The South Glen Shiel Ridge:
125 Creag a’Mhaim (947m), rock of the rounded hill
126 Druim Shionnach (987m), ridge of the fox
127 Aonach air Chrith (1.021m), trembling ridge hill
128 Maol Chinn-dearg (981m), bald red head
129 Sgurr an Doire Leathain (1.010m), peak of the broad thicket
130 Sgurr an Lochain (1.004m), peak of the little loch
131 Creag nan Damh (918m), rock of the stags

15 mei. Het tentje staat op de kop van een meer op een prachtig veldje afgeschermd van de camperbusjes die gekluisterd zijn aan de weg. Het blijft irritant hoe vaak ze hun schuifdeuren laten rollen, ook als je ergens in het wild staat.

De rivier loopt langs mijn tentje het meer in, een geluid waar ik blij van word. Daar waar het water het meer instroomt een klein roeibootje voor anker. Het drijft op de wind en maakt het uitzicht fotogeniek.

Water koken. Splitsen, de helft in de Chicken Tikka met rijst, de andere helft wordt een dampende mok koffie. Leven is earth, wind and fire. Goede titel voor een band.

Zittend op een steen even de dag laten beginnen. Achter me lopen de eerste Munro Baggers die vandaag net als ik de South Glen Shiel Ridge gaan doen, een lange ridge die zeven toppen aan elkaar knoopt. Het is een tocht van formaat met ruim 1.800 hoogtemeters en 26,75 kilometer waar 9 tot 11 uur voor staat. Daarna moet je 12 kilometer terugliften. Voor de meeste mensen is dit een dagvullend programma en later op de dag ren ik mensen voorbij die al om 5.30 uur op pad zijn gegaan.

Ik neem het er nog even van. Schiet wat leuke foto’s van alle maaltijden van Real Turmat voor sponsor Derek-Jan van Xfood.nl. Dan pak ik racevest en grote rugzak en loop tegen mijn route in naar de Cluanie Inn om daar mijn rugzak in bewaring te geven. De Indiase eigenaar is resoluut: ik ben geen gast dus mag mijn rugzak niet achterlaten. Ik leg uit dat ik gisterenavond zijn bar heb leeggedronken en ook vanavond na mijn zeven toppen kom afblussen. Nee.

Ik loop het toilet in om water bij te vullen. Hij wil me tegenhouden, aarzelt en laat me begaan. Smart. Een biertje is hier duur en het enige restaurant in Schotlant dat zelf de fooi op de rekening zet terwijl de bedoening belabberd is alsin mensen die eten krijgen zonder bestek. Zonder drankje ook. En zonder vinegar. Als ik terugkom, storm ik naar buiten en meld dat ik mijn rugzak in zijn tuin verstop. Hij laat me wederom begaan.

Gas erop. Het is een fenomenale dag met wolkenconstellaties die voor drama zorgen en een strelend zonnetje. Ik ren langs mijn tentspot en moet de oude weg volgen van Cluanie naar Tomdoun. Het is een oud asfalt/ grindweggetje met een lichte hellingshoek en het gas kan vol open.

Het voert langs het meer en draait dan weg een hoogvlakte op. Prachtig altijd hoe je na een uur lopen een nieuwe wereld betreedt waar de meeste toeristen nooit komen en geen weet van hebben. Met de muziek in de oren loop ik brullend door bruin-cerlaten-land waarin zilveren vlekken oplichten, vennen die spiegelen in de ochtendzon. Van ver lijken het sneeuwvlekken. Regelmatig schiet een verschrikt hert weg.

Na een aantal kilometer volgt een zigzagpad omhoog dat is aangelegd door stalkers. Al eerder volgden twee klimmen kaarsrecht omhoog maar de stalkers zijn bij uitstek de experts om paden aan te leggen. Ze zien op de een of andere manier de meest efficiënte lijnen in het landschap. Het gevolg is een kwalitatief hoogwaardig pad dat zich op veel stukken uitstekend leent voor rennen. Voor ik het weet sta ik op top één.

Twee kerels van in de 60 heten me hartelijk welkom met een schouderklop. Ik doe de een de groeten van zijn maat die hem onderaan de klim afzette en terugliep en mijn pad kruiste. We schieten foto’s in tweetallen. De kerels vertrekken haastig gezien de lengte van de ridge. De een doet alle zeven toppen, de ander vier.

Ik haal ze in de afdaling in en trek flink door naar de tweede top. Een reepje en ze sluiten weer aan. We maken weer foto’s. Ik sta naast een van de mannen en brul: ‘Young, vital, energetic, vibrant and a brute!’ Hij reageert droog: ‘And then there is me!’ Heerlijke droge humor. De rest van de dag zouden ze me samen op steeds grotere afstand volgen. Ze lopen samen op een afstand van 50 meter alsof een onzichtbaar touw hen verbindt. Twee kerels die elkaar niet kennen maar elkaar hier vinden en met grote pretogen hun ding doen. Buitebspelen terwijl hun angstige partners beneden op hen wachten. Kleine kinderen in hun element. Ze onarmen mij als veel jongere trailrunner als hun gelijke. In het aangezicht van de berg zijn we allemaal gelijk. En nietig.

Deze ridge loopt lekker omdat de hoogteverschillen tussen de verschillende toppen te overzien zijn. Na de aanloopklim van 1.000 meter resteren 800 hoogtemeters tussen de zeven toppen. Vaak ren ik over lange grashellingen waarbij ik de schuine hellingen traverseer.

Ik moet denken aan Diane Max. Ik rende vorig jaar ergens een stukje met haar op en ze deed deze ridge afgelopen weekend. Ik dacht dat ze van 7.30 tot 12.30 rende, maar het blijkt tot 14.30. Als ik na 5.5 uur weer beneden ben, ben ik wat teleurgesteld maar zie dan dat ze er zeven uur over heeft gedaan. Is het toch niet zo slecht met me gesteld als ik dacht. Vandaag maar één knelpunt. Hoe ik ook lucht hap, ik lijk geen zuurstof naar de bovenbeenspieren te krijgen en ik ben in de korte klimmen vaak tot op het bot verzuurd. Strava bevestigt en zegt: ‘Dit kostte moeite!’ Huhuh, altijd fijn als horloge en app bevestigen wat je al voelde.

Ik draag ondertussen mijn zeven toppen op aan sponsors en partners, RAB, BYE nutrition!, Maurice van SURVIKING, vriendin Jenny die een supergave vlag voor me heeft gemaakt van mijn Munro Missie die ze me overhandigde toen ik in het begin in Schotland aankwam, Garmin die me de Enduro 2 ter beschiking stelde waarmee ik bewijs dat ik mijn toppen ook daadwerkelijk loop, Andreas die in Nijmegen het beste Griekse restaurant bestiert en me steunt evenals zijn partner die daarnaast een pitabar heeft en tenslotte AP Support, een organisatie die me al een aantal jaren steunt waarbij we allebei geloven in Amazing People waarmee AP Support werkt.

Het is warmer vandaag en op de toppen kom ik de eerste midges tegen dit jaar. Volgens andere klimmers zijn ze verschrikkelijk maar die paar verdwaalde fruitvliegen hier maken op mij nog geen enkele indruk.

De dag verloopt soepeltjes en het weer blijft prachtig. Het feit dat er wolken zijn maakt de dag spectaculair.  Steeds zie je de schaduwen van de wolken voortbewegen als donkere vlekken op de berghellingen.

De laatste top deel ik met twee dames. Ze zijn nogal onder de indruk omdat ik vanuit het niets opdook en zijn om 5.30 uur vertrokken. Ze waren hier deze week al eerder en beoordelen de rechtstreekse afdaling hier als de meest gruwelijke die ze ooit hebben gedaan en adviseren de langere. Ik ben makkelijk te overtuigen.

Ze gaan me voor tot in een zadel en staan daar weifelend voor een killer van een afdaling. Een baan van losse stenen die honderden meters voor ons uitloopt in een steile kom. Als ik bij ze aankom is helder: ‘You go first…?’ Afdalen is mijn ding dus met enige doodsverachting schaats ik over de stenen naar beneden. Ik hoor gilletjes, zij gaan dat niet zo doen. Ik ben dan al een paar honderd meter verder.

Toch is de afdaling ronduit verschrikkelijk. In basis is het een stroom die naar beneden loopt en diepe schachten heeft uitgesleten. Je wankelt over steile gras- en moshellingen en grijpt je zo nu en dan vast in het mos om niet de controle te verliezen. Soms traverseer ik hellingen via smalle graspaadjes met onder me vervaarlijk steile afgronden. Berghand aan de wand, dalhand prikt met twee stokken om te remmen. Ik heb het verstand op nul – wat voor mij best makkelijk gaat – en jank maar gewoon door, hoe eerder het over is.

Zeker tien keer steek ik de atroom over op zoek naar de beste oever. Ik ben blij als ik wat bomen tegenkomen die aangeven dat ik flink ben gedaald. Als ik in het dal ben en omkijk, zie ik kilometers terug de twee dames tutten net onder het zadel. Dit gaat ze echt nog uren kosten. Ik voel medelijden. Mijn benen gloeien en trillen en de knieën hebben het zwaar te verduren gehad. Het gidsje sprak over een stalkerspad, er is helemaal niets. Schotland laat je er nooit makkelijk vanaf komen.

Ik strompel de laatste honderden meters naar de weg. Schone trui aan, ontwapenend mutsje op en liften maar. Vorig jaar kwam ik hier aan de noordkant uit de bergen vallen en niemand nam me mee en ik liep 10 kilometer fijnstof te happen om mijn camping weer te bereiken. Het belooft niet veel goeds.

Ook nu wordt hard gereden en niemand houdt in. Twee kerels vallen van de berg en stappen op de parking in hun auto en… laten me staan. Dan ben je dus echt een snorkel! Je weet precies wat ik aan het doen ben en dat ik ongeveer 12 kilometer verder moet zijn. Flappies.

Gelukkig stopt niet veel later Dave. Hij is weliswaar al 100 meter verder, maar rijdt ongeveer net zo hard achteruit terug. Dave is interessant. Het duurt even voor ik hem zie want ik moet even door de tattoos heen. Het lijkt of hij half onder water staat met zwarte vlekken en teksten tot aan zijn oren. Zijn hele armen en handen zijn zwart met een soort schubben. Dave heeft net zijn vriendin uit Utah rondgeleid in Portree op Skye en is nu weer op weg naar Inverness. Hij kon me niet laten staan, iets met karma en dat ik nu ga zeggen hoe aardig de mensen in Schotland zijn. ‘De mensen in Schotland zijn supervriendelijk!’

Morgen en overmorgen weer goed weer. De intentie is 2 x 4 Munros. Eerst een briertje bij mijn vriend uit India. Ik heb bijna geen stem meer en echt wel een paar jasjes uitgedaan maar de teller is vandaag van 124 naar 131 gegaan. BAM Alleszhard, naar het gif met die bergen!