Dat ik een eekhoorn ben en bejaarden tussen koeien door coach

22 september. Dag 37. Rieden wildkampeerplaats aan de Lech – camping Alpenwelt Untergeschwend 28k. Totaal 1.575k.

Een warme nacht ondanks de koude. Driemaal eruit geweest om te pinkeln, de stromende Lech maakt wat los.

Ik kruip uit mijn tentje en beland in een zacht ochtendzonnetje dat pasteltinten achterlaat op de bergkammen en iets verderop aan de rivier liggen de stenen te dampen. Het is aangenaam vertoeven en ik peuzel op enkele hompen stokbrood met viskuitsalade.

Zoals de trouwe lezer weet, heb ik deze tocht iets met eekhoorntjes. Ze wekken me, maken lawaai en geven me The Look. Vanochtend is het niet anders. Misschien is het een en dezelfde eekhoorn. Hij gaat er vandoor met een homp oud stokbrood uit Frankfurt. Het ligt klaar om weg te gooien en als ik aan de waterkant zit, hoor ik achter me geritsel en trekt de fucker de papieren zak kapot en sprint een boom in met brood. Pas op je spullen pelgrim.

Facebookvriend Hans merkt op dat de eekhoorn waarschijnlijk mijn spirituele evenknie is en ik moet zeggen als ik meer lees dat het best eens zou kunnen. De eekhoorn wordt door de mensheid als een schattig diertje beschouwd. Hij is slim, behendig en heeft lef. Zijn focus ligt op huppelend door het leven gaan en daar heeft hij veel voor over. Ook is hij een beetje een einzelgänger, die zich prima vermaakt in zijn eentje. Hij hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen aan zichzelf (huhuh).

Eekhoorns zijn er in allerlei verschillende soorten en maten. De bekendste voor ons is de roodbruine eekhoorn met zijn pientere kraaloogjes en fluffy staart. Maar ook de gestreepte, zoals Knabbel en Babbel, zit in ons referentiekader. En natuurlijk is er de zwarte, merk ik op, die de anderen verdringt. Zo een jatte zojuist mijn brood.

De eekhoorn is een verzamelaar als het om voedsel gaat. Het zijn zijn schatten, die hem helpen te overleven. Hoe zit het met die van jou? Heb jij jouw schatten al ontdekt? Die zitten diep verstopt in jouw ZIJN.

Anders dan bij de eekhoorn, vind je ze niet buiten jezelf. Door alle levens die je hebt beleefd, heb je ervaring en wijsheid op gedaan, die nog steeds aanwezig en bereikbaar is. Je moet alleen de weg ernaar toe vrij maken, zodat je jouw schatten terug kan vinden. Daarvoor moet je soms diep gaan. Alles wat je nodig hebt, is al aanwezig, maar het gaat om de portie moed en doorzettingsvermogen die je nodig hebt om dit alles te ontsluiten, zodat je dit alles in jouw huidige ZIJN kan integreren.

Wanneer je de eekhoorn door de bomen ziet vliegen, van tak naar tak ziet springen, slaat de verwondering vaak toe. Als je je goed voelt op zo’n moment of het nu voor je kunt zien, kun je de vrijheid voelen die het beestje bij zich draagt. De eekhoorn vraagt zich niet af of hij die tak van die andere boom wel zal halen. Hij springt gewoon. En het gekke is, dat hij nooit plat op zijn snufferd op de grond valt. Hoe dat kan? Hij gelooft in zichzelf. Vertrouwt op zijn eigen kunnen.

Spirituele betekenis van de eekhoorn: luister naar je intuïtie en ontdek jouw schatten

Ik voel me een eekhoorn.

Tent en slaapzak drogen op de stenen terwijl ik met de ogen dicht geniet van de eerste stralen. De geur van hout gestookt vuur waart door de lucht en kringelt door de neus. Gedeelde eerste plaats met de geur van rottende bladeren. Heerlijk helder houtvuurluchtje. Het kost me moeite me van deze fijne plek los te maken. Weken zou ik hier mijn kamp kunnen opslaan. In de verste verte geen mens, ik kan poedelnaakt badderen.

Ik jog naar Weissenbach am Lech. Het fijne stel van gisteravond van de Apfelschorle zei me hier links aan te houden en de Alte Gaichtpass over te gaan. Eerst een Milchkaffee bij de Konditorei. Dan door naar het tourist office en postkantoor er tegenover. Een vriendelijke kerel meldt dat beide zijn opgeheven, maar buiten bij de deur vind ik een pelgrimsstempel.

Dit is de Jakobsweg Tirol – Allgau, aldus de folder, met het motto ‘Auf dem Weg zu dir selbst…’. Een prachtig motto, want een reis naar binnen, dat is wat de pelgrim ondergaat. Volgens de lokale koster zal ik door een ‘malerisch und wild-romantisches Naturlandschaft’ wandelen. Het zal mij benieuwen. Ook hoopt hij dat ik met het lopen ‘Mitglied Einer glaubenden Gemei jijnschaft’ word. Maar daar hoopt hij tevergeefs.

De route loopt van Stams in het Inntal naar Oberstaufen – Zell. In Stams sluit deze Jakobsweg aan op de Duits – Oostenrijkse route van München via Isar, Lorsach, Leutascher Ache (waar ik eerder rende) en Inn. Ofwel: pelgrimeren kun je overal.
http://www.allgaeu.de/jakobsweg-stams-oberstaufen

De pas is een stevige. Via haarspeldbochten krult hij vanuit het dal op 800 meter naar ruim 1.100 meter. Het durp Nessenwangle is een oase van rust. Alle huizen hebben namen en muurschilderingen. Het doet sprookjesachtig aan. Een boerin, een houthakker, Maria, een boer aan het werk op zijn erf. Haus Monica klinkt meteen zo warm-welkom. Rosengarten, Berghof, Biergarten, Sonnenblick, Familiepension Seesicht. Overal rollen golven bloemen van door knoestige handen gefrabiceerde hardhouten balkons. Kleurrijke schilderingen, schilderachtige huisnamen, weelderige bloemenpracht… Laten we dit meenemen in onze cultuur, ieder huis een naam, bloemen en een muurschildering; ik houd ervan.

Ik wandel verder als ik voor een veerooster twee oudere stellen ontwaar. Ze zijn bezorgd dat hun rode jacks (human nature) als een rode lap op een stier werken en durven niet verder. Het betreft hier koeien. Ik ga ze niet uitleggen wat het verschil is.

En zo komt het dat ik niet veel later een horde bejaarden tussen een kudde koeien doorloods. Ik als marsleider voorop, vier bibberende ouderen in mijn zog. Iedere dag iets nieuws Ik weet niet wie banger is voor wie, maar één van de koeien spant de ruggengraat en blaast er tien liter koeienpis uit. Mijn protegees kijken verschrikt op en stappen nog net iets harder door. Ik ren vooruit en schiet foto’s van mijn discipelen, foei…

Dan volgt de Haldensee, een lust voor het oog. En dus spring ik erin, in mijn onderbroek. Mijn vier helden lopen lachend langs. Nu zijn zij het die foto’s schieten. In het dorp haal ik mijn tweede stempel van de dag, het paspoort loopt aardig vol.

Vandaag is het leven licht. Elke dag wordt het iets lichter. Elke dag schud ik bagage af, fysiek en mentaal, en ik voel me steeds vrijer. Iedere dag minder zorgen om eten of een plek om te slapen. Ervaring leert dat alles, altijd op z’n plek valt. Twee keer zware regen: de eerste keer kreeg ik een hutje toegewezen naast mijn tent, de tweede keer stuitte ik op een grindopslaghuisje. Gisterenavond was de camping dicht en strandde ik op de mooiste wildkampeerplek die ik kon wensen en waande me in Alaska. Steeds zijn er mensen die koffie, wijn, Apfelschorle of andere dingen aanbieden. Een ode aan het toeval. Je mag erop vertrouwen. Ik ben een eekhoorn, ik spring onbevangen naar de verre tak.

Gisteren een lang telefoongesprek met vriend Hendrik Jan die me stiekem ook spiegels voorhoudt. Hij hangt de filosofie aan dat je tijdens de midlife in een zandloper zit. Alles dat je gedaan, ervaren en beleefd hebt, heeft geleid naar dit punt, het knooppunt van de zandloper. Met de basis die er is kun en mag je alles loslaten, inperken tot er niets meer is, waarna de zandloper weer opent. De vraag is wat je met de basis die je hebt nu wilt gaan doen. Wat wordt je nieuwe purpose als alles open is. Ik heb nog veel kilometers te gaan, maar toch kan ik me erg vinden in zijn woorden. Dit is inderdaad het proces dat zich lijkt te voltrekken. Benieuwd.

Van Haldensee loop ik door naar een dorp naar mijn hart met de welluidende naam Berg. Beter kan niet. Een klein rustiek alpenterras heeft een tafel met mijn naam erop en al snel staat een Schnitzel voor me met een glas rode wijn. Twee oudere mensen wordt de toegang ontzegd want er is geen plek waarna ik mijzelf in een hoek duw en ze aan tafel uitnodig. Zij praat nogal zacht, maar als we in gesprek raken, komt ze helemaal los. Ze is 74, ze zijn hier op vakantie en ze wandelen wat af. Ze wordt razendenthousiast van de gedachte naar Spanje te lopen en voor ik het weet staat mijn ijscoupe bij haar op de rekening. Ik schuif haar een bierviltje toe en eis naam en adres zodat ik haar vanuit het einde van de wereld een kaartje kan sturen. Helemaal in onze nopjes dartelen we ieder onze weg.

Ik loop vrolijk de avondgloed tegemoet. De zon is achter de kam gezakt en de hemel kleurt zachtroze terwijl daaronder het karrenspoor zich uitstrekt. Ik heb terugblikken naar mijn aankomst in Groenland. Als ergens hemels roze kleuren dan is het in het poolgebied. De gedachte dat alles wit is, is volstrekt onjuist. De eerste avond maakte ik een avondwandeling om het hotel om me te verbazen over de schoonheid toen een Inuit me nariep: ‘Ga niet te ver, of neem je geweer mee!’ Oops. Hier geen geweer, maar wel die mooie Alpwngluh.

Ik ben sinds kort in de fase dat ik me echt niet meer druk maak over slaapplaatsen en ik drentel vrolijk de nacht in. Bij een kleine kapel sla ik rechtsaf de helling op richting enkele stallen ik laat de Jacobsweg voor morgen.

De stallen zijn het niet maar tweehonderd meter verder vanuit het niets camping Alpenwelt. Alleen voor caravans en campers maar de receptie is om half acht toch dicht. Ik plant mijn tent ergens in een hoek bij een schommel.

Vandaag was een fantastische dag. Deze pelgrim is in zijn hum en doet zijn ding. Ik ben een eekhoorn, ik spring gewoon naar de volgende tak.