27 oktober. Dag 72. Studio Le Woody Saint-Etienne-de-Tinee – Chalet bois Saint-Martin-Vesubie 60k. Totaal 2.800,5k.
Schone sokken mag ik vandaag aan. Op het moment dat je rent en je ruikt de hele dag je voeten in plaats van de heerlijke geur van humus, weet je dat je moet wassen. Het frappante is dat sokken veel sneller slijten dan je schoenen. Misschien is het omdat ze met je voeten vergroeien? Afijn het is heerlijk als je dag begint met frisruikende sokjes. Ik heb ze een nacht laten weken in de wasbak met een stuk zeep. Goed spoelen anders komt het schuim uit mijn. HOKA’s.
De boulanger biedt pain au chocolat en een grande koffie waar ik intens van geniet op een bankje voor het gemeentehuis in de zon. Na de 52 van gisteren over de hoogste berijdbare col van Europa is de start roestig. Het was sowieso een stug weekje met col du Telegraphe, col du Galibier, col de l’Ayes, col de Furlande, col de Garnier, col de Vars en col de la Bonette. De Franse Alpen, het regent cols, maar gelukkig schijnt de zon. Het zou vandaag 13 graden worden, het voelt als 25. Ik zweet me een accident.
Ik jog omhoog richting skigebied Auron waar de casino verkoelend drinken en broodjes biedt. Met bepakking daal ik af via een prachtig paadje naar Le Bourguet en door naar skigebied Isola.
Op een pleintje ga ik zitten met water en broodjes, even niks. Een stilleven voor mijn neus. Kermiskraampje. Honderd eendjes drijven door een bak water. Een ringetje op hun kruin. Mama komt aan met dochter. Betaalt. Dochter mag met stok met haakje tien eenden vissen en in emmer doen. Mama staat afzijdig, kijkt weg en rookt met armen over elkaar. Dochter kijkt opzij en zoekt bevestiging. Ik word er immens somber van, pak op en ren letterlijk weg. Dit symboliseert van alles, maar ik heb niet eens behoefte het te duiden.
De weg voert gestaag naar beneden en dat gaat door tot de splitsing waar ik soort terug omhoog steek naar de col de la Combiane en ik weer mag klimmen.
Ten oosten van het hele Mercantour-gebied loopt een graat die de natuurlijke grens met Italië vormt. Ik wilde een stukje Italië aan mijn reis toevoegen maar dan moet ik dus weer twee cols over en dat is in het licht van mijn einddoel wel een mijl op zeven.
Ik jog rustig naar beneden richting het zuiden. De vallei is imposant en doet erg denken aan de Khumbu-vallei in Nepal. Er staan ook het en der afgelebberde hutjes beneden langs de rivier net zoals daar. Die rivier is de Tinee, ziedaar ook mijn start in Saint-Etienne-de-Tinee. De vallei is indrukwekkend maar niet zo spectaculair als de afgelopen dagen. De weg is soms smal en er wordt heel hard gereden, dit is een forenzenweg van en naar Nice.
Sterker nog: ik vind het zo gevaarlijk worden dat ik besluit een stuk te liften. Bochten en tunnels volgen elkaar op en ik voel me niet veilig. Geen wandelpaden en terug is geen optie. Ik heb een uitdagend verblijf gereserveerd in Saint-Martin-Vesubie op 55 kilometer. Wie niet mikt op de sterren, blijft net zijn luie reet in bed liggen…
Het kost me veel moeite en pijn mijn filosofie-van-het-krijtstreepje los te laten en de ononderbroken lijn van Apeldoorn naar Finisterre te breken. Ik verzin allerhande excuses; ik heb 27 kilometer gelopen op het Innsbruck Trailfestival en die kan ik hier in deze tien kilometer plakken… Het is tevergeefs, ik voel me een sjoemelaar en neem me voor na Finisterre tien extra te rennen of op andere wijze te compenseren.
Als je dan lift moet je het goed doen. Een jonge kerel met Formule I-petje stopt. Ik laat me in een kuipstoeltje zakken en mag mijn kruisgordel over mijn bovenlijf aansnoeren. Ik vraag nog: ‘Est-ce que possible que vous etes coureur?’ Het wordt echter overstemd door een onwaarschijnlijk lawaai van een werkende motor. Ik schud heen en weer in mijn kuipstoel met rugzak op schoot en we janken door haarspelden. Met 140 kilometer per uur halen we verkeer in en binnen minuten ben ik bij de splitsing. Als ik aanleg voor wagenziekte had gehad, waren ruitenwissers aan de binnenzijde geen overbodige luxe geweest.
Vanaf hier begint de klim op 450 meter naar de col Saint-Martin of col de la Colmiane op 1.503 meter die in 2020 in de Tour de France zat Ik passeer enkele gehuchten zoals la Bollide. Steeds maar door. Deze dag is te lang en achteraf ben ik blij dat ik 10 kilometer heb gelift.
Na Saint Dalmas, een skigebied op de col waar ik een stempel haal bij het tourist office. Verbijsterend: Echt alles is dicht maar zij zijn open… Wat zeg je dan: Alles is dicht maar we hebben mooie herfstblaadjes, succes!
Ik pak hier de GR52 op die me rechtstreeks naar het dorp voert zonder de haarspelden die de weg volgt. Tot mijn spijt ben ik er dan nog niet. Ik daal af naar het dorp Saint-Martin-Vesubie, dat geheel volgens de logica niet aan de Tinee maar aan de Vesubie ligt.
Op 21 oktober vorig jaar is het hier misgegaan met storm Alex. Er is een meteorologische bom gebarsten. Stortregens in het gebied met dit dorp als kern. Er viel 235 mm water op enkele uren tijd. Het is mij eerlijk gezegd ontgaan, maar het moet echt verschrikkelijk zijn geweest. De rivier en alle zijstroompjes zijn buiten hun oevers getreden. Het dal is een ravage van steen en puin. Tien doden en acht anderen die nooit terug zijn gevonden. In mijn optiek ben je dan ook dood, maar dat terzijde. Het dal is van hier tot Nice, vijftig kilometer verder aangetast.
In de stad een bord dat ze in december 2021 klaar zijn met renoveren. Dat is een illusie, dit dorp kun je beter sluiten. Zelfs na een jaar lijkt het alsof het gisteren is gebeurd. Het gaat zeker vijftig jaar duren voor de rivier weer iets van een idylle uitstraalt met vegetatie en bloemen. Huizen aan de rand van de afgrond waar gevels uit zijn gerukt, staan er nog. Chalets, hotels en bruggen zijn weggeslagen. En ook mijn weg is weg…
Ik mag nog twee kilometer omlopen om bij mijn studio te komen. Ik ben echt helemaal klaar en dat ziet ook mijn gastvrouw. Ze duwt me in een knus appartement in een kneuterig houten chalet. Ik word op slag verliefd op haar chalet en haar hond. Al het hout dat me omringt, de knusse bank en alle fijne spullen die de atmosfeer van een berghut ademen. Er is een enorm bad en ik duik er direct in met vijf boekjes over het gebied. Jammer dat de badstop lekt en ik aan het vullen blijf. Het bad is niet goed gestut en vervormd ondanks mijn geslonken gratenpakhuis. Ik ben te moe om eruit te gaan en mijn sporttape te pakken.
Ik besluit hier ooit terug te komen en het appartement een maand te huren om enerzijds alle gebieden te ontdekken en anderzijds mijn lieve gastvrouw te steunen. Haar fantastische chalet is op slag niks meer waard en haar uitzicht vernietigd, wellicht tot de kleinkinderen hier wonen.
Om het verdriet te drukken hebben ze het terras aan de rivierkant weggetrokken en verplaatst naar de dalkant. Als je vooruit kijkt, zie je bergen, groen en de buren. Kijk je te ver naar rechts dan zie je gruis, stenen, ravage en een vernietigd dal. Wij Nederlanders denken dan meteen: coniferen. Gelukkig is ze bijzonder vrolijk en positief. Ze heeft vandaag in de zee gezwommen in Villefranche sur mer en drukt me op het hart dat ik daar langs moet… nou, oke vooruit!
Ergens geeft het me ook hoop dat onze natuur zo krachtig is, ondanks alle verdriet die ze veroorzaakt. When we fuck up, she corrects us. Zo is ook corona een signaal dat we er een – vies – potje van maken. There is no Planet B…
Vandaag 12,5 uur op de been. Het schiet wel lekker op zo, maar dit was iets te gortig. Morgen een pasje op de plaats.
Nawoord: Voor eenieder die een appartement in een waanzinnig chalet wil met bijzonder vrolijke gastvrouw, ik zeg doen! Dat uitzicht wordt ruimschoots gecompenseerd en het gebied is adembenemend met de GR 52. Morgen foto’s van mijn stulpje en de ravage.
Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters 
Geef een reactie