Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

8 september. Dag 23. Tegernsee camping – Achenkirche. Transfer per auto tijdelijk naar Innsbruck voor 110k Innsbruck Alpine festival race. 37k. Totaal 1.275k.

Bergen. Je kunt er omheen. Of er overheen. Vanochtend is dat de centrale kwestie. Rennen via ongetwijfeld mooie paadjes parallel aan de weg van de Tegernsee naar Innsbruck of bergpassen over en afsnijden.

De vraag stellen, is het antwoord geven.

Ik word wakker helemaal alleen in een veldje. De camping heeft een tentveldje, maar blijkbaar heeft de boer die achter de camping zijn erf heeft, de boel zo goed gemaaid dat we in de veronderstelling zijn dat het camping is. Iedereen is inmiddels verkast, je reste toute seul. De laatste rebel op het veldje.

Ik jog van de camping naar Kreuth. Onderweg een dame van een jaar of 50. We doen stuivertje wisselen, om de beurt openen we voor elkaar wildhekken waarna de een of de ander voorloopt. Ondanks het feit dat ze benoemt dat we het vast samen nog heel lang kunnen volhouden, haak ik in Kreuth af voor een ontbijt bij een bakker en het opladen van mijn apparatuur.

Na Kreuth helpt een behulpzame MTBer met een kaart van de omgeving me aan een heerlijk doorsteekje. Ik ram omhoog naar een bergpas en daarna de Gufferthutte op 1.451 meter. Er staat 5 uur voor; ik doe het in minder dan 2,5. Ik ben gewend aan mijn rugzakje en kan blijven gaan. Dit is een testje voor het Trailfestival over twee dagen. Ook een acclimatisatieprojectje. Wennen aan hoogte en minder zuurstof. Hoe heerlijk als je kan blijven gaan.

Het is moordend heet en ik ben blij dat ik beneden twee flessen Radler citroen op de kop heb getikt.

Als ik over de kam ben, volgt een draak van een afdaling. Een vertakte wortelprut, of een gewortelde moddersteen; geef het een naampje. De ingrediënten zijn stenen, wortels, blubber, takken en verhullend gras. Iedere stap is een poging je nek, of enkel, of arm niet te breken. Hier kun je een oog verliezen. Ik moet nog 101 etappes van de Via Alpina, het zal wat worden. Voorzichtig zijn is een must als je solo rent.

Vlakbij de hut een kabel waar stroom op staat, een provisorische grensovergang. Een emotioneel moment waar ik even een brok in de keel heb. Na een jaar blessureleed solo was ik precies twee weken pijnvrij voor vertrek en nu 1.275 kilometer afgelegd en ik ren via een bergpas het derde land binnen. Even slikken.

Niet veel later de heerlijke Gufferthutte. Een groot bord met hartjes: ‘Schon das du da bist!’ Geen muilkorven hier in de buitenlucht, gewoon afstand. Wat een verademing. De bergen zuiveren de geest, mensen raken in een andere staat, de adem om aandacht te besteden aan triviale dingen word je letterlijk ontnomen.

Na een Platte met Wurstl en Senf start ik de razendsnelle afdaling. De worst brandt in de keel, de mosterd komt uit mijn neus. Hard gaat het wel. Vandaag wellicht mijn hoogste gemiddelde ondanks alle hoogtemeters. Deze jonge hond is niet te houden. Rennen over verschroeide aarde, weg zijn voor je zolen smelten. Ik hoor hier, ben in verkeerde contreien aarde gebracht. Precies dit mag ik nog weken doen.

Mijn lieve vriendin vraagt hoe het met me gaat. Het is ingewikkeld als je het net fijn hebt samen en deze pelgrim rent maanden weg van huis en haard. Twee weken terug was ik 63 uur op de been, rende 379 kilometer. Afgelopen week fietste ik meer dan 520 kilometer op een oude mountainbike en was wederom meer dan 60 uur on the road. Er is niet zo veel tijd over voor de dingen daarnaast. Zorgen maak ik me niet, eerder een fijn vooruitkijken naar een toekomst. Dat houdt me al die uren onder andere bezig. Verder ben ik eigenlijk gewoon rustig. Maak weken van 50 sportieve uren of meer en je wordt een endorfineverslaafde. Je bent de hele dag stoned en er komt niet zoveel meer uit. Dat is prettig want het betekent dat het hoofdje – eindelijk – een beetje leeg is en dingen een plek kunnen krijgen. Ik zit in een proces en doe mijn ding. Voor die ander is dat veel moeilijker, het leven gaat gewoon door. Twee werelden die tijdelijk ver uit elkaar liggen.

De zon brandt onbarmhartig op het kalende schedeltje. In deze afdaling geen beschutting  zoals in de klim. Een kale kam en een spierwitte gravelweg die de warmte weerspiegelt. Ik kan het tempo hoog houden en wordt ingehaald door eMTBers die vriendelijk groeten.

Vrienden Bram en Leander zijn in de buurt op de MTB vanuit Innsbruck voor een hamburger maar gezien mijn lange klim verwacht ik niet dat ze er nog zijn. Hoe groot is mijn verrassing als blijkt dat ze met de auto zijn gekomen en toen zijn gaan fietsen. Ze zijn er nog en komen me tegemoet.

Na de afdaling der verschroeiing twee bekende koppen die me wuivend tegemoet fietsen. Schreeuwend komen ze dichterbij, een bijna buitenaards moment na zoveel kilometers. Een moment dat zich nooit meer zal herhalen. Bearhugs. Ze hebben Ice Tea, water en ander verkoelend genot. Ze fietsen terug naar de auto terwijl ik doorloop waarna ze terugkomen om me op te pikken.

Samen rijden we naar Innsbruck waar de nicht van Bram woont. Een heerlijk appartement vol met sportschoenen, bergschoenen, klimmatten, ski’s en bergsportboeken. Diverse mountainbikes hangen aan de muur en er hangen klimgrepen om je aan op te trekken met uitzicht uit het raam, een spectaculair bergenpanorama.

Ze wonen met drie huisgenoten, een van de heren heeft een vriend mee en wij zijn er met drie en een hond. Het is volle bak, maar alles voegt zich, allemaal buitensporters. Iedereen heeft vandaag gerend, of gefietst, of gezwommen of geklommen. Na een fantastische bergtocht vandaag, voel ik me opeens twee uurtjes later onderdeel van de Inssbruck extreme sports scene. Dit is het walhalla voor actieve outdoorwappies.

De avond eindigt met fijn bijkletsen met een biertje op het balkon tot diep in de nacht. Morgen racepreps en bij-eten. Ik ben zoveel in beweging dat het eten de bodem bijna niet meer raakt. Een goed excuus voor Schnitzels en patatten.