Mijn vader kwakkelt even met de gezondheid. De reden dat de Munro Missie even on hold staat. Ik verblijf in zijn huis in het Duitse Sauerland. Iedere nacht lig ik op de slaapbank aan het raam en staar naar de sterren – ik slaap even wat minder.

Hier is geen lichtvervuiling. Zover het oog reikt de gele spikkels, licht dat zovele jaren geleden is afgestraald en zich nu een weg baant naar mijn netvlies. Alleen tijdens mijn Marathon des Sables in de verlaten Sahara ontwaarde ik meer sterren want nog minder lichtvervuiling.

Ik kijk naar miljarden sterren, ja zelfs miljarden planeten, puntjes op een doek dat aan de hemel gespannen is als je de film The Truman Show moet geloven. Onwerkelijk is het, dit oneindige universum waar wij nietige mensjes met onze Hubble ruimtetelescoop miljarden jaren ver in kunnen kijken. Best knap als je bedenkt dat we het hier op aarde niet zo goed voor elkaar hebben. Waarom zoveel focus op daarbuiten als we er hier een potje van maken? Stop die miljarden maar ergens anders meneer Musk en consorten.

Sowieso schieten we duizenden satellieten de lucht in zodat we commerciële rotzooi op TV kunnen verspreiden. We doen reeds aan ruimtevervuiling. Ook dat is knap. De mens aan het roer van de beschaving, ehh vervuiling. Het spreekt al uit ons taalgebruik als we praten over de omgeving; de omgeving, dat ben jij. Wie beslist er eigenlijk – democratisch – over de vraag of, en wie, er satellieten de ruimte instuurt?

Een experiment met jou, lezer. Ik stel je twee vragen, bedenk je antwoord voor je verder leest.
1. Denk je wel eens na over het klimaat?
2. Doe je wel eens – bewust – iets voor het klimaat? Of beter: laat je dingen?
Vermoedelijk antwoord je niet twee keer expliciet met JA!

Ik lees een artikel over het rapport dat in maart verscheen over de stand van het klimaat van het IPCC, het VN-klimaatpanel. Ik hoef niet te vermelden dat het niet goed gaat. Wij briljante mensjes hebben ooit bedacht dat wij het klimaat maximaal 1.5 graad kunnen laten stijgen. Het is alsof je een kind alleen in een kamer zet met een pot snoep en zegt: ‘Je mag anderhalf snoepje, meer niet!’ Waarna het kind kotsende de kamer uitkomt. Er wordt nu reeds gesproken over vier snoepjes.

Voor de goede orde: wie zijn wij in hemelsnaam dat we denken het klimaat graden te laten stijgen. We kunnen niet eens een trein fatsoenlijk laten rijden, we pissen naast de pot (ook letterlijk), kunnen geen oorlog voorkomen, kunnen geen parlementair onderzoek houden naar de Corona- aanpak en vooral de gevolgen daarvan of een IKEA-kast in elkaar zetten. We stonden erbij en we keken ernaar. Ook nu weer.

Een mooi filmpje van Rutger Bregman – je weet wel, die knul die in Davos alle rijken te kakken zette en daarna helemaal verrot werd gescholden door een Amerikaanse TV-host die dingen van Rutger hoorde die een beetje confrontered waren. Hij spreekt op Tomorrowland, een dansfestival waar bewuste jongeren delibereren over inclusie, milieu, verbinding en aanverwante zaken. Op de vraag wie er nog vlees eet, antwoordt het merendeel ja. Rutger: ‘Jullie zijn de rijkste, meest bevoorrechte jongeren op aarde, jullie kunnen het verschil maken. En vervolgens wijs je dat India en China steeds meer vlees gaan eten. I Cant wrap my head around it…’ Op LinkedIn vraagt Bregman zich af of hij te bot was. NEE.
https://www.linkedin.com/posts/rutger-bregman-a4368213b_okay-maybe-i-should-have-been-a-little-less-activity-7097865662596796416-rRxr?utm_source=share&utm_medium=member_android


Ik lees een artikel in de Volkskrant opgetekend uut de mond van CPB-directeur Hasekamp getiteld ‘Krimp leidt tot kaboutersocialisme’. Zijn visie is dat minder produceren en consumeren niet de oplossing is. Degrowth is een slecht idee omdat het tegen de fundamentele behoeften van de mens gaat om het bestaan te verbeteren en zelf keuzes te maken. Volgens hem ligt de oplossing in nieuwe technologie en innovatie. Met een beetje kennis vanuit mijn studie bedrijfseconomie zeg ik dan: Dat is niets nieuws, we innoveren al sinds we produceren. Heeft het gewerkt? NEE. Aldus constateer ik dat het roer om moet. Krimp dus. MINDER is op alle vlakken het toverwoord; produceren, consumeren, grondstoffen, vervuilende, reizen, auto’s, kinderen. We moeten dat er bij iedereen in gaan rammen voor het te laat is.

Mijn stelling: Vooraanstaande kopstukken binnen bedrijfsleven en politiek die het woord groei in de mond nemen acuut ontslaan. Dat is pas krimp.

De meeste mensen belijden het klimaat met de mond. Enkele maanden terug was Yvon Chouinard in het nieuws. Deze oprichter van Patagonia maakt de natuur eigenaar van het bedrijf. De opbrengst gaat dus naar de aarde. Het was nieuw. Hosanna! Werkelijk alle media liepen met hem weg. Mijn hele netwerk gonsde en je struikelde over het bericht op ALLE tijdlijnen. Mooi, mooi, goed nieuws delen. Maar het IS niks. En nu is het weer stil. Het is net als een kruisje zetten met de verkiezingen en dan vinden dat je het recht hebt om te klagen. Je hebt nog niks gedaan of gelaten, nul inspanningen verricht.

Steeds weer verwonder ik me over het feit dat vrijwel niemand zich bewust is, niemand iets doet of laat? Waarom? Het is onze planeet, het is jouw planeet. Wij moeten hier leven en There was no Planet B. Wie gaat de kraan van de fossiele brandstoffen dichtdraaien? Niet over 30 jaar als er niks meer uitkomt, maar nu. ‘Maar we kunnen niet zonder auto!’, hoor ik iedereen roepen. Ik doe al 48 jaar zonder. Het kan. Waar een wil is, is een weg.

Ziedaar mijn vraag: Wat ga jij vanaf nu doen of laten voor jouw klimaat?

*Als je wel bewust bent en dingen doet of nalaat, voel je vooral niet aangesproken. Ga door!
**Als je me een hypocriete boodschapper vindt, is dat helemaal goed. Blijkbaar raak ik een snaar. Je mag van alles van de boodschap – en mij – vinden. Ik ben daaraan gewend, veelal gaan mensen naar de boodschapper wijzen die dan feilbaar blijkt. Klopt helemaal. Sta zelfs open voor feedback.

***Ik ben op de achtergrond mijn jaarlijkse ecologische footprint aan het uitrekenen wat een ontzettend leuke exercitie is, want heel inzichtelijk en confronterend. Deel ik in een later stadium.