Ik ben een minimalist. Ik vind het heerlijk om weinig spullen te hebben en dat wat ik heb, staat me na. Er is maar één spijkerbroek belangrijk en dat is die aan je kont. Er is maar één boek belangrijk en dat is het boek dat op je nachtkastje ligt. De rest is ballast. Beter één fijne trui dan tien die het allemaal niet zijn.

Aldus koop ik vrijwel alles op Vinted voor weinig, Superdry-truien voor vier euro en workpants voor vijf. Summum was een paar Nike Blazers voor één euro. Ik kan daar blij van worden.

Het is een ongoing proces van aantrekken en afstoten waarbij je dingen om je heen verzameld die voor jou belangrijk zijn in de fase waarin je je bevindt. Zo begin je met niks, hebt rond je 45 heel veel en eindigt als een hoopje ellende met herinneringen in een bed; de cirkel van het leven.

Deze week zat ik bij de notaris en las een tijdschrift over erven en nalatenschap. Daarin een artikel getiteld ‘Ruim de rommel op!’ De boodschap: weggooien van je shit om je familie te ontlasten als je dood bent… WTF!

Dit is controlmania-Nederland op zijn top. Als je doodgaat alweer bezig zijn met je afterlife. Je moet volgens de Zweedse kunstenares Margareta Magnusson rond je 65e beginnen met opruimen want dan ben je nog ‘fit en energiek genoeg voor deze klus’. Ze zegt: ‘Neem de tijd want het hoeft niet vandaag af en morgen klaar’, maar in de lijn van haar verhaal voel ik toch haast, je bent immers al 65 en zou zo pardoes je familie met rommel opzadelen. Ze zegt: ‘Het moet echt als we onze dierbaren tijd willen besparen als wij er niet meer zijn!’ Is er een beter voorbeeld om het fenomeen ratrace te illustreren?

Misschien moeten we toe naar een verzekering waarmee je je kunt verzekeren tegen de rommel die familie je nalaat zodat een professioneel opruimbureau je kan assisteren. Juridisch gezien kan je overigens gewoon de boel kennelijk prijsgeven en afzien van een nalatenschap. We verzinnen prachtige constructen en vergeten vaak dat we er ook weer van kunnen afzien. Je wordt geboren, komt en gaat en de rest is bijZAAK.

Ik moet denken aan een vriendinnetje van toen ik 24 was. Ze had een uitvaartverzekering… met rente-op-rente kun je dan voor 150.000 euro de grond in. Wat zijn we toch aan het doen?

Magnusson zegt dat je veel weg moet gooien en persoonlijke foto’s, brieven en souvenirs die voor anderen niet van waarde zijn doe je in een schoenendoos met ‘Weggooien!!!’ erop, dat is immers makkelijk voor je familie dan hoeven ze niet na te denken. Zelf kocht ze een papierversnipperaar voor deze spullen en vernietigde het alvast. Mevrouw Magnusson is een assertief kreng constateer ik, een idiot savant, een gevaar voor de samenleving.

Mervouw Magnusson schreef het boek ‘Opruimen voor je doodgaat’. Geheel in lijn van de thematiek adviseer ik je dit boek – een vreemde uitwas van de consumptiemaatschappij – niet aan te schaffen of op te ruimen. Waanzin!

Ik laat mijn nabestaanden één grote (in mijn geval minimalistische) rommel na en ik verzoek ze zonder enig schroom de boel weg te flikkeren, verkopen of kennelijk prijs te geven. Idem voor mijn prachtige lijf. Ik sta als donor geregistreerd, de rest mag de fik in en dan door naar mijn vriendin. Om jullie een plezier te doen heb ik een lijstje met wachtwoorden nagelaten op een geheime plek, goed zoeken!

Nu al op je 65e opruimen en bezig zijn met de dagen na je dood. Idioterie, de ratrace in optima forma.