2 tutdagen; een martelmassage, een route en een speciale verjaardag

1 september. Rustdag. Vandaag is tutdag. Als ik opsta, kijk ik verdwaasd om me heen. Wanneer indaalt waar ik ben, is het tijd voor koffie. De loopkleding eindigt voor de wasmachine, een dampend hoopje waar Ammonialuchten vanaf cirkelen. De afgelopen week meer dan 60 uur op de been, dat laat sporen na. Het was een week van 379 kilometer. De vetlagen van welvaartsbuikje zijn verworden tot ammoniadampen en zoutkringen.

Ergens in de afgelopen dagen is de definitieve route een beetje ingedaald. Na Pieterpad en het Sauerland een oversteek op oude MTB van mijn vader naar vriendje Peter in München. De Alpen lonken en dit tussenstuk van 460 kilometer kan mooi zo in drie dagen waarna ik fiets in München achterlaat.

Van München een oversteek van 135 kilometer naar Innsbruck, hoofdstad van de Oostenrijkse Alpen, walhalla voor bergsporters. Vanaf Innsbruck loopt de Via Alpina die onder mijn aandacht kwam door trailrunner Ronnie Duinkerken die zijn habitat heeft in de Alpjes.

De Via Alpina is een netwerk van vijf langeafstandswandelpaden door de Alpenregio’s van Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, Liechtenstein, Zwitserland, Italië, Frankrijk en Monaco. Het langste pad is het rode pad, waarvan de uiteinden zich in Triëst en Monaco bevinden. Van dit pad loop ik het deel van Innsbruck naar Monaco, ongeveer 100 etappes.

Van Monaco volgt een oversteek naar de Pyreneeën, ongeveer 517 kilometer. Afhankelijk van de datum en weersomstandigheden volgt een hoge of lage route door de Pyreneeën. De tocht eindigt met de Camino Frances, de traditionele pelgrimsroute van de Pyreneeën naar Santiago de Compostella (ook wel Sint Jacobsroute of Jacobsweg genoemd. Het is de route naar het graf van de apostel Jakobus. De belangrijkste route (hoofdroute) door Spanje was de Camino Francés, die de voortzetting was van meerdere trajecten komend uit Frankrijk. Vanaf alle andere Europese landen lopen eveneens Jacobswegen naar Frankrijk en Spanje.

Vooralsnog begin ik met drie dagen op de mtb naar München. Ik heb hier geen fietsbroek, plakspullen en fietstassen. Het wordt een leuk spelletje om de rugzak om te vormen naar meerdere pakketten die met banden en tywraps aan het frame zijn bevestigd, een klusje voor de komende twee dagen.

Eerst test ik de fiets door in Willingen nieuwe remblokjes te halen. Als ik de lange afdaling achter de kiezen heb de realisatie dat mondkapje nog boven in Usseln ligt. En terrruggg…

In de middag een uurtje Thaise massage. Ik lig nog niet goed en wel of ik twijfel aan de juistheid van dit idee. De behandeling begint met het duwen op de spieren, de Thaise dame gooit haar gewicht in de strijd. Ik voel hoe ze samengeklonterde bollen van lactaat in mijn bovenbenen kapot probeert te duwen op mijn botten. Het is een uiterst onaangename sensatie. Niet veel later gooit ze olie in de strijd, maar niet alleen dat; met haar vlijtige vingertjes pookt ze in spieren zoals jij en ik dat doen met een gloeiende pook in kolen. Ik verbijt me terwijl ik op mijn buik lig en niet probeer te stikken in mijn medische muilkorf. Tranen biggelen over mijn wangen. Ze klimt op het brede bed en gaat aan een zijde van me zitten. Ze plant beide ellebogen en onderarmen in mijn bovenrug. Ze duwt haar ellebogen in de weerloze vleesmassa rondom mijn schouderbladen en draait rondjes. Ik voel sensaties die ik in 46 jaar niet eerder mocht ervaren. Ik ben haar dankbaar tot op het bot. In de avond lig ik als weerloos in foetushouding en bevoel mijn getormenteerde benen. Er zitten ondefinieerbare bulten in de spieren en als ik ze aanraak laat ik onbedwingbare snikken. Dat komt niet door de thriller die ik kijk.

Het was een uitstekende tutdag. Vandaag afgebroken, morgen een dagje aan de lader voor we weer op pad gaan.

2 september. Tutdag II. Gebroken kom ik uit mijn bed, de mond kurkdroog. Mijn vader heeft een klein appartementje voor gasten waar ik me terug kan trekken .

Een tondeuse maakt de kalende schedel schoon van kuikendons. Scheren is een verademing; als een baard gaat jeuken moet hij eraf of je moet erdoor. Pas als het jeuken stopt, is een expeditie geslaagd. Nu gaat hij er nog af…

Een bakkie doen bij Lars, de eigenaar van het heerlijke Berghotel Berghof. Hij rende bij de Duitse top in zijn vorige leven en na het horen van mijn verhaal zou hij zo oppakken en meerennen naar Santiago. Na corona is hij nu te druk, maar het weerhoudt hem er niet van een uur lang heerlijke loopverhalen aan de grote Duitse klok te hangen. Zo startte hij als topper bewust de Hamburg marathon als laatste onderwijl roepend dat iedereen die achter hem liep uit de race zou worden genomen. Bij een gigantische villa zag hij twee sjieke dames aan de thee met butler. Hij sloot aan en werd een kwartier gefêteerd op thee en cake. Meermaals verzocht of hij zijn verhalen zou willen toevertrouwen aan papier zodat ook anderen kunnen glimlachen.

Dan is het tijd cadeaus in te slaan voor vaders die 75 wordt. Ik koop een fles Limocello voor vanavond bij de BBQ. Ik haal slagroom want hij houdt van advocaat met slagroom. Als ik daarna bij de Getrankenhalle kom, krijg ik het meisje niet aan het verstand wat ik zoek als ik vraag om een gelber Anwalt mit Slagzahne. Advocaat is hier Eiermousse; ze denkt dat ik een gele jurist zoek met slagroom op het hoofd.

Ik wandel terug via de skipiste waar ik leerde skiën en duizenden keren afdaalde en haslbrekende toeren uithaalde. De lift is ontmanteld, de skihut verdwenen en twee grote fabriekshallen ontsieren de boel. Melancholie en nostalgie vechten om voorrang.

Ik kom voorbij de twee grote bomen waar mijn moeder haar rust heeft gevonden. Ook daar is het oude houten bankje weggesloopt. De tijd dendert voort, dingen veranderen, in dit geval niet ten goede.

Ik neem de eerste steen mee die me aanstaart als ik naar de grond staar. Veel pelgrims laten een steen achter tijdens hun tocht aan de Cruz de Ferro, het ijzeren kruis, op de Camino Francés. Het is een traditie die velen volgen.

Het stenenritueel moet de bagage vertegenwoordigen die je achterlaat. Sommige mensen doen dit om afscheid te nemen van voorbije zorgen of voor een last die je gedragen hebt. Ik heb nog een paar duizend kilometer om na te denken over de last die ik daar achterlaat.

Een bijzondere BBQ, ik ben hier rennend heen gekomen, krijg een pelgrimsstempel van een vader die 75 wordt. De hele avond kijken we ademloos naar de vier huiseekhoorntjes die spelletjes in de tuin doen, om elkaar heen draaien en elkaar achtervolgen. Een prachtige avond met sterren die fonkelen. Als ik naar bed ga ligt mijn bagage nog als een zwijnenstal over de vloer in het appartement, de oude MTB staat ernaast.

Een rugzak, een fiets en 160 kilometer on the road… Het zal recht komen…