Op pad met kabouter plop…

26 augustus. Dag 10. Camping Natuurplezier – Roermond -Stein. 57k. Totaal 347k.

Vlak voor ik mijn bedje inga regel ik bij een buurman een dikke powerbank om de telefoon weer wat prik te geven de nacht is pijnlijk. Als je comfortabel wilt, moet je een dikke mat nemen. Mijn mat is één milimeter en heupen en schouders vinden de bodem hard.

In de ochtend nest ik mijn Gear uit. Een tasje weg, een boek weg, brander weg, gastankje eruit. Hij moet lichter. Gisteren belde vriend Hendrik Jan of hij een stukje mee kon lopen op zijn outofoffice-dag. Ik vind dat prima want vandaag is een lange dag. Hij landt met brood, kaas en koffie en in stilte zien we de camping ontwaken.

Hendrik Jan heeft Indianenslippers maar het duurt niet heel lang of ik noem hem mijn guru op Jezusslippers. Het wordt helemaal hilarisch als hij een rode poncho gaat dragen met een hunchback. Geen stuiver zou je hem geven en we hebben de grootste lol.

We volgen eigenlijk de Grensweg die ik gisteren had, een lang spoor door het groen. Onderweg eten we een broodje en aansluitend drinken we koffie in een boerenloods met lokaal winkeltje. Het regent zo nu en dan lichtjes maar eigenlijk is het heerlijk koel. In een omtrekkende beweging omzeilen we Roermond maar dan haakt Hendrik Jan af. Zijn leven en de kinderen wachten, een paar uurtje was hij pelgrim. Op slippers

Niet veel later tref ik twee kerels op blote voeten en ik kan het niet laten een foto van hen te sturen. Lol.

Ik ga alleen verder voor de volgende 37. Het gas gaat erop en ik storm door het pittoreske Sint Odilienberg. Op een kruising twijfel ik. Twee dames op een bankje en ik knik rechts; zij knikken verwoed van niet. We raken in gesprek. Bij mij voelen ze zich luie donders… Of iets in die geest. Maar het gaat niet om plannen, lengten of cijfers. Het gaat erom dat ook zij hier zijn na corona en wandelen, op de trail zijn. Het helpt dat ik zeg dat ik 46 ben, ik ben een broekje, een jongeling. Dat relativeert.

Ik ren door naar Montfort voor een fles cola en weer door naar Echt. De laatste kilometers trek ik met Google map een kompasstand. De accu is leeg, ik heb pijn in mijn voeten, maar dat is permanent. De kapsels aan de bovenzijde van mijn voeten doen pijn en iedere dag duurt het iets langer voor ik daar doorheen ben.

Stein ken ik nog van de zes uur van Stein die ik drie jaar geleden liep met vriendjes Cor, Mark en Donny. Het werd een bijzondere editie die de Annalen in is gegaan als de drie uur van Stein omdat de race door storm en vallende takken te gevaarlijk werd om door te zetten. Jammer want Mark en ik liepen 34 kilometers in die eerste drie uur en waren uitstekend op dreef.

Ik loop rechtstreeks naar de Jumbo om voor trailoma Elly een plantje te kopen. Bij een terrasje even verderop raak ik in gesprek met twee tachtigers die beginnen te vertellen over hun oorlogsverleden hier in Stein. Het ene na het andere verhaal komt omhoog. De oudste van de twee van 86 staat erop mij als sportman een drankje aan te bieden. Prompt buigt hij als een knipmes en legt beide handen plat op de grond. Ik kan dat niet; ik zal dat nooit kunnen.

Elly ontvangt me hartelijk met een mooie nieuwe beanie. Ze zegt dat men dat hier een patsj noemt. Ik ben verguld met mijn patsj. Ook heeft ze… een pan vol zuurvlees zoals we dat hier aten na afloop van de drie uur van Stein. Ik schep drie keer op en samen met de aardappels en rode kool kan ik er weer 100 kilometer tegenaan.

Elly heeft Corona gehad en vertelt hoe schrijnend te tijd hier was voor de bewoners. De Italiaan dicht dus geen ijsje en terras. Het andere terras dicht. Geen gezamenlijke avonden meer, geen roddels. Het leven vereenzaamde totaal. Met name de tachtigers raakten zonder krant en sociale contacten totaal geïsoleerd. Het doet je beseffen dat de kwaliteit van leven hier tot een nulpunt niet zijn gedaald.

Vriend Cor van Disseldorp heeft niet voor niets een oproepje gedaan om kaartjes te sturen. Ik stuurde Elly wat kaartjes toen corona de wereld iets te bekrompen maakte. Elly maakte op haar beurt een beanie voor mij, de rode muts. Ik heb op de website een speciale pagina in het leven geroepen Where is Elly? die laat zien waar de rode muts van Elly zich bevindt. Daar waar ik ga, gaat de rode muts. Met Elly naar het einde van de wereld.

Tot mijn spijt raakte ik tijdens mijn tocht de muts kwijt, maar nu heb ik een fijne warme nieuwe! Elly, dank voor de gastvrijheid!