Met drie pelgrims tesamen mijn laatste twee dagtochten nogmaals lopen

22 december. Dag 129. Hotel Almirante Bonifaz Burgos – Albergue Municipale Castrojeriz 42k. Totaal 4.418.5.

Geslapen als een os in het hotel. Snel werk ik zes yoghurtjes naar binnen en ga op pad. Eergisteren liftte ik met HendrikJan van Castrojeriz naar Burgos om hem af te zetten voor de busreis naar het vliegveld. Vandaag loop ik onze laatste twee dagtochten van 22k en 20k terug naar Castrojeriz. Het liften naar een grote stad is immers makkelijker dan er weer uitliften, er is teveel ruis op de lijn, teveel afslagen, beter maar rennen. En als je 5.000 kilometer rent, maakt het niet uit als je twee dagetappes dubbel rent.

Al vroeg op de route tref ik vier Spanjaarden maar ik heb het gas er flink op en laat ze achter. Ze proberen nog aan te haken maar als ik wat stukken ren, schud ik ze definitief af.

Het is een prachtige dag, iets bewolkter dan de eerste keer dat ik hier liep. Het maakt de luchten spectaculairder, fotogenieker. Verrassend dat je al na een paar dagen nauwelijks meer weet hoe de route loopt. Het is geen straf om dit stuk nogmaals te lopen.

Als ik halverwege ben in het dorp Hornillos del Camino, opeens drie dames op mijn pad die pas nu vertrekken. Twee Francaises en een Zwitsers die oorspronkelijk uit Chili komt. Deze laatste dame loopt al 1.900 kilometer en is in Genève vertrokken. Ze draagt mooie gebreide truien uit Chili en andere kleine dingen die haar afkomst verraden.

We kletsen honderduit en hebben veel lol met vier. Ik besluit niet verder te rennen en de dag te delen met deze vrolijke groep. De Franse vriendinnen kennen elkaar en de een is net als HendrikJan 1.000 kilometer komen rijden om de ander te vergezellen.

Mooi vind ik de Chileense, ze is vrij, heeft geen geld en vertrouwt op de goedheid van de mensen onderweg. Het heeft haar talloze magical moments opgeleverd. Ook vannacht sliepen ze na een leuke ontmoeting met zijn drieën bij een Spaanse kerel in het dorp en ik ontmoet ze als ze hartelijk afscheid van hem staan te nemen.

Het tempo is wat traag voor me en als zij er 15 op hebben zitten, zit ik aan 35. Ongelooflijk hoe stram je poten worden van wandelen ten opzichte van rennen. Ik moet me soms inhouden om niet weg te rennen. Wat ons er bovenop brengt is achteruit lopen en songs van The Doors. Chileense Vania introduceert ‘Show me the way to the next whisky bar’ en dan is het hek echt van de dam. Het is goed dat we zingen en lol hebben want zij zit er echt doorheen omdat ze gisteren is gaan vasten; een slecht idee als je met rugzak al 1.900 kilometer onderweg bent.

Met de twee anderen stop ik haar in bed met een kop hete chocolademelk en we kopen ingrediënten voor een flink bord pasta met groenten. Hier moet gegeten worden. Dan opeens is haar vader daar, hij heeft 1.200 kilometer gereden om hier te zijn zodat ze niet alleen is met de kerst. Wat volgt is een bijzonder avondmaal waarbij ook een Schot aanschuift. De Camino brengt ons samen.

Leuk om een eerste dag met andere pelgrims op de Camino door te brengen.