Rennen door een Perzisch tapijt zonder civilisatie

20 september. Dag 35. Garmisch Partenkirchen – camping Sennalpe Plansee 46k. Totaal 1.521k.

Gisterenavond met de trein aangekomen uit Frankfurt.

Duitsland heeft een reserveringssysteem voor plekken in de trein. De consequentie is op ieder station een hopeloze stoelendans. Niemand begrijpt het systeem van coupe en plaatsnummer en iedereen beweegt zich onrustig door de trein. Het is druk dus dat maakt het nog gezelliger. Als arme pelgrim heb ik uiteraard niet gereserveerd; los daarvan geef ik me graag over aan het lot. Het lot pakt me bij de kladden met een seinstoring en kinderen op het spoor (zondagavond om 21 uur?). Ruim 75 minuten vertraging.

Ik deel mijn bankje met een 20 jarige wiskunde- en ITstudente uit München en we hebben urenlang een geanimeerd gesprek over reizen, taal een het leven. Ze zit Japans naast me te oefenen en opeens zitten we Japans met elkaar te converseren met onze beperkte woordenschat. Haar huisgenoot gaat nog voor haar koken, ik eet een gemengde salade als ik me op Garmisch Partenkirchen uit de trein heb gewurmd. Ik zit in het donker droog onder een poortje tussen twee winkels

De Zugspitze heeft net zoals toen ik hier donderdag vertrok de neiging vocht vast te houden. Het regent rustig doch gestaag door.

Ik wist dat een camping er sowieso niet inzat door mijn aankomsttijd en een hotel of ander dak hier kost teveel ribben uit mijn schamele pelgrimslijf. Aldus was er reeds het plan tot een ‘hutje’, ‘ergens’, in het wild.

Iets buiten Garmisch bevindt zich een meertje met restaurant, de Pflegersee. Dat verzorgende aspect klinkt uitstekend. Ook het feit dat ik erheen kan lopen via Sonnenblick klinkt hemels. Kommadoor met die zon.

Via een toeristisch bergpaadje loop ik erheen. Het is een beetje inschatten. Toeristische paden bieden tipi’s of hutjes voor ouderen en mensen die slecht ter been zijn. De tent opzetten met deze regen is geen lolletje. Er komt vast iets…

Het paadje leidt door een oud dennenbos. Stammen leiden dreigend naar de hemel en kruinen kijken vanuit de donkere hoogte op me neer. Voor me doemen de donkere contouren van een berg op. Hier moet ik via de rechterflank omheen om de Via Alpina weer op te pakken.

De hoofdlamp werpt angstwekkende schaduwen af. Het is zo stil dat ik schrik van mijn eigen geluiden. Soms kijk ik angstvallig over mijn schouder. Gek eigenlijk: tijdens een race kijk je niet op of om, loop alleen in de overweldigende stilte van een donker bos op een bergkam en het grijpt je naar de strot.

Niet veel later de contouren van een houten huisje. Het lijkt een toilethokje. Eenmaal dichterbij blijkt het een houten huisje van 2 x 1,5 meter om de steentjes droog te houden waarmee de paden hier bestrooid zijn. Het hokje herbergt een meter van deze shutter en ik aarzel geen seconde en spring er met een zwierige zwaai bovenop.

Binnen twee minuten ligt mijn mat gespreid met slaapzak en kussen erop. Het is 00.30 uur, ik smeer Franse stinkkaas op mijn stokbrood en drink een glas Rosé uit de fles die meekwam uit Frankfurt. Een pelgrim heeft niet veel nodig: een grindopslaghuisje, brood, kaas en wijn. Ik trek de muts van Elly over mijn oren. Liggend kijk ik uit over de lichtjes van Garmisch die onder me uitstrekken. De bergen lonken. Straks weer rennen als ik wakker ben.

De wekker gaat in de vorm van een recalcitrante eekhoorn die wil dat ik opdonder. Hij maakt een snerpend geluid. Als het niet helpt rent hij snoeihard van boven naar beneden en weer terug. Als ook dat niet helpt gaat hij voor mijn huisje zitten en geeft me the Stare…

Ik pak in. Is dit waarom de zwarte eekhoorntjes de overhand krijgen op de rode? Brutale wichten. Ik ren via de Pflegersee de bult op naar Enningalm op 1.544m in de Ammergauwer Alpen. Zoals immer begint een rendag in de bergen met het uitklimmen van een kom. En steeds als je denkt dat je op het zadel bent, ben je dat niet. Een masochistische hobby.

De tocht voert door een donker en vochtig bos. Het bos is een Perzisch tapijt en je rent tussen de haren in de hoop er aan de andere kant op het laminaat weer uit te vallen. De hele dag is het doodstil, geen mensen, geen auto’s en geen vliegtuigen. Een hele dag door een tapijt rennen zonder civilisatie. In een natuurgebied is een pelgrim slechts een passant. Jammer van de putdeksels overal, zelfs in de bergen.

Een auto wordt een heilige koe genoemd. Je ziet dat in India dat een koe overal tussendoor mag slenteren, iedereen respecteert haar. Zo is het bij auto’s ook.

Als iemand eenmaal in een auto is gaan zitten, komt hij er nooit meer uit. De in Amerika werkzame hoogleraar antropologie Edward T. Hall heeft een zeer nauwkeurige analyse gedaan van de invloed van de auto op de mens. De auto is in de geschiedenis de uitvinding die de meeste invloed heeft gehad op de persoonlijke en publieke ruimte.

In sommige steden heeft de auto gezorgd dat wel zestig tot zeventig procent van onze woonomgeving is ingericht op auto’s, denk aan wegen, parkeerplaatsen, rotondes, voetgangersbruggen, stoplichten; allemaal voor de heilige koe. Bomen worden wel 200 jaar oud, de Nederlandse boom haalt gemiddeld geen dertig jaar omdat de infrastructuur voordien alweer gewijzigd is, meestal vanwege de auto.

De Amerikaanse automobilist besteedt vier uur per dag aan zijn vehikel: hetzij om erin te rijden, hetzij om ervoor te zorgen, hetzij in ervoor te werken (bron: lopen loutert). Dat schijnt wel een interessant licht op de vraag of rennen of rijden sneller is als je alle uren gaat verdisconteren. Thoreau suggereerde in de negentiende eeuw al dat het hem lopend minder tijd zou kosten om van plaats naar plaats te komen, dan de tijd die hij zou moeten investeren in een treinkaartje voor dezelfde afstand te kunnen kopen.

Het is waanzin, een auto is geen doel, maar een vervoermiddel en toch laten we hem onze hele woonomgeving bepalen. Ik pleit voor alle binnensteden autovrij en elektrische pendelbusjes naar parkeergarages. Auto’s zijn vanaf nu winkelwagens, allemaal hetzelfde, je duwt er wat geld in en dan mag je er even iets mee doen. Ze staan ook net als winkelwagens voor een winkel verzameld, niet lukraak erin. Afijn ik heb een iets te idealistisch-futuristische visie. Maar toch, de consumptiemaatschappij biedt ons de keuze of we eraan willen deelnemen. Het is aan ons om eruit te stappen. Je onttrekken is rebellie. De deelauto wacht op je.

Aan de andere kant van de Alm voert een lange weg het dal in parallel aan de Elmaubach. Volg het water en het leidt je naar het laminaat, in dit geval Linderhof. Daar zit een slot met restaurant maar na afgelopen zondag is het seizoen voorbij en dus dicht.

Ik zijg neer op een trapje achter een huis, vul mijn fles bij een kraantje en poets tegelijk mijn tanden. Opeens een tanig kereltje voor me in gele sweater en bergschoenen, toch wel benieuwd wat ik op zijn trapje doe. Als ik het uitleg, heeft hij respect. Deze krasse knar is echter 83 en zit elke ochtend en avond een uur op de hometrainer, ik heb respect. Hij vertelt dat het mooie chalet een Forsthaus is, een boswachtershuis. Zijn dochter heeft met de boswachter en is op vakantie en nu is hij hier met zijn vrouw op vakantie. Ik krijg een rondleiding door de tuin en koffie. Hij legt het verschil tussen rode en zwarte eekhoorntjes uit. Dan vertrek ik weer.

Vijftien kilometer over een slingerende bosweg naar camping Sennalpe. Pijn aan mijn poten en licht uitgeput strompel ik de receptie binnen na 46 kilometer. Onderweg weet ik zeker dat ik zwarte beren heb horen brullen, maar de dame is er stellig van overtuigd dat het vossen waren. Twee jaar geleden is hier voor het laatst één beer gesignaleerd. Misschien ijlde ik, maar vossen maken toch niet zo’n lawaai? Ik niet denken aan het nummer What does the Fox say?

Ik ben blij met mijn hete pizza op de camping want het is ronduit koud en ik zit klappertandend in mijn jack. Morgen door naar Oberstdorf. Zwitserland lonkt. Liechtenstein ook. Keuzes…