Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Vliegen. Ik ben geen fan. Houd graag touwtjes in handen, ben een control freak. Moet altijd een beetje zweten bij de gedachte dat wij infantiele mensjes zulke grote apparaten maken. De gedachte aan Icarus die met zijn vleugels te dicht bij de zon vliegt waardoor ze smelten. Mijn MTB heeft wel eens kuren, een Boeing vast ook. Dan zit je – in goed Engels – als rats in the fall, om cabaretier Henry van Loon te citeren.

Ik sta op tijd op. Reizen met de metro in Madrid is voor mij een drama. Ik ben hoogsensitief en er zijn zoveel borden, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Zoveel kleuren die overal vanaf afspatten dat ik op zoek ben naar de doorzichtige bal in het ballenbad. Nu maken ze er ook een potje van, dat helpt niet.

Ik vlieg met Iberia. Nooit eerder gedaan geloof ik. Rare maatschappij. Mijn e-ticket is een nummer en geen barcode of iets dat je zou identificeren als ticket. Online inchecken gaat moeizaam en ook daar moeilijk te identificeren of het nou gelukt is.

Op het ticket dat er niet is, staat niet van welke van de vier terminals je vertrekt. Google geeft antwoord: Iberia vliegt van terminal 2. Niet dus. Het is terminal 4. Lichte stress als de gratis shuttlebus, die niet gratis is, er lang over doet.

Boardingpas printen lukt niet. Niet met paspoort. Niet met boekingsnummer. Gewoon niet. Één medewerker staat traag als dikke poep alle passagiers te woord, het lukt immers niemand.

Door de scanner. Ik word staande gehouden. Ik heb vloeistof. Klopt, ik heb deodorant aangeschaft uit medeleven voor andere passagiers. Het busje blijkt 150 mililiter. Ik heb al een en ander op mijn kleding gespoten. Ik opper dat ik nog 29 mililiter kan spuiten, maar mag hem inleveren.

Ook mijn Nordic walking poles moeten eraan geloven. Ik ben natuurlijk een dwars kreng en wilde de poging wagen, geen zin om extra te betalen voor bagage. Lichte paniek bij de beveiliging. Wat te doen met twee opvouwbare poles? Ze gaan in de bak met machinegeweren, granaten en Rambomessen. Het is me ook wat: een pelgrim die lekker ruikend in het vliegtuig gaat wandelen met poles; levensgevaarlijk.

Moet meteen denken aan die heerlijke scene uit de film Fight Club waarin Brad Pitt aan Edward Norton uitlegt dat de veiligheidsinstructies in een vliegtuig van geen kanten kloppen. Op het stencil zie je blij lachende mensen – in zijn woorden Hindoekoeien – in de crashhouding gaan zitten om daarna lachend via de glijbaan in de oceaan te storten. Volgens Pitt komt het lachen door het lachgas dat via de zuurstofmaskers wordt verspreid in plaats van zuurstof.

In mijn vliegtuig wordt omgeroepen dat dames hun hoge hakken moeten uitdoen bij een landing in zee, anders zouden ze daarmee de glijbaan kunnen lekprikken. Zie je het beeld voor je: Verzengend vuur, rondspattend bloed, rondvliegende stukken vliegtuig en alle dames ontdoen zich rustig van de hakken.

De realiteit is er een van een vliegtuigromp die scheurt waarna vlijmscherpe stukken staal alles kapot snijden op hun weg, mensen onthoofden waarbij botten versplinteren en lichamen uiteengereten worden. Ondertussen lachen stewardessen vriendelijk en vermelden dat vliegen vele malen veiliger is dan autorijden. Onzin.

Koffie. Eindelijk. Even zitten. Een mail: verandering van gate, van J44 naar K79. Vloeken. Alsnog een sprint van een kilometer door de hele terminal. Ik ben blij dat ik een rennende pelgrim ben. Iberia en ik worden geen vriendjes vooralsnog.

Ook het boarden verloopt knudde en eindigt als de vogel al in de lucht hoort te hangen. Méér dan een uur. Voornamelijk omdat mensen geen internet hebben en dus geen vaccinatiebewijs kunnen tonen.

Vind ik altijd ingewikkeld; je doet dit al jaren, het is altijd dezelfde procedure en toch kun je het niet efficiënt doen. Je hoefde maar één ding goed te doen. Net als hotels waar je wilt inchecken. Je hebt alles op Internet al ingevuld en kunt in theorie zo je sleutel in de handen gedrukt krijgen en door. De realiteit is bedroevend.

Als ik de sleuf inloop naar het vliegtuig blijkt dat we als laatste passagiers onze bagage alsnog mogen afstaan. De vlucht zit verre van vol maar mijn rugzakje kan er niet meer bij. Het betekent dat ik deo en wandelstokjes had kunnen meenemen.

Tijdens de vlucht mogen vanwege corona alleen personeel en VIP-passagiers van het toilet gebruik maken. Gewoon plebs mag de blaas inhouden. We mogen wel allemaal samen in een gesloten ruimte zitten en ademen, maar niet plassen.

Na de veiligheidsinstructies een bericht van de piloot: ‘In geval van een vliegramp en de noodzaak zuurstofmaskers te gebruiken, eerst je mondkapje afdoen, want anders krijg je geen lucht binnen.’ Echt? Dus je stort neer en dan zouden passagiers hun maskers ophouden in verband met besmetting van medepassagiers? Dit is ronduit ridicuul als het niet zo bedroevend was.

Het landen in Nederland is onwennig. Vergeten in te chippen bij ons geniale OV-systeem, een veel te koude zeewind en voor het eerst sinds een half jaar achter een pc. Is er iets veranderd in de cookiewetgeving? Waarom voor alle websites opnieuw cookies goedkeuren?

Ik bivakkeer bij een vriend. Zoonlief heeft corona en is als een hond verbannen naar zijn kamer, in quarantaine. Vreemd toch, het leven. Het doet me denken aan het fenomeen hikikimori. Japanners doelen hiermee op tieners of jonge volwassenen die zich maanden of zelfs jaren in hun kamer opsluiten. Het fenomeen blijft niet beperkt tot het land van de rijzende zon, maar verspreidt zich als een olievlek over de hele wereld. Jongeren doen dit omdat ze niet mee kunnen komen in de te snelle ratrace van school en verwachtingen. Om hun ouders de schaamte te besparen sluiten ze zich op. Ouders zetten een bord eten voor de deur dat er een half uur later leeggegeten weer staat. De jongeren doen dit vrijwillig. Dat in tegenstelling tot zoonlief die vrijwel geen verschijnselen heeft, maar toch een aantal dagen in eenzaamheid mag doorbrengen. Ik vraag bezorgd aan papa of hij nog wel leeft, maar het schijnt goed te gaan in de mancave.

Hikikimori is net als onze spastische reactie op Corona een signaal dat onze collectieve intelligentie en het vermogen tot rationeel en causaal redeneren is aangetast. Ik merk het hier in de horeca. We checken de barcode die je aanmaakt in de app met je DigiD en daarna willen we je paspoort zien. Voor een kop koffie. En dan? Een handtekeninganalyse? Een irisscan? In goed Nederlands: we zijn helemaal mesjogge geworden. Getikt. Kolder.

Mijn hele dag kleurt positief van een cadeau dat ik krijg van mijn vader en zijn vriendin, een prachtig zakmes met inscriptie als herinnering aan mijn pelgrimodyssee: 5.033 kilometer eigen wijze Jacobswegpelgrim. Love it…