Pelgrim verregent in Betuwse pracht

Dag 2. 48k. Wageningen – Asperen. Totaal 99,5k.

Toen ik de afgelopen vier maanden een boerderij renoveerde zei de oude garde: ‘Jan je moet het leeuwendeel van het werk voor twaalven gedaan hebben’. Mijn aloude verwondering: waarom begint Bob de bouwer zo vroeg?

Eenzelfde relaas kun je afsteken voor de pelgrim. Als je vroeg start, heb je meer tijd voor een terrasje en of hangen in de middag. Er is één probleem; ik ben niet zo goed in de ochtend. Aldus ga ik vandaag pas om 11.15 uur op pad na herpakken van de rugzak en bovenal wegmieteren van dingen. Hij MOET lichter. Van vriendin van vaders een fijne piepkleine ultralichte supersonische military-tactical handdoek gekregen dus de oude theedoek gaat in de prullenbak. Ook donsjack gaat eruit. Ik vind dons ingewikkeld, als het nat of klam is doet het niks meer… weg ermee dus.

Daarna langs de Bever om een Garmin klokje te kopen. Mijn oude Suunto is en blijft foetsie en als je zoveel rent is een fijn klokkie op zijn plek. Voor je het weet is het te laat, je kunt maar beter weten hoe laat het is en tijd is kostbaar.

Na weer een bakkie koffie een stramme pelgrim die op pad gaat. Vaders en vriendin wuiven van balkon; pelgrim doet een jeugdig sprongetje om daarna om de hoek grimassend ineen te zijgen.

Vriendin wees klompenpaden; pelgrim vindt er geeneen en strompelt voort over rechte asfaltwegen richting Rhenen. Eenmaal langs het valleikanaal, borden van de Grebbelinie en de herkenning van eerdere edities van de Grebbenbergloop. Daar waar ik toen naar rechts ging, de berg op, draai ik nu om de Grebbenberg heen een gravelweg op richting de brug over de Lek Nederrijn. De mooiste rivier van Nederland, vroeger voer ik hier met mijn ouders in de zomervakanties op de motorkruiser. Het motto was eenvoudig: Als je haast hebt, moet je geen boot kopen.Ook nu komt het van pas; ik ren, en gelukkig heb ik geen haast. Het gaat niet hard.

Met een brug passeer je een grens, ga je over naar een andere zone. In dit geval van Gelderland naar de Betuwe. Vaker tijdens de tocht zullen rivieren poorten zijn naar nieuwe werelden. De Betuwe is er een van oorden als Zoelen, Kesteren, Lienden, Ommeren en Buurmalsen. Niet erg als je er maar één goed hebt. Ook is dit het terrein van Clio’s, Polo’s en Golfjes. Jonge opgeschoten kerels met petten-die-de-kop-bij-elkaar-houden nemen geen gas terug voor deze fragiele verregende pelgrim.

Want regenen doet het! Niet één keer, niet twee keer, maar de hele godganse middag. Knoop die regen aan lange rechte dijken en wegen en begrijp dat deze pelgrim zijn portie lijden ervaart. De Betuwe; je houdt ervan, of niet… ik heb niet eens een mening. Dit is het land van Flipje en!!! The most beautiful shooting range… Ik kom er langs, prachtig.

Tien boeren op Volvotractoren halen me in met cowboyhoeden en wuivende poncho’s tegen de regen. In Lienden gebeurt het. Even verder zetten ze met tien een partytent op. Veel opzetten, weinig tent. Ik gniffel en ram door in de regen.

Een lang stuk over de ooievaarsdijk, inderdaad veel statige ooievaars. Het doet me denken aan Schiermonnikoog waar één dorp is. Het heet… dorp. Je kunt maar duidelijk zijn. Ik zie ook één zwarte dikke rat die overzwemt.

De Betuwe is de zone van appels, peren, kersen, frambozen, perzikken en zo meer. Ik pluk als ik honger heb. Zo moet overvloed voelen.

Driemaal probeer ik bij een kerk voor een stempel in mijn pelgrimspas maar alle bolwerken van geloof zitten potdicht. Gelukkig krijg ik een stempel van mijn vader als ik hem opzoek in het Sauerland.

De laatste kilometers zijn gewoon ronduit koud. Grijze sluierwolken jagen over het land. Buren is prachtig met haar stadsmuur maar ik heb even geen oog meer voor Betuwse schoonheid. Deze knaap wil hete chocomelk met slagroom, dikke gebreide sokken van Elly en een stoombad. De herfst komt eraan. Alles is nat. De pelgrim herstelt bij zijn vriend in Asperen met een pizza calzone na die warme douche. Effe niks. 99,5k op de teller. Morgen verder in een kayak voor twee dagen de Linge op…