Synchroniciteit; als een échte vriend je morele dilemma oplost

12 september. Dag 27. Innsbruck – Achenkirche. 9k. Totaal 1.321k.

De dag van het morele dilemma. Ik las ooit een mooi boek waarin een moreel dilemma werd gedefinieerd als de situatie waarin twee personen door één deur proberen te gaan. Dat past niet.

Het dilemma. Ik zit in Innsbruck. Ik werd met de auto opgepikt in Achenkirche. Twee plekken. Mijn definitie van een pelgrimstocht: een ononderbroken trail van thuis naar Santiago, op eigen kracht volbracht. In mijn geval naast rennen twee dagen peddelen en vijf dagen op de MTB. Formeel moet ik dus terug naar Achenkirche… Maar ik heb een deel van de 103 kilometer van de Innsbruck trail gelopen. Die kan ik in dat gat stoppen. Voelt niet oké. Dan kun je alles dat krom is recht praten.

Ik word wakker na een fijn afscheidsetentje met Bram, Leander en Jana, nicht van Bram, bij de Griek. Formeel is vandaag een lopersBBQ waar ook de twee vriendinnen van Jana bij zijn die de marathon hebben gelopen. Ik wil echter door met mijn tocht. Na een mislukte trail weer momentum pakken. Nog een moreel dilemma.

We drinken samen koffie. Wat een heerlijk ontspannen zijn zo in Innsbruck. Collectief besef dat we hier zo zouden kunnen blijven. Dat is mede te danken aan het zo gastvrije verblijf. En ieder raam biedt uitzicht op machtige bergen. Jammer dat een studio vanaf zes ton gaat. Innsbruck is populair.

Na de koffie pak ik mijn bullen. Deze pelgrim moet door. Ik moet me losweken. Blijven in een veilige omgeving, het zoveelste thuis, is een weg die in ieder geval op korte termijn zeer verleidelijk is een zuigt. De realisatie dat een mens gedreven wordt door veiligheid en huiselijkheid. De zwijm daarvan breekt de geest en je zou zomaar niet weer op pad gaan en blijven. Als je net een vriendin hebt in Nederland is de verleiding groot niet eens op pad te gaan.

Drie bearhugs verder stap ik resoluut op. Ruk me los van deze fijne mensen. Wat een oase van buitensportliefhebbers verlaat ik…

Gisteren belde Marcel. Na een week trektocht rondom Solden komt hij hierlangs. We gaan koffie drinken. Ik loop anderhalf uur naar het westen naar Vols, een klein gat. Marcel rijdt en op een verschil van twee minuten treffen we elkaar op een terras voor koffie en ontbijt.

Marcel is ontspannen na zijn tocht. Heeft niet echt een plan, behalve nog een week naar het Sauerland bij mijn vader van de rust genieten. Feitelijk rijdt hij met de auto alles dat ik gerend en gefietst heb. Niet veel later hebben we een plan. We rijden naar de plek waar ik ben opgepikt, nemen daar een duik in de Achensee, boeken een hotelletje met sauna en nemen het ervan. De volgende dag kan ik vertrekken waar mijn ononderbroken lijn is gestopt. Daarmee lost Marcel mijn dilemma op. Synchroniciteit, ik heb er een abonnementje op. Het is mijn ode aan het toeval. Door te vertrouwen op het leven komen mooie dingen en mensen op je pad, lossen dingen zich op.

Mijn enkel kan herstellen.
Het meer is koud. Waarom noemen Duitstaligen een meer een See en een zee een Mehr?
De sauna is heet.
De Burger met frites aan het meer eet onhandig en knoeit, maar is hemels.
De fles witte wijn van het enige benzinestation dat op zondag open is smaakt hemels.
Ons luxe resort maakt dat we het niet vertrouwen, de prijs herchecken en het tienvoudige verwachten.
Uren zitten we op het balkon,met benen omhoog, staren naar kraakheldere sterren.
We vieren 27 jaar vriendschap op gepaste wijze. Constateren dat we er al die tijd voor elkaar waren in goede en in slechte tijden.

Morgen volgt een oost – west doorsteek van Tirol richting Zwitserland. Lange onbevolkte etappes door hooggebergte. Ik heb gepaste angst, of beter: respect. Ik houd van de bergen voel me er sterker en thuis. Toch dwingen deze kolossen respect af. Ik heb nog nooit honderden kilometers zo alleen in het naseizoen door de bergen getrokken rennend met minimale bepakking.

Vandaag een mooie route gevonden naar Zwitserland, de Via Alpina gecombineerd met De Adlerweg gecombineerd met de E4; alles is één. In ieder geval is het een vrij directe doorsteek met weinig deviaties en asfalt. Ik heb anticipatievlinders en zie vanaf het balkon onder de sterrenhemel de wand waar ik morgen overheen ga.

Och hemel, ik mag nog verder op avontuur, ervaren en zijn. Ik heb in minder dan een maand meer geleefd dan de twee jaren hiervoor. En toch het gevoel dat het nu pas gaat beginnen… Live life like there is no end to your leash… Ik ga over de wand.