De jaarwisseling van 2024 was om meerdere redenen een speciale. Ik zit met Sanne en goede vriend Marcel in het Sauerland. Sanne en ik zijn dit jaar getrouwd in hotel De Berghof dat hier om de hoek ligt en hier in de heuvels vieren we onze tweede jaarwisseling samen.

De tweede reden dat het een speciale wisseling is, is het feit dat mijn vader 60 kilometer verderop in zijn eentje ligt te worstelen in een ziekenhuisbed. Het is zelfs de vraag of hij het nieuwe jaar haalt.

De eerste jaarwisseling met mijn inmiddels vrouw, de laatste met mijn vader. De cirkel van het leven. We markeren het met een Jumbofles Champagne, geen Mathusalem of Nebuchadnezzar, maar groot is hij en we proosten op Hansie.

***

Mijn Held
Einde van het jaar is de tijd van bezinning. De vraag of je nog op koers ligt, of je je why wel naleeft, of je je purpose moet herzien. Het is ook een moment om stil te staan bij de vraag wie je voorbeelden zijn, de mensen tegen wie je opkijkt, je helden.

Als je mij naar mijn helden vroeg dan kon ik altijd een heel lijstje opnoemen. Toen ik vroeger op school gepest werd las ik alle avonturenboeken die op mijn pad kwamen, oceaanzeilers, bergbeklimmers, ultralopers en poolreizigers. Zo wilde ik ook worden, ik kon er uren over dagdromen.

Mijn held van 2024 is met stip mijn vader. We hebben samen een jaar van diepte- en hoogtepunten doorgemaakt.

Hij lag in 2023 lang in het ziekenhuis met diverse ouderdomskwalen en het deed hem geen goed. Dit jaar was hij er beter aan toe, ging met zijn vriendin heerlijk op vakantie in een blokhut en was stabiel.

Niet veel later breekt zij bij een val in de keuken een knieschijf. Een ongeluk zit in een klein hoekje, in de keuken in dit geval.

Ik gooi daarna het jaar op de kop door tijdens een etentje samen met vriendin in het Sauerland aan te kondigen dat we willen trouwen. Totaal overdonderd stelt hij voor het huwelijk bij hem om de hoek te doen bij een bevriende hoteleigenaar in Usseln. Nu was ons huwelijksthema ‘buiten’ dus eigenlijk stemden we meteen in want een huwelijk in de Sauerlandse ‘bergen’ sloot volledig aan bij onze wens.

Niet veel later vroeg ik hem en zijn vriendin als mijn getuigen. In Duitse jagersjas-met-houten-knopen stond hij 28 september op 78-jarige leeftijd te speechen op mijn huwelijk. Mijn droomhuwelijk in de bergen met een select gezelschap en een speechende vader.

Om beurten gaan mijn vrienden even langs bij ‘Hansie’, even op audiëntie en vragen hoe het met de ouwe gaat. Hij heeft een bijzondere rol als pater familias. ‘Hij zegt altijd…’ en dan zeggen wij in koor: ‘Wat zeg jij nou altijd Hansie?’ Dan gromt ie en grijnst betrapt. Wij nog harder. Mijn vrienden, mijn vader en ik; de drie musketiers. Ik ben trots, wat een geweldige dag, dat dit allemaal zo uitkomt. We hebben een Traumhochzeit.

Precies een maand later zijn we terug in het Sauerland om met een glas wijn het huwelijk te evalueren. Nu zijn wij het met de mond vol tanden, als nu zij een huwelijk aankondigen. Het zat al wel in het achterhoofd, maar opeens gaat het gebeuren. De datum wordt 7 februari 2025 in hetzelfde hotel. Dit keer mogen wij de getuigen zijn bij hen. Een bijzondere avond.

***

Tempus fugit
De situatie verandert als hij op een ochtend zijn steunkous aantrekt en daarbij een rugwervel breekt. In eerste instantie was de overtuiging dat het om een spier of pees gaat. De pijn houdt echter aan en nader onderzoek wijst een breuk in de onderste ruggenwervel uit.

Zij in de lappenmand met gebroken knieschijf. Hij een gebroken rug. Wij moeten bijspringen. Wekenlang reizen we regelmatig op en neer om Krik en Krak een beetje te ontzorgen. Ik moet ondertussen met mijn vader in taxi’s naar ziekenhuizen en fysiotherapeuten voor allerhande onderzoeken.

Een rare situatie: van hot naar her reizen met een 78-jarige man-met-gebroken-rug in de sneeuw. Is dit gezondheidszorg? Ik vind hier dingen van. Hij geeft geen krimp. Morbide humor delen we en hebben lol bij apotheken, huisartsen, ziekenhuizen en aanverwante instellingen. Als taai een belichaming zoekt dan is het mijn vader.

Een scan wijst uit dat er meer aan de hand is. Een complex samenspel van oudersomsgerelateerde kwalen maken dat hij accuut opgenomen wordt.

Zijn huwelijk staat op het spel. Kan niet. Hij wil trouwen. Zij ook. Er moet een huwelijk komen.

***

Huwelijk II, Nottrauung
De datum wordt naar voren gehaald. De dag van Sinterklaas wordt het. Zij klimt in de pen en regelt het. Het ziekenhuis is niet het probleem, de Duitse bureaucratie wel. Zij komt erachter dat je in Duitsland je basisschool- en VWO-diploma moet kunnen overhandigen om te trouwen. Zonder VWO geen huwelijk.

Dagenlang belt ze stad en landen (Nederland en Duitsland) af om een ordner papierwerk bij elkaar te regelen. Je liefde bezegelen, vraagt nogal wat bewijzen. Ik moet papieren opvragen om aan te tonen dat mijn moeder er echt niet meer is. Het geeft te denken. Ook hier vind ik dingen van.
Zij slaagt voor haar VWO. Er kan getrouwd worden.

***

Dag van het huwelijk
Vrouwlief, zus en ik reizen naar het ziekenhuis. Geen bruid. Appjes.
‘We zijn er’. Geen reactie.
‘We lopen naar de kamer’. Geen reactie.
‘We komen de kamer binnen’. Geen reactie.
Geen bruid ook.
In de verte duwt een dame een rolstoel de gang in. Ik registreer het maar sla er geen acht op.
Rolstoel stopt voor neus. Bruid zegt hallo.

Met gebroken knieschijf is ze krampachtig naar auto gelopen over spekgladde, besneeuwde weg vanochtend, gleed uit en… brak heup. Dat weten we dan nog niet. Pijnstillers en een absolute trouwwens verdrijven pijnen. De arts is achteraf verbijsterd dat je met zoveel pijn zo lang in een rolstoel kan zitten. Het absolute bewijs voor ultralopers dat je je internal governer het zwijgen kunt opleggen, dat stemmetje dat schreeuwt dat je moet stoppen.

Vol overtuiging klinkt twee keer ‘JA!’ door de kleine ziekenhuiskamer waar vijf mensen getuigen zijn van een huwelijk dat door een Duitse ambtenaar wordt ingeregeld ten overstaande van een kwetsbare man in een bed en een lieve vriendin in een rolstoel. Een Nottraauung hadden ze daar nog nooit meegemaakt en er verschijnt een mooi artikel in de Westfalenpost.

Een ongeluk komt nooit alleen. Een geluksmoment ook niet. Niet één, maar twee huwelijken dit jaar met trotse getuigen die speechen.

***

Het Gouden Ei
Ze zijn net getrouwd en kunnen elkaar niet bezoeken, ookal liggen ze hemelsbreed nog geen 100 meter van elkaar. Het doet me denken aan het lugubere Gouden ei van Tim Krabbe.

Toen hoofdrolspelers Rex en Saskia elkaar een tijdje kenden, vertelde Saskia aan Rex over een droom die ze als kind gehad had. Ze zat opgesloten in een gouden ei en zweefde door het heelal. Ze kon niet sterven voordat ze tegen een ander ei aan zou botsen dat ook in het heelal zweefde. Aangezien het heelal onvoorstelbaar groot is was de kans daarop erg klein en was ze gedoemd om opgesloten te blijven zitten.

Uitzichtloos in een ziekenhuisbed hangen lijkt ook op opgesloten zitten in een gouden ei. Ze liggen daarna wekenlang in verschillende ziekenhuizen en revalidatiecentrum. Twee gouden eieren in de handen van zorgverleners.

We doen allemaal ons best en regelen dat ze elkaar zo vaak mogelijk kunnen zien met oog op de kerst en de jaarwisseling. We
ontvoeren mijn vader in een rolstoel naar buiten voor een laatste peuk, een laatste daad tegen het systeem.

Mijn lieve, sterke vader houdt zich taai. Hij klaagt niet. Hij wil nog. Hij WIL! Hij heeft het hart van een leeuw en een keiharde kop. Hij heeft meer tandvlees dan een heel bataljon soldaten.

Een dromer is hij ook. Een taaie dromer. Zij gaat 8 januari terug naar huis vanuit de revalidatiekliniek. Hij heeft in zijn hoofd het verhaal gebouwd dat hij dan ook naar huis gaat. Als ik de avond ervoor bij hem zit, merkt hij nog op: ‘Morgen koffie bij Lars en Angela!’ Hij bijt er zich in vast. Als een pitbull.

Op 8 januari zullen de twee gouden eieren elkaar weer raken en kan hij sterven. In de nacht van 7 op 8 januari pakt hij neermaals zijn bullen en probeert hem te smeren, terug naar huis, naar zijn geliefde.

Het is de nacht dat Hansie door de tijd wordt ingehaald.

***

Nawoord.
Ik ben met mijn vader mijn tweede ouder verloren. Al 49 jaar is hij het fundament onder mijn bestaan, mijn rots in de branding, mijn baken, mijn bodem, mijn vangnet, mijn Ruggenschutz, mijn vuurtoren, mijn veilige thuishaven, mijn verzorgingspost en mijn wijze mentor.

Nu hij wegvalt, val ik terug op mijzelf en de lieve mensen om me heen. Ik kan het vast alleen, maar in vind het spannend. Ik voel me naakt, kwetsbaar.

Lieve, taaie, dappere Hans, wat mis ik jou.