8 juli. Dag 99. 88 done. 194 togo.

Waarom? Waarom doe je de dingen die je doet? De bekende econoom- auteur Simon Sinek laat in ‘Start with the why’ zien dat organisaties en leiders die zich richten op het Waarom van hun bedrijf succesvoller, invloedrijker en innovatiever zijn. Leiderschapsstijlen kunnen verschillen, maar alle grote, inspirerende leiders hebben één ding met elkaar gemeen: ze weten dondersgoed waaróm ze doen wat ze doen. Toch sneeuwt bij veel bedrijven het Waarom nogal eens onder in de hectiek van de dag. Het boek is gebaseerd op de ideeën uit zijn TEDX-talk over leiderschap, waarmee hij wereldwijd de aandacht trok.

Je kunt dit verhaal eenvoudig doortrekken van leiders naar privé; waarom doe je de dingen die je doet?

Vandaag heb ik een zwarte dag waarop ik mijn Why bevraag. Ik zie hem even niet. Ik moet nog zoveel bergen maar heb het energieniveau van een lui paard (met spatie).

In fase I in maart kostte het me tijd om erin te komen, zo ook nu. Ik ben verschrikkelijk moe, kan dagen slapen en heb brandende ogen van vermoeidheid. Eigenlijk is het laatste waar ik aan wil denken het oprennen van bergen. Aldus blijf ik urenlang in mijn kleine tentje liggen lezen en schrijven aan mijn boeken.

Het is een constante strijd. De prestatiegerichte ondernemer in mij die dit project heeft uitgewerkt vindt dat hij omhoog moet. De kwetsbare mens in mij, met al zijn emoties, gebreken, kwetsbaarheden en gedachtenspinsels wil rusten en zijn. Niets doen, ademen en hooguit inzichten en gevoelens aan papier toevertrouwen. Maar ik moet nog zoveel bergen! En als ik zo doorga, duurt het wel een jaar. En en en…

Ik moet denken aan één van mijn favoriete songs tijdens het rennen, Forest van The Cure. The lyrics zijn zo treffend:

I hear her voice
Calling my name
The sound is deep
In the dark
I hear her voice
And start to run
Into the trees
Into the trees

Into the trees

Suddenly I stop
But I know it’s too late
I’m lost in a forest
All alone
The girl was never there
It’s always the same
I’m running towards nothing
Again and again and again

Vooral het again and again and again and again… is treffend. Wat doe je jezelf aan? Ik voel dat normaal gesproken niet zo, maar nu heb ik een zwarte dag. Waarom ben ik hier helemaal alleen en hijs ik mijzelf bergen op? Steeds maar weer.

Om me heen zie ik families arriveren die fijn gaan kamperen. Het is een volksverhuizing. Ze hebben ALLES meegenomen en bouwen hier hun tijdelijke huis met koffiezetapparaat en breedbeeldtelevisie op een vierkante kavel naast veel te luidruchtige buren die te dicht op hun lip zitten. Terwijl ik mijn stukken schrijf en lees, zijn ze urenlang aan het bouwen aan iets dat hen rust moet geven als onderbreking van de ratrace, een primitiever bestaan met dezelfde voorzieningen als thuis, met vies toilet, lawaai en zonder airconditioning. Gekkigheid, wat doe je hier, als je hier niet bent voor de natuur, de sterren en de stilte? Why?

Ergens toen ik twintiger was, liftte ik met vriend Marcel naar de Alpen. We belandden in St. Gervais les Bains, een lelijk oord aan de voet van de Mont Blanc. We drinken biertjes en liggen nog de avond van aankomst op de middenstip van het voetbalveld naar de sterren te staren. Ik sprak de memorabele woorden: ‘Als het hier nou toch zo mooi is, waar zijn al die fijne leeftijdgenoten dan?’ Marcel was adrem: ‘Lloret de Mar’. Zo ook hier. Het is zo mooi, waar zijn mijn soulmates? Waarom ben ik hier alleen tussen families en camperstellen die binnen zitten op een camping met de deuren gesloten? Why?

Ik had vandaag kunnen gaan rennen maar alles in mij schreeuwt van niet. Zowel fysiek als mentaal staan alle lampjes diep in het rood. Daar komt bij dat de weerapps (MedOffice en https://www.mwis.org.uk/) heel harde wind voorspellen. Niet veel later waarschuwt ook Manouk me vanuit Skye: winden van 45 mijl per uur en kans op onweer. Ik heb niks nodig om te blijven liggen; het lukt me nauwelijks overeind te komen.

Al dagen wordt de skyline hier bepaald door de lompe, ronde bultruggen van de Cairngorms. Meestal hangen ze in zware, dreigende, grijze wolkenmassa’s. Vandaag steken ze gitzwart af tegen een grijze lucht, zo zwart als mijn gemoed. De wind buldert over het tentveld midden op de camping. De meeste mensen zijn vertrokken terwijl ik in mijn veilige onderkomen van Bergans lig.

Om me heen waaien tenten stuk, gaan windschermen neer en schieten haringen uit de grond. Het is raar weer. Ik hoor de Schotten er overal over, ze kunnen het niet inschatten.

Ik maak een ronde en veranker de tenten van mijn buren. Bij sommigen is de tent opengescheurd en hangen stukken doek troosteloos in de wind te wapperen. Het is oké dat ik vandaag niet boven ben. De volgende ochtend puilen de vuilnisbakken uit van de gesneuvelde tenten.

Halverwege de dag wil ik mijn apparatuur opladen en ik wil verandering van omgeving. Ik ga voor de camping aan de weg staan en steek de duim op. Auto drie stopt. Een donkere dame met een waanzinnige bos haar en een gigantische Porsche Cayenne. Ze is een local en dus vind ze het niet meer dan logisch dat ze me meeneemt. Ik converseer met haar maar vind het een rare gewaarwording dat de bos haar zo groot is dat ik haar gelaat en pratende mond van opzij niet kan ontwaren.

Ze zet me af in Aviemore. Ik slenter wat rond maar installeer me uiteindelijk bij The Winking Owl waar ik in alle rust kan lezen en schrijven en laden. Misschien is de grootste wens van een reizende pelgrim een cowerkplek waar hij hangend kan werken. Maar dan een loungebank en niet een picknicktafel. Note to reader: gat in de markt als je in een toeristengebied woont.

Ik ken het verschijnsel heimwee niet als zodanig. Toch word ik soms overvallen door vlagen van nostalgie of weemoed zo je wilt. De geur van verse patat die gek genoeg iets huiselijks heeft omdat ik hem associeer met knusse herfst. Blokhutjes op de camping waar mensen samen onder een dekentje zitten om wind en regen te trotseren. Het trekt me niet naar Nederland maar maakt wel een verlangen naar een thuis los. Wat dat dan ook is.

Why? Ik krijg er vandaag mijn gedachten niet omheen. Misschien is 100 bergen ook mooi en moet ik de stekker eruit trekken. Dat ga ik niet doen maar ik worstel vandaag serieus met mijn demonen en motivatie. Ik heb zin om heel lang tegen iets aan te schoppen tot het kapot is. Soms heb je dat. Een slechte dag mag er ook zijn. Gelukkig biedt dat de schrijver in mij stof ter contemplatie. Dit is worstelen voor professionals. Het wordt vast een adembenemend boek.