Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

20 augustus. Dag 5. Nijmegen – Leiden – Koog aan de Zaan. 0 kilometer. 

Met bolle ogen word ik wakker in een heel groot bed waar ik diagonaal in lig. Het voelt alsof een vrachttrein over me heen is gedenderd. De klok wijst uit dat het al tegen tien uur is, dus inpakken en uitchecken maar. Overal door de kamer liggen natte uitrustingstukken te drogen, het is chaos.

Vandaag een nieuwe telefoon kopen en inregelen. Ik zie daar tegenop. Dat gaat vaak niet meteen goed. Dat is natuurlijk een totaal verkeerde instelling, het is de wet van de aantrekking en als ik hier vanuit ga, kan het ook niets worden. Bij voorbaat vertrek ik al met de trein naar vriendje Peter in Leiden. Daar is wifi en belangrijker: mijn wachtwoorden.

In Leiden kom ik tot de conclusie dat er geen Office Center is. Ook geen MediaMarkt. Gelukkig stuit ik in de Breestraat op een Coolblue. Daar hebben ze nog exact één Catphone, een ruggadized, superdegelijk outdoor apparaat, bijna net zo degelijk als mijn fantastische fysique dus de deal is snel rond.

Bij het overzetten is maar weer eens duidelijk hoe afhankelijk we zijn van technologie. Een autorisatie code wordt naar mijn oude telefoon gestuurd… Kan dat? Er zit toch geen simkaart in? Ik kan een back-up draaien via mijn Googke-account, maar ik kom van een Samsung-apparaat en draai mijn back-ups in Samsung, onmogelijk. Mijn bankapps moet ik opnieuw starten met scan van paspoort (Knab) en edentifier (ABN). Dat stadium zijn we toch wel gepasseerd, dacht ik. Waar vind je nog een edentifier? Nergens op de telefoon een gallery met afbeeldingen, alleen Google foto’s maar die wil niet starten omdat ik een Google account heb dat aan mijn eigen email hangt en niet aan een gmailadres. Ik weiger Gmail, dat is niet geschikt voor prikkelbare mensen. Alle research voor mijn nieuwe boek stond in de app WriterP. Leeg. Alles is weg. Dus je werkt in een app zodat je onafhankelijk van je telefoon bent maar de app is leeg. Nooit gebruiken dus! Ik ben ettelijke uren bezig om weer een werkende telefoon te krijgen. Ik heb een punthoofd na afloop. En ik had al een markante kop. Tussendoor help ik vriendje Peter en zet de website van zijn Plato Academy online. Fijn om vandaag een positief resultaat te boeken.

Als mijn telefoon net weer online is, gaat ie af. Ik neem op en krijg te horen: ‘Niet schrikken, dit is de politie Rivierenland’. Ik heb de nacht in het gebied doorgebracht en ik ben als vermist opgegeven. Zowel de agent als ik constateren dat het meevalt als hij mij kan bellen. Vriend Carlo heeft zijn mail niet gelezen en constateerde 1. dat ik sinds gisteren geen apps had gelezen en 2. mijn site niet had bijgewerkt en 3. niet had doorgegeven waar ik zijn boot had achtergelaten. 

De politie neemt het serieus en verbindt hem direct door met de meldkamer. Ik ben officieel vermist. Toch heb ik hem gemaild en wilde ik mijn site bijwerken in het hotel maar ik kon wel inloggen in WordPress maar het posten van een bericht gaf een blanco scherm. Dit zijn de Catch 22-gevallen, de wet van Murphy, een ongeluk komt nooit alleen. Alles zit tegen inclusief regen. Regen in mijn hoofd, ik zie de dingen niet meer scherp.

Ik besluit de avond met vriendin door te brengen in Koog aan de Zaan. Een pas op de plaats is nodig.

Maanden klussen heeft zijn sporen nagelaten. Sporthorloge kwijt, nieuwe gekocht en laten liggen op de camping aan de Linge, tentharingen kwijt, Ipod krijg ik niet aan het lopen, telefoon overlijdt ten gevolge van oeverloos hemelwater. Ik ben voortdurend alles kwijt of het werkt niet. Tijd voor mijzelf is wat ik nodig heb. Soms moet je vertragen zodat je jezelf kunt herpakken en daarna weer kunt versnellen.