Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

23 september. Dag 39. Camping Alpenwelt Untergeschwend – Berghotel Almagmach 43,8k. Totaal 1.618,8k.

Tijd.

Al eerder schreef ik een blog over het fenomeen tijd. Je kunt er boeken over schrijven. Stefan Klein deed het en scheef het magische boek met de welluidende titel Tijd.

Tijd speelt een grote rol hier in de bergen. Ik merk dat ik vertraag de afgelopen twee dagen. De dagafstanden lopen wat terug en het is heerlijk slenteren op de de Jakobsweg Tirol – Allgau. Breed uitwaaierende dalen nodigen uit tot vertraging. Ik probeer daar niets van te vinden, ik probeer sowieso steeds minder te vinden, maar met nog 3.500 kilometer voor de boeg is dat lastig.

Een pelgrimstocht vertraagt de tijd. Wat doe je op een dag? Opstaan, aankleden, tas inpakken, ontbijten, rennen, lezen, schrijven, eten, slapen. Een simpel setje gedragingen, alleen alles duurt veel langer. De Franse schrijver Frederique Gros: ‘Wandelen laat je het zachte van de traagheid ontdekken.’

Toch voelt een maandenlange tocht alsof hij voor bij vliegt. De Nederlandse psychologe Douwe Draaisma bevestigt ‘dat je tijd afmeet aan de tijdsspanne die je achter de rug hebt. In de jeugd duurden zomervakanties een eeuwigheid. Voor een driejarige is één jaar een derde van zijn leven, dus dat lijkt eindeloos. Ben je veertig, dan is één jaar een veertigste. Dat vliegt voorbij.’

Tijd is een lastig in woorden te vangen concept. Het is echter een essentieel iets in ons bestaan. Tijd maakt dat je gaat sterven. Alles kost tijd. Tijd is zijn. Tijd maakt je dagen waardevol. Als je tijd oneindig zou zijn, zouden de dagen geen waarde meer hebben. Het ondersteunt mijn levensmotto: word géén slachtoffer van uitgesteld geluk.

De Amerikaanse toekomstdenker Steward Brand heeft een interessant concept geïntroduceerd om naar tijd te kijken, de zogeheten pace layers, tempolagen.  Zes lagen die ieder een ander ritme vertegenwoordigen.

De bovenlaag is de waan van de dag, mode, trends, de snelle veranderingen en hij vraagt onze aandacht. Dan volgt de laag van de handel, de laag van de infrastructuur, de laag van het bestuur, de laag van cultuur en tenslotte de laag van de natuur. De laatste twee zijn de tragere lagen.

Brand  heeft een uitleg die leest als een gedicht: ‘Het snelle tempo leert, het langzame herinnert. Snel trekt aandacht, langzaam heeft macht. Snel breekt, langzaam continueert. Snel stelt voor, langzaam werkt weg.’

Als de lagen uit hun onderlinge ritme vallen, raakt de wereld in onbalans, stelt Brand.

Ons leven staat bol van de prikkels die aandacht vragen: TV, Social media, woningnood, corona, files, politiek. Werkelijk alles is belangrijk. Het gevoel dat er geen tijd meer is, dat het al te laat is. Ik merk zelf dat ik niet meer naar James Bond kan kijken van voor Daniel Craig, Pierce Brosnan is al oubollig; blijkbaar hebben we dus ook steeds meer prikkels nodig. Het is een zichzelf versterkend proces.

Marjolein van Heemstra houdt een pleidooi voor meer lange termijn denken ( https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/hoogste-tijd-om-onze-kortetermijnblik-te-vertragen-en-zo-ver-uit-te-zoomen-dat-we-de-eeuwen-gaan-zien~bba5441d/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F). Ze stelt dat het tijd is om zo ver uit te zoomen dat we de eeuwen gaan zien.

Onze tijdsbeleving heeft iets paradoxaal in zich. De jachtigheid waarmee we naar oplossingen zoeken naakt juist de haastige onrust los die ons in grote problemen brengt. De haast houdt ons gevangen in slechte gewoonten en zorgt voor tunnelvisie. Volgens haar kun je alleen vanuit de ruststand  een nieuwe houding aannemen zonder geblesseerd te raken. Wie in vliegende vaart een afslag neemt , schiet uit de bocht.

Jacques Rupnik van Sciences Pro is ook kritisch en merkt op dat het in Europa schort aan het vermogen te dromen en lange termijn plannen te maken. ‘We leven in de tirannie van het heden, de enige toekomstgerichte projecten die er zijn zitten in de technologische hoek.’ (De opmars van de Erasmus generatie, Caroline de Grutter, 25 mei 2018).

Duidelijk wordt dat juist de politiek zich niet moet voegen naar de waan van de dag, maar werp een blijk in de Tweede Kamer en je ziet Tweetende politici die maar vier jaar hun ding doen en dan alweer vervangen worden door een volgende lichting. Dit terwijl er langere termijn visies en plannen nodig zijn waar we met zijn allen ons misschien wel eeuwen aan committeren.

Ik pleit ervoor dat politici uit de waan van de dag worden gehaald. Ga maar samen in de natuur op pelgrimstocht en schrijf daar je toekomstvisie. Alleen door te vertragen, kun je de wereld redden. Ziedaar: het schijnbaar luchtige bestaan van de pelgrim, heeft wel degelijk zin.

Hij ziet het grotere plaatje, het overgaan van de seizoenen, hij is onderdeel van de kosmos. Het boek Lopen Loutert zegt mooi: ‘Lopen verschaft een mystieke participatie aan het universum. Het is een kosmische handeling die dezelfde energie in beweging brengt als die welke de aarde rond de zon doet draaien. Wandelen is meereizen net de aarde, deelgenoot zijn van een galactische beweging…’ Het werpt een ander licht op een pelgrimstocht. Zoals het konijn in Alice in Wonderland al constateerde: The hurrier I go, the behinder I get. Beter maar langzaam gaan.

Aldus loop ik vandaag uiterst rustig de camping af en neem meteen de verkeerde afslag naar Schattwald. De hoge Panoramaweg. Ik ben te ver om om te draaien en aldus kringel ik via talloze haarspeldbochten omhoog. Na een uur ben ik hemelsbreed 500 meter verwijderd van de camping. Het voelt nogal contraproductief, de helft van de tijd loop ik op de camping toe en van Santiago weg. Sterker nog: ik ben honderden meters gestegen en dus zelfs verticaal van Santiago weggelopen.

Eenmaal boven volgt meteen weer een steil pad honderden meters naar beneden. In het dorp haal ik de volgende stempel bij de kerk. Het blijft een leuk spelletje: stempels verzamelen. Ik voel me een opgejaagd kind dat plaatjes van the Ateam en Knight Rider verzameld. Het werkt stimulerend. Stempel in Oberjoch bij het tourist office en de St. Jacobskapel.

Oberjoch. Het ligt hoog en als ik een beetje scherp was geweest, had ik dat kunnen weten. De Duitse taal is best goed met naampjes. Wanneer je door de bergen trekt kom je overal bergnamen tegen die eindigen op -spitze, -joch, kugel of -horn. Een joch is zeg maar een steil doorsteekje tussen twee bergen.

Ik tref een bijzonder technisch paadje dat snel naar beneden leidt door een steile kloof met watervallen en steile afgronden. Overal kabels om je te zekeren, kan geen kwaad met toeristen, dit soort paadjes vind je meestal in het hooggebergte.

In Bad Hindelang weer een stempel en ik boek een uitdagend Berghotel op de route. Nog 19 kilometer rennen en daarmee komt het eindtotaal weer een beetje in de cijfers met 43 kilometer. Bovendien is het een Berghotel dat alleen te voet bereikbaar is via een bergweg van 4,2 kilometer. Er wordt uitvoerig voor gewaarschuwd op Booking.com. het betekent dat ik mijn derde klim aan het eind van de dag heb en morgen meteen fris in de bergen kan beginnen richting Liechtenstein.

Na de boeking meteen een app van hotelbaas Marco dat ik hem kan bellen en dan pikt hij me beneden op. Dat zou echter de ononderbroken lijn door Europa breken, dus ik dank hem vriendelijk en insinueer dat hij maar een koud biertje moet klaarzetten.

Ik ren de laatste 19 en eindig inderdaad met een gruwelijke klim. In de winter is dit een sleebaan  voor kinderen, een onafgebroken gestage killerklim. Halverwege komt Marco voorbij in zijn terreinwagen. Zijn gigantische baard steekt naar buiten en hij grijnst als hij me ziet zwoegen met kloppende kop.

Het hotel is een houten chalet, een feeërieke idylle bovenin het nieuwe berggebied dat ik morgen mag gaan doorsteken.

Bij het opstaan de geur van gebakken eieren met spek die via het trappenhuis het kamertje inkringelt. Slaperig op slippers naar beneden. Dit is misschien wel een van de grootste geluksmomenten in het leven. De kachel hoog gestookt, je verkeert nog in een halfslaap. Zacht gemurmel van mensen op de achtergrond terwijl je jus drinkt, koffie geniet en een krant bestudeert en uitpluist. Een veilige, warme cocon die je nog even hoedt, voor de hectiek van de dag begint. Liefst zou je deze momenten oprekken tot dagen. Zachtjes een muziekje op de achtergrond maar zo zacht dat je de individuele nummers er nauwelijks uit kan pikken, in dit geval in gemutlich Deutsch. Duitsers zijn hier genie in; geblokt kleedje, eitje, mooie bolletjes en een bordje op mijn tafel: Gluck ist die Energie des Lichts. Laat de dag maar komen, of nee laat ik het moment langer koesteren…

Ik zat in tempolaag zes van Brand, gisteren was het weer drie, vandaag kijken of ik twee kan aantikken. Vertragen? Ik heb nog een lange weg te gaan..

Route: Untergeschwend, Schattwald via Panoramaweg, Oberjoch, Bad Oberdorf, Bad Hindelang, Sonthofen, Immenstadt in Allgau, Berghotel Almagmach