Maanden naar een race toetrainen en dan moeten terugtrekken vanwege kiespijn die zich 24 uren tevoren aandient. Dat is zuur. De boer met kiespijn lacht wreed.
Veel steun en lieve berichten van trailbuddies, vrienden en vriendinnen die meeleven. Van sommigen juist niet. Moeilijk invoelbaar denk ik wat dit met je doet. In de vorm van je leven moet je afhaken door overmacht. Die overmacht maakt wel dat het niet in je circle of influence ligt en je dus iets beter kan accepteren. Het allerergste? Dat je via livetracking stipjes over een kaart ziet voortbewegen terwijl je weet dat je daar hoort te zijn, dat je dat moet gadeslaan vanuit je huiskamer terwijl je door benevelde sparrenbossen moet rennen. Dat je hele lijf siddert van fitheid die je daar wilde tentoon spreiden en die je nu in toom moet houden terwijl je 14,5 uren doorbrengt met de Deutsche Bahn.
Feit is dat ik op de ochtend van racedag zo snel mogelijk weg wil. Ik kan het niet opbrengen in de regen naar de start te gaan om loopmaatjes Sabine en Edgar uit te zwaaien. Als ik wegloop de ‘Anton Pechstrasse’ en Haus Regen’, zo’n dag…
Ik steek na het ontbijt de duim op en krijg een lift van een soldaat. Hij reed langs, draaide, vrouwlief achterin bij de kinderen en ik mag mee in de regen. Door zijn marsen voor het leger weet hij wat het is om in de regen te staan. Hij zet me af bij het station.
De DB is een organisatie uit een derdewereldland gerund door mensen waar je subsidie voor ontvangt. Het is geen feest met hen te reizen. Als een trein vol zit, kun je hem niet boeken. Je kunt er wel gewoon illegaal inspringen en dan blijk je er in te passen. Maar je kunt dus geen ticket kopen. Zo blijkt als drie mensen voor mij in Nederland achter pc’s bezig zijn om via verschillende apps tickets te kopen. Alle betalingen mislukken. Dat komt ook omdat je een dag tevoren moet boeken voor veel treinen. Dat staat er echter niet zo duidelijk bij. Makkelijker kunnen ze het niet maken.
Loketten zijn dicht op zondag. De automaat werkt niet, geeft wel verbindingen en print je reisplan, maar je mag geen ticket boeken. Er komt een moment dat je er klaar mee bent en dat het je niet meer kan schelen. Dat is het moment dat je in een overvolle supersnelle ICE bullettrain springt zonder ticket.
De blonde conductrice is heel vriendelijk. Ik ook. De trein is vol volgens haar als ik zeg dat ik een ticket wil kopen. Ik wijs op lege stoelen en inderdaad heeft ze wat moeite deze boodschap door te zetten. Wonder boven wonder krijgt ze een ticket uit haar machientje. Met flinke korting omdat ik eerlijk en aardig ben denk ik. Had flink kunnen liegen over mijn instapstation want zit al twee uren in deze trein.
In Nurnberg herhaalt dit verhaaltje zich en is deze jongen nog sneller klaar en springt wederom in een veel te dure en snelle trein zonder ticket. Ik sta voor een display dat aangeeft dat we dik 300 in het uur gaan. Dat is mijn positieve noot op deze dag. Ik zie op dat moment via luvetracking dat ik eerste lig op de Megarace en mijn eerste 40 kilometer heb afgelegd in 2.34. Mijn tracker zit waarschijnlijk in de rugzak van de raceorganiser.
Ik sta hoofd aan hoofd. En hoofd aan kinderwagen. En hoofd aan koffers. En hoofd aan bejaarden die bijna staand van hun stokje gaan met muilkorf tegen killercorona in een ongeventileerde tussencoupe. Het is kortom gezellig druk. Had ik al gezegd dat DB probeert het Indiase spoorwegnetwerk te imiteren?
Aldus kar ik met meer dan 300 in het uur van Nurnberg via Bonn naar Duisberg. De Nederlandse conducteur doet steeds de deuren toe vanuit onze tussencoupe. Het betekent dat als hij me nu gaat controleren ik na 350 kometer toch wel redelijk foutief bezig ben. Liegen over mijn instapstation kan ook niet want hij kent mijn lelijke kop. Ik had hem al die keren kunnen aanschieten…
De grond wordt me te heet onder de voeten. In Oberhausen verlaat ik de trein. Ik heb drie kwartier om te eten en dan gaat er een boemeltreintje naar NL. Punt is… dat treintje gaat maar tot Emmerich. Karma! Ik sta vloekend en tierend in de stationshal. Was ik illegaal doorgereden dan was ik 21 uur in Arnhem. Als dit treintje goed was gegaan was dat 22.45 geweest. Nu zit ik 22.45 in een bus die van Emmerich alle Lutjebroekstations naar Arnhem aandoet.
Reizen met kiespijn is niet fijn. Dit is de hel. Halverwege staat de bus 20 minuten stil voor… het spoor. Onze trein rijdt niet, waardoor we met een busje moeten dat vervolgens staan te wachten voor het spoor. Welke morbide gek daar boven op die wolk verzint dit?
In Arnhem snel de trein door naar Nijmegen en dan nog een stuk fietsen met twee rugzakken. Na 14,5 uur reizen arriveer ik thuis. Mijn huisgenoot vertrekt morgen voor maanden om door Portugal en Spanje te zwerven. Zijn gear ligt uitgespreid op tafel en de tent ligt middenin de kamer. De ene sporter is nog niet terug of de andere vliegt alweer uit. Lol. Komend jaar gaan we samen op pad.
Ik open een fles Chileense wijn die hij voor me heeft klaargezet. Achterover zittend in de luie stoel kijk ik op livetracking. Tranen in de ogen. Mijn kompanen zijn checkpoint 1 voorbij. En ik ben er niet bij.
Even landen, herpakken en nieuwe plannen maken.
Dank aan alle sponsoren die me zo steunen met bemoedigende woorden. Fijn om met betrouwbare partners samen te werken.
Ik steek na het ontbijt de duim op en krijg een lift van een soldaat. Hij reed langs, draaide, vrouw lief achterin bij de kinderen en ik mag mee in de regen. Door zijn marsen voor het leger weet hij wat het is om in de regen te staan. Hij zet me af bij het station.
Het allerergste? Dat je via livetracking stipjes over een kaart ziet voortbewegen terwijl je weet dat je daar hoort te zijn, dat je dat moet gadeslaan vanuit je huiskamer terwijl je door benevelde sparrenbossen moet rennen. Dat je hele lijf siddert van fitheid die je daar wilde tentoon spreiden en die je nu in toom moet houden terwijl je 14,5 uren doorbrengt met de Deutsche Bahn.
De DB is een organisatie uit een derdewereldland gerund door mensen waar je subsidie voor ontvangt. Het is geen feest met hen te reizen. Als een trein vol zit, kun je hem niet boeken. Je kunt er wel gewoon illegaal inspringen en dan blijk je er in te passen. Maar je kunt dus geen ticket kopen. Zo blijkt als drie mensen voor mij in Nederland achter pc’s bezig zijn om via verschillende apps tickets te kopen. Alle betalingen mislukken. Dat komt ook omdat je een dag tevoren moet boeken voor veel treinen. Dat staat er echter niet zo duidelijk bij. Makkelijker kunnen ze het niet maken.
Loketten zijn dicht op zondag. De automaat werkt niet, geeft wel verbindingen en print je reisplan, maar je mag geen ticket boeken. Er komt een moment dat je er klaar mee bent en dat het je niet meer kan schelen. Dat is het moment dat je in een overvolle supersnelle ICE bullettrain springt zonder ticket.
De blonde conductrice is heel vriendelijk. Ik ook. De trein is vol volgens haar als ik zeg dat ik een ticket wil kopen. Ik wijs op lege stoelen en inderdaad heeft ze wat moeite deze boodschap door te zetten. Wonder boven wonder krijgt ze een ticket uit haar machientje. Met flinke korting omdat ik eerlijk en aardig ben denk ik. Had flink kunnen liegen over mijn instapstation want zit al twee uren in deze trein.
In Nurnberg herhaalt dit verhaaltje zich en is deze jongen nog sneller klaar en springt wederom in een veel te dure en snelle trein zonder ticket. Ik sta voor een display dat aangeeft dat we dik 300 in het uur gaan. Dat is mijn positieve noot op deze dag. Ik zie op dat moment via luvetracking dat ik eerste lig op de Megarace en mijn eerste 40 kilometer heb afgelegd in 2.34. Mijn tracker zit waarschijnlijk in de rugzak van de raceorganiser.
Ik sta hoofd aan hoofd. En hoofd aan kinderwagen. En hoofd aan koffers. En hoofd aan bejaarden die bijna staand van hun stokje gaan met muilkorf tegen killercorona 8n een ongeventileerde tussencoupe. Het is kortom gezellig druk. Had ik al gezegd dat DB probeert het Indiase spoorwegnetwerk te imiteren?
Aldus kar ikmet meer dan 300 in het uur van Nurnberg via Bonn naar Duisberg. De Nederlandse conducteur doet steeds de deuren toe vanuit onze tussencoupe. Het betekent dat als hij menu gaat controleren ik na 350 kometer toch wel redelijk foutief bezig ben. Ik had hem immers al die keren kunne aanschieten…
De grond wordt me te heet onder de voeten. In Oberhausen verlaat ik de trein. Ik heb drie kwartier om te eten en dan gaat er een boemeltreintje naar NL. Punt is… dat treintje gaat maar tor Emmerich. Karma! Ik sta vloekend en tierend in de stationshal. Was Ik illegaal doorgereden dan was ik 21 uur in Arnhem. Als dit treintje goed was gegaan was dat 22.45 geweest. Nu zit ik 22.45 in een bus die van Emmerich alle Lutjebroekstations naar Arnhem aandoet.
Reizen met kiespijn is niet fijn. Dit is de hel. Halverwege staat de bus 20 minuten stil voor… het spoor. Onze trein rijdt niet, waardoor we met een busje moeten dat vervolgens staat te wachten voor het spoor. Welke morbide gek daar boven op die wolk verzint dit?
In Arnhem snel de trein door naar Nijmegen en dan nog een stuk fietsen met twee rugzakken. Na 14,5 uur reize arriveer ik thuis. Mijn huisgenoot vertrekt morgen voor maanden om door Portugal 3n Spanje te trekken. Z8jn gear ligt uitgespreid op tafel en de tent ligt middenin de kamer. De ene sporter is nog niet terug of de andere vliegt alweer uit. Lol. Komend jaar gaan we samen op pad.
Ik open een fles Chileense wijn die hij voor me heeft klaargezet. Achterover zittend in de luie stoel kijk ik op livetracking. Tranen in de ogen. Mijn kompanen zijn checkpoint 1 voorbij. En ik ben er niet bij.
Even landen, herpakken en nieuwe plannen maken.
Dank aan alle sponsoren die me zo steunen met bemoedigende woorden. Fijn om met betrouwbare partners samen te werken.
Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters 
Geef een reactie