Een nieuwe simkaart en kamperen op de stuwwal

23 augustus. Dag 78. Mook – Nijmegen – Groesbeek. 12k. Totaal 207k.

Ik word knorrig wakker. Net een nieuwe telefoon, nu is de Simkaart aan de beurt. Wat ik ook probeer, ik kan niet bellen en heb geen internet. Vele pukcodes, pincodes en punthoofden passeren de revue. De grote voorzienigheid heeft bedacht dat ik nog niet mijn weg mag vervolgen. Zonder werkende telefoon wordt bloggen, navigeren en een boek schrijven wat lastig.

Ik geef me over. Ik pak mijn tas. Maaike zal halverwege de dag ergens terugkomen met haar meiden. Wellicht dat ik dan met haar telefoon T-Mobile kan bellen met de vraag wat er mis is.

Ter vermaeck probeer ik nog tegen beter weten in het op te lossen met de chatbot van T-Mobile. Dat is ongeveer hetzelfde als ik een klacht indienen bij een puistige bankemployee in een goedkoop grijs pak met sneakers eronder. Het lucht wel op,maar je weet dat je met een radartje praat.

Ik: ik wil bellen en internet.
Bot: kijk op de website en bestel een bundel.
Ik : ik heb een bundel maar hij doet het niet .
Bot: Opnieuw opstarten.
Ik: Duh.
Bot: Heb ik je geholpen?
Ik: Nee.
Bot: Het spijt me. Zal ik je doorverbinden met een collega?
Ik: Dat kan niet want ik kan niet bellen.

Dit heeft geen zin. Ik ga met een boek in bad liggen. Met Maaikes telefoon tref ik een allervriendelijkst meisje en ook die kan niks. Mijn SIMkaart heeft na mijn telefoon gewoon de geest gegeven. Met de bus reis ik van Mook naar Nijmegen om in de T-Mobile winkel een nieuwe SIMkaart te halen. Ik ben weer online.

Ik troost mijzelf als ware pelgrim met een Brakke Engel in de Pelgrim bij de Hemel, een zin die je een Nijmegenaar niet hoeft uit te leggen. Het is prachtig weer en de stad bruist van de verse studenten die en masse samen zonder afstand activiteiten doen.

Ik boek ondertussen mijn overnachting op camping Op de Stuwwal in Groesbeek. Daar wil ik het Pieterpad morgen oppakken. Via een prachtige groene route langs het spoor een ik er voortvarend naartoe. Eindelijk weer op weg.

Mooie lange schaduwen in de berm in de late namiddag. De bomen en velden kleuren goudgeel en het is een genot om weer in beweging te zijn. De camping ligt op ongeveer 12 kilometer en ik moet constateren dat mijn horloge nog op mijlen staat. Dit soort akkefietjes vullen je dag.

Achter de stuwwal bij Nijmegen halverwege het Reichswald tref ik de heerlijke camping. Hij ligt hoog en kijkt uit op Groesbeek en de omliggende bossen.

Als ik binnen ben meteen een gesprek met een ouder stel dat me een biertje aanbiedt gezien mijn bezwete kop. Dat gaat goed. Bij de receptie een groot wit bord met de opmerking dat mijn pakketje binnen ligt. Ik mag de tent opzetten op het trekkersveldje.

Terwijl ik sta te klungelen kijken drie stellen zittend toe vanuit de voortenten van hun goed geoutilleerde caravans. Als ik klaar ben komt een vriendelijke kerel vragen of ik een kop koffie wil. Voor ik het weet zit ik urenlang in een zeer geanimeerd gesprek met het stel over corona, het leven, werken en camperen. De koffie wordt opgevolgd door nog een koffie en een biertje en nog een biertje. Ik dank ze hartelijk voor deze zorgzame ontvangst. Zij heeft zelfs een edentifier zodat ik morgen mijn betaalapp van ABN weer kan activeren. Soms zit het tegen, nu heerlijk mee, de lieverds.

Om 22.30 nemen we afscheid en ga ik mijn potje koken. Een groene curry uit de zak. Ik zit op de picknicktafel en kijk over de velden die beschenen worden door de volle maan. Mijn tent staat tegen een hekje aan de rand van de camping. Het doet me denken aan een week die ik alleen door de North York Mores trok toen ik 18 was. Ik stond net zo en toen ik de eerste ochtend wakker werd stonden er tientallen mensen om mijn tentje omdat er een paardenrace was aan de andere kant van het hek. Zal morgen niet gebeuren.

De maan is vol en de houseparty met 750 man in de Wolfsberg hard. Krijg je er gratis bij. Mooi glooiend is het wel en staar nog lang naar de einder.