Aarden is zo makkelijk nog niet; hoe een vriend me fileert

14 september. Dag 29. Lamsenjochhutte 1.953m – Scharnitz 43k. Totaal 1.395k.

Een monsterdag. De voet voelt eigenlijk beter dan voor de Innsbruck trail dus dat geeft moed.

Ik jank de helling af en haal iedereen in die de hut voor me heeft verlaten – ik blijf een avondpelgrim ook al vertrek ik om acht uur. De afdaling loopt heerlijk en voor ik het weet zit ik in een heel ander dal en alweer in de klim naar de Falkenhutte.

Via een stenenveld ren ik onder een imposante wand door. Het is geen Eigerwand maar desalniettemin zijn de kale rotskammen in Karwendelgebied imposant. De Falkenhutte brengt Holunderlimonade en meteen door naar het Karwendelhaus.

Deze etappe gaat bijzonder snel en voor ik het weet zit ik in het Karwendelhaus aan een Germknodel met vanillesaus om de koolhydraten aan te vullen. Ruim 22k op de teller en een gezellig gesprek met een jong stel; de enigen die omhoog fietsen zonder accu.

Ik vetrek eerder dan zij en maak een doorsteek van 21k van het Karwendeldal. De hele rit verwacht ik dat ze achterop komen, maar niks daarvan. Wel een eekhoorn die een tijd spelenderwijs met me meehobbelt. Zijn versnellingen zijn imposant, kan ik niet tegenop.

Het is moordend heet en het Karwendeldal is moordend lang. Er is geen enkele beschutting en ik loop alles recht tegen de zon in. Toch jammer dat de Weleda-zonnebrand moest wijken. Meer uitgedroogd dan levend land ik in Scharnitz. Het eerste terras moet eraan geloven. Het is vrij vol maar ik nodig mij uit bij een aimabele kerel die ook zonder accu fietst en we raken in een geanimeerd gesprek. Ondertussen lebber ik twee grote Skiwasser weg.

Dan een gevalletje synchroniciteit. Een stel komt op me toe en denkt me te herkennen. Het is Theo Terhaard met zijn partner. Hij is oud voorzitter van Cifla, voorheen tijdelijk mijn loopcluppie. Ze zagen me het terras opstrompelen en meenden me te herkennen. Ze gaan zelf een driedaagse lopen hier en zien er al gezond bruin uit.

In Scharnitz loop ik de camping op maar de receptie is reeds gesloten. Twee vriendelijke Nederlandse dames wijzen me het mooiste plekje en bieden me een wijntje aan. De mannen komen erbij en er volgt een geanimeerd gesprek over Santiago. Één van de stellen heeft de laatste kilometers, de Camino Frances, met de camper gedaan. Ook een manier. Tot op heden vonden ze dat ze geen tijd hadden om het te lopen.

Daarna zet ik tentje op en als ik de camping afloop om boodschappen te doen – toeval bestaat niet – het Duitse stel van vanmiddag. Als ik terugkom met sandwiches en salade en mijzelf bij de tent heb genesteld, is daar een drietal, kerel en twee dames, uit Denemarken met coole terreinwagen.

Ze zien niet echt een toffe plek dus nodig ik ze uit in de hoek achter mijn tent. Ik verplaats tijdelijk mijn scheerlijnen. Ze zijn bijzonder content en hij vermeldt dat een biertje mijn kant uitkomt. Niet veel later drinken we samen een Belgische piraat.

Hoe is het mogelijk dat je er na aankomst op een camping zoveel meer mensen kent dan na tien jaar wonen in een appartementencomplex? Waarom hebben mensen het gezellig op een camping en trekken ze zich terug in het dagelijkse leven? Het concept wonen tussen vier muren werkt communicatief van geen kanten. Ik heb binnen minuten allemaal leuke mensen om me heen en spreek vier talen in het uur.

Is dit waarom ik in het dagelijkse leven moeite heb met aarden? Vriend (en coach) Peter stuurt precies als ik dat schrijf (had ik al gezegd dat ik geabonneerd ben op synchroniciteit?) een subtiele analyse waarin hij opmerkt dat ik uiterlijke rust ervaar in de bergen. Het gaat echter om innerlijke rust. Ik moet die innerlijke rust vinden in de mensenwereld, daar zit de sleutel. Een haarscherpe analyse. Waar is de sleutel?

Gelukkig mag ik nog honderden kilometers door de Alpen. Ik ben er nog niet.