Een speeddate met mijn vriendin in Frankfurt am Main

17 – 19 september. Dag 32-34. Frankfurt am Main – Garmisch Partenkirchen 15k. Totaal 1.475k.

Je hebt net een relatie en rent 3,5 maand weg. Dat is niet makkelijk. Voor mij niet, voor haar niet. Een enkeling dacht dat daarmee een pelgrimstocht van de baan zou zijn, maar dat is niet het geval. Er is teveel gebeurd dat een plek moet krijgen, er is lang naartoe geleefd; eenmaal in zijn leven rent deze pelgrim naar Santiago de Compostela.

Gelukkig hebben Brenda en ik een middenweg gevonden. Door éénmaal in de maand ongeveer elkaar kort te zien, wordt het draagbaar. Aldus brengen we nu een speeddate door in Frankfurt, voor beide halverwege, waarna ik bij het krijtstreepje in Garmisch Partenkirchen weer verder ga.

Brenda heeft een fijn hotel gevonden met Spa en sauna. De eerste mededeling bij de receptie is dat de sauna dicht is. Ja, hadden ze inderdaad wat duidelijker op Booking.com kunnen zetten. Ze nemen het mee. Ik vraag me altijd af waarheen ze dat meenemen.

Als ik ik de P+R sta te wachten en ontspannen rondkijk, opeens uit het niets twee armen om me heen en een brul waarna ik me helemaal de vinkeblubber strik. Na de ontvangst op op het Hauptbahnhof gisteren met 300 zombies, staat het alertheidsmechanisme goed aan. Gelukkig heeft ze een goede rit gehad en was de parking in deze drukke stad eenvoudig te vinden én er was plek.

Gezien de gesloten sauna wordt de zaterdag er een van Frankfurt slenterend verkennen. Het oude centrum heeft fijne pleintjes en knusse terrasjes. We kiezen onbewust het leukste terras op het meest toeristische pleintje waar niemand zit. De reden zal zijn dat er enkel één wat oudere gezellige dame bedient.

Ze maakt er een feestje van en voor we het weten zitten we aan schaapskaas met toast en camembert met bosbessen terwijl een stoet van burleske (is dat een woord?) mensen voorbij paradeert in verband met een huwelijk. Iedereen ziet er prachtig uit, lange jurken en strakke pakken. Mensen kijken is een kunst, wij beheersen hem.

Taal is iets dat ons bindt en al snel komen we op het heerlijke woord wohlfühlen. Hoe spreek je dat uit? En dan twintig keer snel… Het wordt een soort woolfellen. Met taal en een biertje kun je je goed vermaken op een terras.

Frankfurt laat zich als een stad kenmerken waarin oud en nieuw samengaan of zoals Brenda het verwoordt als ik vraag naar de beleving: de stad etaleert een combinatie van oude en nieuwe tijd die prima samengaan, zonder oordeel. Beide zijn goed en zijn met elkaar. Ik ben verbluft dat iemand meer tegelwijsheden in één antwoord kan verpakken dan ik. Maar inderdaad wijzen de foto’s uit dat immense wolkenkrabbers en gothische (ik gebruik maar een woord, ik zit er niet zo in..) kerken de skyline delen.

De zondagochtend laat zich kleuren door een Griekse taveerne waar we in alle rust een omelette royal eten. Rust omdat er gefietst wordt. Het volledige centrum is afgezet vanwege de wielerklassieker Eschborn Frankfurt.

We belanden op een kruising waar twee heerlijke jonge kereltjes staan om hun vader Taner aan te moedigen, met zijn favoriete rapmuziek en twee tamboerijnen. We sluiten aan en gaan collectief voor Taner juichen.

Er is één probleem. Groep na groep passeert, maar niet papa Taner met zijn baard. We zien de kopgroep, de subtop, handbikers, blinde handbikers, kinderen, mensen met morbide obesitas, uiteindelijk is daar de bezemwagen en dan de ambulance… En dan Taner…

We juichen als debielen en Taner kijkt ons vanaf een afstand aan als een boer met kiespijn. Iets teveel eer vindt ook hij. Vast een technisch probleem. Lol hebben de twee mannetjes en wij wel.

Het was heerlijk om na een maand mijn vriendin te zien en het lijf rust te geven. Een dikke enkel, dikke voeten en verzuurde stammetjes. Over drie weken loopt ze een stukkie mee in de Alpen, een parttime of deeltijdpelgrim, zo je wilt. Ik kijk ernaar uit.

Tot die tijd het gas erop naar Genève! Ruim 560 kilometer Alpen wachten om veroverd te worden. Nu snel met de Deutsche Bahn terug naar mijn krijtstreepje…