4 juli. Dag 95. 88 done. 194 togo.

86. Càrn Dearg (945m), red rocky hill
87. Càrn Sgulain (920m), rocky hill of the basket
88. A’ Chailleach (930m), the old woman

Het plan is om vroeg op te staan voor een grote tocht van zeker acht uur. Het plan mislukt. Vroeg opstaan is een illusie want beide zijn we moe. De tocht komt er wel.

Het hotel hanteert 10 uur als uitchecktijd. We rekken tot het laatst en gaan op pad. Vandaag staan de drie voornaamste Munro’s van de Monathliath bergen op de agenda. Monadh Liath is Schots-Gaelisch en betekent grijze bergketen. Het loopt van noordoost naar zuidwest en ligt aan de westkant van Strathspey, ten westen van de Cairngorms en ten zuidoosten van Loch Ness.

We parkeren iets ten noorden van Newtonmore op een parking in Glen Banchor. Tijd voor ontbijt. Ik werk mijn trifle van 1.400 kcal weg terwijl Kate gaat voor zelfgemaakte granola met melk en aardbeien. Ik heb een flashback richting vriend Marcel met zijn gebakken eitjes, kaas en andere lekkernijen. Met goed gevulde magen op pad.

Ik liep tien jaar eerder deze tocht met vrienden Peter en Carlo in omgekeerde richting. We volgen een dirtroad die ons tussen twee bergen door het gebied in leidt. Het is onwaarschijnlijk nat in de klim. Eigenlijk loop ik drie uur lang tot de enkels door mos en grasland te soppen. Eergisteren werd ik verrast door het verre-van-zomerse weer en vandaag is het de zompigheid die verrast. Ik liep al in maart in Schotland te banjeren maar kan me niet heugen dat het zo nat was.

Via een grote kom lopen we naar onze eerste Munro. Het pad voert om de kom en wijkt teveel uit waarna we gaan voor een kompasstand door de kom en de aanklim via een grashelling. Kate staat net als ik bekend om kompasstanden en het buiten de paden gaan dus dit gaat ons goed af. 

De eerste top van vandaag is meteen ook de meest dramatische met steile wanden die aflopen naar de kom waar we net uitkomen. We drinken koffie terwijl de beentjes boven de diepte bungelen.

Het middendeel van deze tocht bestaat uit een oneindige wandeling over een brede grasrug met vele toppen. Het geeft een enorm gevoel van weidsheid en verlatenheid. De gids omschrijft het als een ‘vast and featureless plateau’. Ofwel, het gaat maar door. Het is prachtig maar eentonig. Kate heeft de oplossing: muziek. Om de beurt spelen we een nummer af op onze telefoons. Kate ging vroeger clubben en heeft haar portie harde muziek klaar. We zien vandaag maar weinig herten. En slechts twee andere wandelaars.

Munro twee wordt ook door de gids beschreven als de meest onbetekenende Munro van Schotland. Wij bevestigen dat. Het is een grashomp met een cairn, niet meer en niet minder. Het is niet vreemd dat we deze tien jaar geleden misten. Hij leek lager dan de top waar we afkomen en dus lieten we hem toen links liggen.

Tussen Munro 2 en 3 moet een pad liggen volgens OS Maps, de app die Kate gebruikt, en Munro Map Pro die ik gebruik. We vinden enkel een landschap van ontplofte heide en modder. Het is alsof dit deel is gebombardeerd en we plonzen ons voort naar The old woman. Deze laatste Munro vraagt nog een flinke inspanning aan het einde van deze lange tocht. Kate strompelt inmiddels. Naar later blijkt heeft ze nog een paar stukjes ongeschonden huid tussen haar blaren. Weer iemand gesloopt op mijn missie. Het ziet er niet naar uit dat ze de komende twee dagen nog een Munro aankan.

Op de top begint het te regenen en dat blijft in de afdaling. Kate heeft een remedie. Dit keer een e-book van acteur Matthew McConaughey. Het is verrassend humoristisch en anderhalf uur lang trekt het ons door de natte bogs. Hij lijkt dom, maar zijn boek doet het tegengestelde vermoeden en regelmatig lopen we luidruchtig lachend door de wildernis.

We zijn licht euforisch als we de auto aantikken en daarmee onze horloges stoppen.

We duiken voorin de auto terwijl de regen aantrekt en tegen de ramen slaat. Mijn natte, stinkende schoenen gaan onder de auto en ook Kate trekt omzichtig de sokken van haar gehavende voeten en plant haar schoenen onder de auto. Als de second skin verwijderd is, blijkt er geen first skin meer over. Kreunend steekt ze de benen omhoog en we genieten van een glas wijn. De ramen beslaan onmiddellijk gezien het vocht dat we vandaag verzameld hebben met onze entiteiten.

Het plan is om hier op de parkeerplaats te overnachten in de auto. Gaandeweg het glas wijn oppert Kate het idee om terug te gaan naar het goedkope hotelletje. Vanuit deze beslagen, stinkende kooi klinkt dat als muziek in natte oren. Kate start de motor en scheurt de bergweg af zodat we voor 20 uur bij de receptie zijn. Gelukkig herinner ik me 400 meter verder onze schoenen. Zonder schoenen is er geen Munro Missie. Kate blijkt over mijn hardloopschoenen te zijn gereden.

Poging twee leidt tot meer succes. Ik tref de eigenaar en hij geeft ons dezelfde kamer die nog niet is schoongemaakt voor 50 pond. Als we binnenkomen uit Kate de memorabele woorden: ‘O lovely, all our rubbish is still there!’

Een barmeal in het dorp maakt deze lange dag af. Drie Munro’s in the bag en mijn schoenen overreden.