Memorabilia voor de road

10 augustus – Ik lig in de tuin onder de sterren op de bank bij mijn trailpapa Cor en trailmama Geraldine. Cor en Geraldine wonen in het gat Hegelsom in de Peel en zijn oprichters van de gezelligste trailrun-community van Nederland, Trailrunnen.nl. Ze organiseren tientallen trails en workshops. Ik zou vanavond een workshop voeding en vocht geven aan startende ultralopers. Een goed excuus om er samen een gezellige, laatste avond van te maken.

Hond Auke ligt snurkend tegen me aan. Ik ben blij dat ik lig na maanden renoveren van een boerderij. Lijf en geest zijn vermoeid na maanden van slopen, breken, slepen en wederopbouw. Maanden heb ik niet kunnen rennen vanwege een blessure aan mijn voet. Vandaag heb ik voor het eerst loopmuultjes van Scott ingelopen… Een a-typische voorbereiding op het punt dat een levenslange droom gaat uitkomen met een hardlooptocht naar Santiago.

Sinds de vroege jeugd speelt pelgrimeren een rol. Mijn vader vond een briefje van me in de kluis uit 1982, toen zeven jaar oud, met de woorden:

‘Mama, ik ben weg met de rugzak, ik had er zo’n zin in!’
Jonge Fast Fokkie

Er stond niet bij waarheen, mijn moeder moet doodsangetsen hebben uitgestaan door deze pelgrim-in-de-dop.

Lopen speelde daarna de rest van het leven een rol. Wandelend, rennend, hikend zijn alle uithoeken van de wereld verkend. Honderden hardloopwedstrijden, marathons, ultra’s en hardlopen als uitlaatklep. Sinds de jonge jaren is er een terugkerende droom waarin ik in wit gewaad met touw om de middel en rieten hoed door de dorre binnenlanden van Spanje dwaal. Er huist een pelgrim in mij, misschien uit een vorig leven. Niet voor niets siert een jacobsschelp (vieira) het bovenbeen, een oud symbool van de Camino naar Santiago. In 2014 had ik een korte relatie met een Britse die in Spanje woont. Ik bezoek haar twee keer een week en ren in mijn eentje urenlang door de ruige bergen ten noorden van Madrid – La Pedriza en de Sierre de Gredos – met het nummer Run van Snow Patrol in de oortjes. Sindsdien is het idee om door noord-Spanje te zwerven steeds duidelijker in mij post gaan vatten. En nu, over enkele dagen is het zover.

Cor en Geraldine laten geen steen onomgekeerd om me in de watten te leggen. We eten als Bourgondiërs en drinken wijn voor de kachel. Het wisselvallige weer draagt bij aan de ambiance. Geraldine heeft me gevraagd wat ze mee kan geven voor onderweg. Mijn enige aarzelende reactie was: ‘Als het maar niks weegt…’ Een pelgrim is een angstvallige grammenjager. Maandenlang nauwgezet iedere gram eruit snijden om dan in de laatste weken ‘kilo’s’ memorabilia mee te krijgen van lieve steunbetuigers.

Zo ontving ik van mijn lief een halskettinkje van de Tree of Life en een beeldje van Ganesha, de God die obstakels wegneemt, een kettinkje van Sint Christoffel, beschermheilige van reizigers, een reep chocolade, meerdere Jacobsschelpen en beschilderde stenen met boodschappen om achter te laten voor anderen, kaartjes, een pak koffie en vriendschapsarmbandjes.

Twee Trailrunnen.nl-buffs worden in mijn handen geduwd met de blije snufferds van Cor en Geraldine erop, evenals een paar superlichte armstukken, functionele presentjes die direct aan de uitrusting worden toegevoegd. Daarnaast hebben beide een handvol inspiratiekaartjes gegeven voor de slechte momenten of om op het pad weg te geven aan mensen die inspiratie nodig hebben. Een leren veter met 20 geplastificeerde kaartjes.

Tenslotte komt later via de App een playlist binnen met music for the road getiteld ‘Jans tripje’. Het bevat nummers als Go your own way, Learning to fly, Born to run, Running’ down a dream, Don’t look back en uiteraard Forrest Gump… De lieverds.