I am still alive and going strong! Voor iemand die actief is op social media vanwege zijn werk, ben ik stil. Vandaag dus maar eveneens blog voor de lieve, betrokken volgers die mij appen over mijn welzijn. Leef ik nog?

Vandaag enkele verwonderingen. Ik bivakkeer in Utrecht. Een rondje supermarkt en dus vuilnis. Papier wordt hier niet opgehaald aan huis dus breng ik het op de fiets netjes naar de bakken bij de supermarkt.

Als diezelfde bakken vol zijn, vrijwel altijd, zou ik langzaam begrip krijgen voor kennelijk prijsgeven. Dat laatste is de juridische term voor je afval op straat flikkeren zodat eenieder er naar eigen inzicht iets mee kan aanvangen. Ik doe dat edoch (nog) niet. Toch is het lastig boodschappen doen met een tas papier onder je arm.

Naar is ook dat je al dat papier door een sleuf moet wurmen waar net een A4 in kan, een soort brievenbus. Agressief word je ervan. Een brievenbus bij post ja, bij afval nee.

In loop door met mijn flessen om die te dumpen in de automaat. Ik behandel blikjes als lieve, piepkleine babies zodat de automaat ze slikt. Ik krijg de vinkentyfus van plastic flessen en glaswerk dat diezelfde automaat niet slikt. Keer op keer, staat mens na mens te vloeken om dan met rood hoofd datzelfde glaswerk in die prullenbak met dat kleine gat te doen. Dit kan niet de bedoeling zijn. Hier is over nagedacht. ALLES statiegeld, niet een deel…

Ik heb weinig geduld. Wil graag wel de dingen goed doen. Misschien is de lont die ik toch al niet had, ingekort door kutcorona. Ik kreeg het ergens halverwege december en ondervind nog steeds gevolgen. Bij de minste inspanning een geriatrisch, vastzittend hoesje alsof ik 50 jaar heb gerookt. Als ik een wekker zet slaap ik een gat in de dag. Punt is dat ik dan nog steeds liever niet opsta. Laat me maar liggen. Jan is moe, kapot, sleept zich door de dag met NUL focus. Zelfs de zwarte levenselixer die me normaal een hartslag bezorgt, werkt niet. Koffie helpt niet meer, een drama voltrekt zich.

Misschien komt het door de onstandigheden?

Ik lees dat Trump de meest kansrijke presidentskandidaat is. Dit is de man die bewijst dat als je misdaden maar groot genoeg zijn, iedereen denkt dat het wel zal mogen. Niets blijft aan hem plakken. Plaats een iets te grote dakkapel en er staat morgen iemand op je stoep. Pis in het wild en jemag 80 eur lappen. Plaats een muur tussen twee landen en je komt ermee weg.

Ik lees in De Volkskrant dat Trump naar eigen zeggen is neergedaald als een afgezant van God. Nu zoekt de pers altijd naar entertainment, maar toch zal deze narcistische psychopaat iets in die geest hebben georakeld. Tijd om weer even geen kranten te lezen.

Ik verwonder me ook over water. Net als mijn vader overigens. Als ik hem confronteer met mijn waarnemingen grijnst hij en constateren we dat we vader en zoon zijn.

Er zijn plannen de dijken in Nederland op te hogen in verband met de stijgende zeespiegel die best eens anderhalve meter kan halen (of hoger, wie heeft de wijsheid in pacht om deze voorspellingen te doen?). Wij zijn het Bangladesh van Europa.

Je praat dan over dijken van 90 meter breed en zes meter hoger (zoiets, maar in mijn betoog zijn deze cijfers niet relevant).

Ik reis door Duitsland met kerst om de Malerweg te lopen en constateer dat er overal, op elke plek, daar waar ik ook kom, werkelijk overal, problemen met het waterpeil is.

In Deventer dreigen dijken door te breken. In het Markermeer wordt 47 cm boven NAP bereikt, ‘Dit hebben we nooit meegemaakt!’
Op sommige plekken zijn dijkverhogingen uitgesteld, burgers willen een groene dijk en geen beton. Waterschap Friesland zette zeven wateropvanggebieden in om overstromingen te voorkomen. Aan de Linge leurde men met zandzakken. De dijkdoorbraak bij Maastricht wordt met netten vol stenen gedicht. Jammer van de losgeslagen woonboot die een brug heeft beschadigd die dreigt in te storten. De Maeslandkering ging voor het eerst sinds haar aanleg in 1997 dicht. De overstromingen in Duitsland en Belgie in 2021 laten zien dat waterbeheerders soms teveel met waterstatistieken van vroeger rekenen. De zeespiegel stijgt waardoor rivieren minder makkelijk hun water kwijt kunnen. Rijn, Maas, Regge, Dinkel, Vecht, Elbe, overal wanhopen mensen. Het aardige is dat je vaak niet eens verzekerd bent als je huisje nat wordt.

Het aardige is dat de pers een loftrompet blaast omdat het bijna overal goed ging. Tegelijkertijd was ik in Duitsland en was het vrijwel overal hetzelfde verhaal. Natte paden, zompige dijken, blank staande weilanden, rivieren buuten de oevers. Maar het ging overal – net – goed.

Ik maakte melding van mijn bevindingen en de zorgen richting de stijgende zeespiegel en mijn vader zag exact hetzelfde. Wie denken wij – beperkte mensjes – in hemelsnaam dat we zijn om dit een halt toe te roepen als het water nu al zo aan de lippen staat?

Is dat de reden dat mijn vader hoog en droog in het Sauerland woont? We houden elkaar voor de gek en ontkenning bereikt hoogten die de zeespiegel ver overstijgen. Verkoop je huis in de Randstad en verkas (mijn vader heeft een aardig appartement in Wageningen te koop op het moment. Niet omdat hij vlucht, overigens…) We houden onszelf een spiegel op heuphoogte voor en zien geen natte voeten.

Corona. Mijn laatste blog meldde dat ik zo zwak was dat ik mensen niet meer aansprak op gedrag. Inmiddels heb ik dat wel weer gedaan, ondanks het feit dat ik nog zwak was. Een groep van 15 jongeren van een zekere nationaliteit koopt op oudejaarsavond een fles wasbenzine de man. Met 15 flessen wasbenzine kun je aardig fonduen, bijzonder dat de PLUS geen bezwaar maakt.

Een van de jongens gooit temidden van het groepslawaai een blikje Redbull op straat. Ik ben blij dat ik niet zoals Verstappen door deze club gesponsord wordt; ongezonde energiedrank voor hangjongeren die de hartslag verhoogt en smaakt naar toverballen.

Ik ben niet akkoord. Wijs alleen maar. Kapsones van een aantal jongens maar het blikje gaat in de bak. Niet de illusie dat ik hierdoor een duurzame gedragsverandering in positieve zin bereik vóór het nieuwe jaar. Daarna ook niet. Een vriend op Facebook waarschuwt omdat hij helemaal in elkaar is geslagen. Het weerhoudt me niet. Fok de idioten. Knuffel voor hem…

Mijn oudejaarsavond is braaf. Tien uur in bed en vijf minuten voor het hoogtepunt eruit om er iets van mee te maken.

Ik hou niet van kerst en jaarwisseling. Teringherrie door vuurwerk, mistige smog die voor niemand goed is, hangvolk dat knaldingen naar de hond gooit. In het ziekenhuis spreken oogartsen van loopgraven-heelkunde.

Summum is het feit dat hulpverleners bekogeld worden met zwaar en illegaal vuurwerk. Agenten kwamen onder vuur te liggen en tientallen raakten gewond. In Groningen kwam de mobiele eenheid in actie omdat brandweer belaagd werd door jongeren. Ik betoog al jaren dat ambulancepersoneel recht heeft op het salaris van topvoetballers, ziehier waarom. Misschien diezelfde voetballers tijdens de jaarwisseling inzetten? Worden die ook belaagd?

Mensen die hulpverleners belagen zijn wat mij betreft vrijgesteld van rechtsvervolging en rechtsbescherming. Het is tuig van de richel dat wat mij betreft vogelvrij is. Je ben (zonder t want dan begrijp je het eerder) een randdebiel want als je kind ligt te stikken, sta je om ze te kermen. Ik wens ze allemaal een flinke portie corona. Resteert de vraag wat dat is…

Corona
Vol goede moed vertrek ik begin december naar Meiringen in Zwitserland om vriend Maarten te helpen bij het verbouwen van zijn chalet. We gaan in twee garageboxen het beton eruit drillen, uitgraven, beton gieten, vloerverwarming aanleggen en dan in de ene box een sauna en stortdouche aanleggen en in de ander een extra slaapkamer met aangrenzende badkamer. En wat extra deuren maken door gaten in de muren te zagen – en vooral slaan, mijn hobby! – en een fundament voor een flink tuinhuis aanleggen en datzelfde tuinhuis bouwen en ritjes naar de stort. Lang verhaal kort: betaalde conditietraining zodat ik fit en met wat centjes het nieuwe jaar inga.

Aldus meld ik me op een donkere zondagavond achter Endhoven CS voor het fenomeen Flixbus. Het is zeg maar een opvolger of concurrent van Eurolines die nog goedkoper is. Ik heb goede ervaringen onder andere in Spanje en Portugal waar ik lange en comfortabele ritten maakte in halfvolle bussen met onmetelijke beenruimte. Je kon zeg maar aan je eigen voeten gaan liggen.

Aldus betaal ik nu 80 eur voor een retourtje Eindhoven – Basel.

Het is altijd afwachten wat je treft. Mijn heenreis is in een dubbeldekker, ofwel boven 60 en onder nog eens een stuk of 30 man. Ik zit boven voor en het is gezellig druk. Naast me een verlopen punker die braaf slaapt. Prima.

Je kunt ook een heer of dame treffen van 150 kilo met hutkoffer, jas en/ of kind op schoot. Die zit even verderop. Ik verwonder me altijd over de complete volksverhuizingen die middels deze goedkope bussen gaan en waardoor je soms veel vertraging oploopt bij de douane.

Ik bof met mijn slanke buurman die vooralsnog niet stinkt. Oortjes in, film kijken tot de oogjes dichtvallen en voor je het weet sta je om 8.20 uur in Basel koffie te slurpen van Zwitserse boontjes.

Ook de chauffeurs zijn doorleefde types. Die van vandaag is een Pool die denk ik is uitgestukadoord en die het stuurwiel ter hand heeft genomen. Nu heb je als chauffeurs geen hele ingewikkelde taak. Je moet mensen veilig en liefst een beetje comfi naar hun bestemming brengen. Waarom doe je dan de airco niet aan? Warme lucht stijgt op en bovenin de bus is het zeker 30 graden. Ik zeg altijd: Als ik een sauna wil, dan boek ik die! Nu wilde ik een busrit.

Ik spreek de beste man tijdens de eerste stop aan. Hij blijkt de airco te zijn vergeten. Hij hoefde maar één ding goed te doen. Zucht. Waarom zegt niemand er iets van en zit iedereen als makke schappen te zweten in een vissenkom? Ik begrijp het oprecht niet. En ik blijk te laat… Later deze week blijkt de busrit me een portie covid te hebben opgeleverd.

—

We klussen zoals we dat vorig jaar ook een maand deden toen we 45.000 kilo puin uit het chalet sloopten. Het motto is alleszhard en we naaien elkaar op. Maarten gaat altijd nog net iets harder. Het is ook zijn huis en ik ben ouder (en wijzer). Binnen de korste keren hebben we dan ook met twee enorme drilboren vier kuub beton uitgeboord en afgevoerd. Maarten klaagt over zijn rug. Maar dat komt dus omdat ie net iets langer doorgaat. En ik wijzer ben.

Zaterdagavond drinken we een biertje in het dorp. En dan gaat het mis. De incubatietijd is voorbij en de ziekte komt binnen minuten tot volle bloei.

Ik word wakker in mijn kleren terwijl ik diagonaal in bed lig onder twee dekbedden. Alles maar dan ook alles doet me zeer. Mijn hoofd bonkt, gloeit en het lijkt of mijn ogen uit mijn schedel worden gedrukt. Mijn hersenen voelen als gefrituurde kroketten.

Ik wentel me in mijn dekbedden en probeer heel stil te blijven liggen. Mijn bed is mijn sarcofaag en ik ben keihard mijn bestaan aan het ontkennen in de hoop dat het helpt. Resultaat is nul. Ik voel me een ei van Tim Krabbe dat zweeft door de kosmos. Kokend van koorts lig ik te stuiptrekken van de kou. De hele dag. Nul verlichting. Ik ben er op dat moment heel slecht aan toe.

Maarten vraagt later of ik niet even een appje had kunnen sturen dat ik niet bij het ontbijt zou zijn. Op dat moment kon ik het niet, een te complexe aaneenschakeling van handelingen; telefoon zoeken, concentreren, bericht tikken. Ik ben eigenlijk alleen maar bezig om van seconde naar seconde de dag – de dagen – door te komen.

Hoe verwonderlijk dat mijn plichtsbesef me maandag toch weer naar buiten drijft om met Maarten het dak van het tuinhuisje in elkaar te hameren in de kou. Het is een korte opleving met een zo mogelijk nog groter verval.

Ik kan geen licht verdragen. Lezen is dus geen optie. Mijn ogen tranen. Er is een niet-aflatende druk op hart en longen. Mijn huid voelt alsof hij helemaal open ligt en er naalden in worden gestoken. Elke ochtend hoop ik op iets van verlichting maar dat blijft dagen uit.

Als ik naar het toilet moet, stel ik het uren uit vanwege de koudebeleving die dat met zich meebrengt. Als het zover is, zit ik eerst minuten op de rand van mijn bed om noet te verzamelen. Na afloop moet ik een half uur bijkomen.

Uiteindelijk begin ik te pruttelen als ik ademhaal. Een keelgerochel. Ik mag vast proeven aan de geriatrische fase waarin vocht in of achter longen heb. Het is bloedirritant omdat je het niet zelf in de hand hebt en de hele tijd het gevoel hebt dat er belletjes omhoog komen uit je longen. Diep inademen kan niet, dan moet ik meteen blaffen met veel slijm.

De eerste vier nachten slaap ik niet. Ik ben eerder aan het worstelen met mijn bed. De eerste twee nachten hallucinaire dromen dat ik lig te draaien in het beton dat ik uit de garage heb geboord. Ik probeer de hele tijd brokken weg te trappen en duwen. Ergens weet ik wat ik doe en hoop ik dat het bed morgen nog heel is.

De twee nachten daarna de hele tijd het drukkende gevoel dat ik onder een draadwerkmat lig die we onder het beton vandaan hebben getrokken en die als een deken van koorts op longen, hart en hoofd drukt.

Ik kan me niet heugen me ooit zo slecht te hebben gevoeld zonder enig teken van verbetering. Uiteindelijk lig ik van zaterdagavond tot vrijdagochtend ongeveer 24 uur per dag in bed. Ik kan niet veel meer en snak na elk toiletbezoek terug naar mijn twee dekbedden omdat ik spastisch stuiptrekkend van de kou alleen maar terug mijn warme hol in wil.

Gelukkig brengen Maarten en familie steeds wat soep en brood zodat ik niks hoef. Tegelijk maak ik me er niet druk om, die energie heb ik namelijk helemaal niet.

Het grootste uitje is een keer mee ontbijten beneden maar daar moet ik zeker een half uur van herstellen. Donderdag is mijn missie me na twee weken te scheren. Ik sta bibberend voor de spiegel en schrik van het smalle witte bekkie dat onder de baard vandaan komt.

Vandaag – vrijdag – vertrek ik weer naar Nederland. Ik rek het tot 14.45 in mijn bed en dan ga ik met lichte wanhoop op pad. Soms heb ik hoestbuien waar ik bijna in blijf plakken en zie ik de verwonderde blikken om me heen. Besmettelijk ben ik vast niet meer.

Grootste confrontatie? In Bern moet ik twee kilometer lopen naar het busstation over een lichte helling. Stelt niks voor. Het lukt bijna niet. Mijn hart en longen doen pijn en het is alsof ik adem door een rietje. Pas dan realiseer ik me dat ik er echt heel broerd aan toe ben.

Ik ging weg voor betaalde conditietraining en ik kom terug als een slappe vaatdoek. Het gaat wel een aantal weekjes duren voordat ik hiervan terug ben en ik wil het niet meer meemaken.

Er is een voordeel van dit alles: ik ben resistent. En de Flixbus die me opneemt in haar buik is heter dat de bus waarmee ik 500 kilometer door de sahara reed tijdens de Marathon des Sables.

Eenmaal thuis ben ik nog weken ziek, zwak en misselijk. Zeker anderhalve week heb ik vocht in mijn longen en steeds als ik ga liggen leidt het tot hoestbuien die meer lijken op kotsen. Soms stik ik et bijna in en komt vocht uit oren, neus, ogen en mond.

Heel, heel langzaam begin ik ongeveer zes weken later symptoomvrij te raken. Een vriend vroeg of ik niet moest rennen, maar die piekbelasting wil ik mijn hart nog niet aandoen. Zelfs wandelen brengt nog een raar kuchen.

Ik heb zin in het nieuwe jaar dat start met heel hard werken en een nieuw bedrijf oprichten en voorbereiden op het 2e en laatste deel van de Munro Missie, 169 bergen rennen. Dit keer met drone.

Ik gun niemand de corona die ik heb gehad. Behalve als je ambulancepersoneel mishandelt. Of brandweer. Of politie. Dan kom ik je uitleggen wat fatsoen is.

Wordt vervolgd…

Vaya con Dios