik het meeste mis, is het antwoord eenvoudig: mijn vriendin Brenda. Chris McCandles zei het treffend in film en boek: Happines is only real when shared. Ik heb het prima naar mijn zin in mijn eentje, maar met twee is leuker.

De keerzijde van je vriendin hier hebben, is dat je niet aan schrijven toe zou komen en dat is het antwoord op de tweede vraag van Geraldine: hoe kom je de avonden door? Lezen en schrijven en als er leuke mensen zijn een beetje ouwehoeren. Maar aangezien het seizoen voorbij is, zijn er zelden mensen en als ze er zijn zijn ze minimaal dertig jaar ouder dan ik. Schrijven en lezen dus.

Hage vraagt waarop ik schrijf. De telefoon. Elke dag een half uurtje tikken. Dat lijkt kort,maar ik doe het al 25 jaar en heb een praktische website gebouwd waarop ik snel kan posten. Als mijn telefoon ergens aan een lader ligt op terras, schrijf ik uit en tik daarna.

Het lastigste aan zo lang onderweg zijn is moeilijk te benoemen. Ik vind niet zoveel lastig. Soms wil ik languit in een bubbelbad liggen, maar daarmee kom je niet verder. Ik snak soms naar massage, een warm bad en een bank met een dekentje voor de tv. Het lastigste is opstaan met pijn in je poten in een natte tent en dan de boel moeten afbreken. Een dingetje waar lijf en kop dan geen zin in hebben. De ervaring dat in Groenland te doen met minus 30, relativeert het leed.

De rugzak is inmiddels aardig geslonken. Onderin een tent van 730 gram plus 1 liter condens. Daarnaast een stouwzak met slaapzak en lakenzak. Daarop een tas kleding, dwz een extra set en een set regenkleding en zwaar jack. Er resteert nog maar een kleine tas met knipsels. Dan een tas met kabels en koffie en bestek en toiletspul en een mok en een matje. In de kop wat reepjes. In het buitenvak teenslippers en een fles water. Dat is het. Negen kilo?

Het aluminium matje van 1 mm bevalt. Nog niet echt de koude uit de grond gevoeld. Comfortabel is het niet, maar zoals Lao Tsu zei: hij die niet om comfortabel geeft, kan alles doen. Nadeel is dat verzuurde benen vol lactaat, en met name heupen, geen enkele steun hebben. Dat ligt gewoon ehhh kut! In de ochtend lang warmlopen voor de spierpijn een beetje weg is en dan pas rennen.  Voeten houden zich prima, geen blaren of schuurplekken. Alleen stank.

De enkeldaks tent van Vaude is top. Lekt niet, maar zoveel condens en optrekkend vocht dat ‘nat’ een understatement is. Ik moet kaarsrecht op mijn matje blijven liggen, idem voor spullen. Het devies is om op iedere camping een huisje, dakje of ander droog plekje te regelen. Dat zal met de dag belangrijker worden. Je ruikt dat er een weeromslag aankomt met de herfst.

Mijn schoenen houden goed stand. Op de buitenkanten van de hielen is het profiel na 1.700k (530 fietsen) weg, maar gaat prima. Gisteren plakte mijn rechtervoet. Ik dacht vanwege bloed, maar de sokken waren doorgelopen en vielen uit elkaar. Dat gezegd hebbende zou de Deo die ik aan Emanuel Brokke heb achtergelaten teveel luxe zijn. Geloof me die sokken zijn geïmpregneerd tot in de naad. Dodelijk.

Op de vraag naar teleurstellingen van Alex Gijsbers, zonder t… Die zijn er eigenlijk niet. Het dal van de afgelopen dagen schoot niet op, maar het gemoed is goed. Iedere dag met plezier op pad en benieuwd wat er achter de volgende bocht ligt. De bergen roepen en dat is maar goed ook met nog 3.000 kilometer voor de boeg.

Cecile, ja ik mis een metgezel. Zie mijn eerste antwoord, samen is leuker. Het voordeel aan alleen zijn is dat je veel gesprekjes hebt die je wellicht zou missen met twee. Bovendien denk ik dat maanden zo alleen op avontuur je een sterker en zelfverzekerder mens maakt. Ik Herwin langzaam trots en zelfbeeld, daar word ik blij van.

Daarbij eet ik alles, vette hap en salade. Liefst tegelijk en door elkaar. Ik eet alles. Punt is dat het de bodem niet raakt. Broodjes zalm, wraps, pastasalades, pizza’s, repen, stukken spek, worsten met frites, Schnitzels; als eten op mijn pad komt, verdwijnt het. Snel. En de dag begint meer een grote Milchkaffee…

Op de vraag naar het waarom van Alex: ik heb mijn why op de website zo duidelijk en helder dat ik daar eigenlijk niet tegenaan loop. Elke dag met plezier op pad en de tanden erin. Als er twijfel is, denk ik aan een bureau van donker tot donker en kijk naar het panorama… Dus op de vraag van Joan of ik het al zat ben: nee! Ik ben nog maar 40 dagen op pad en heb nog nooit zoveel meegemaakt in zo korte tijd. Ik leef!

Kleren drogen doe ik door ze in de avond even uit te hangen tot het klam wordt. Daarna gebruik ik ze als kussen en dan verdampt nog een en ander. Daarna nat weer aan. Op de vraag of ik stink, kan ik resoluut met een Ja antwoorden. Geen enkele twijfel.

Op de vraag of je religieus wordt, is het antwoord nee. Is het een spiritueel avontuur? Jazeker, iedere dag peinzen, bezinnen, nadenken en open staan voor wat op je pad komt. Serendipiteit, synchroniciteit een eenheidservaringen wisselen elkaar af. En de constatering dat mensen deugen.

Op de vraag van Antoinette hoe het staat met mijn verwachtingen… Ik had een vaag plan. Het moest zich gaandeweg maar ontvouwen en ik had enkel een paar tussenstations als het Sauerland en München en Quillestre. Tot nu toe valt alles helemaal op zijn plek. Alles zit mee, inclusief het weer. Het gaat makkelijker en sneller dan verwacht. Europa doet kleiner aan dan ik verwacht had. Voor ieder probleempje, dient zich wel weer een oplossing aan. Mensen zijn vriendelijk en verrassen op de gekste momenten met fijne gebaren. Ik vertrouw helemaal op toeval en geluk, de wet van de aantrekkingskracht, en alles valt op zijn plek. Dat komt ook omdat ik dit zo ontzettend graag wilde. Mijn why was nogal sterk, ik zit erg in de hoek van positief visualiseren… En dat komt dan uit.

Interessante vraag hoe ik naar de finish kijk. Vast een emotionele ervaring. Hij is nog zo ver weg, soms beeld ik me in hoe het is om in de verte de kerk van Santiago te zien. Tegelijk is de reis zo intens. Drie weken terug rende ik naar Venlo, nu steek ik rennend door Liechtenstein, het is een intensieve pressure cooker. Ik ben heel benieuwd wat dit avontuur me nog aan inzichten gaat brengen voor ik in Santiago mijn paspoort laat zien. Dat het mijn leven verandert en heeft veranderd, staat nu reeds vast. Iedereen zou eens naar Santiago moeten rennen. Of lopen.

Elly, je muts houdt zich uitstekend en hij zal mijn kale kop warm houden tot Santiago x