De afgelopen jaren liep ik lang. Niet lang, maar lang lang. Meer dan 5.000 kilometer naar Santiago de Compostela en meer dan 1.750 kilometer door de Schotse Hooglanden en dat alles met bepakking. In het lopen staat langlang haaks op snel of snel snel. Vandaar maar eens een poging om een ‘snel’ loopje te doen en mijn oude ik terug te vinden.

Ik vertrek en start mijn horloge bij de voordeur. Vriendin fietst mee op het stalen ros dat nog van haar papa was, een vintage erfstuk. Als je vanuit een trage staat aan snelheid gaat werken, motiveert niets meer dan het wiel houden van iemand die voor je fietst. Je vastbijten en het verstand op nul.

De eerste kilometers gaan voorspoedig. Ik voel me sterk, heb lining op de (been)spieren (niet op de buik) en ondanks het feit dat ik aan de zware kant ben, zit het tempo er goed in. Dat duurt exact twee kilometers van sub vijf en dan is de hartslag hoger dan 160. Een paar passen wandelen.

Altijd dat besef dat het in je zit maar dat je ergens doorheen moet. Even gestructureerd en gedisciplineerd (beide niet aan mij besteed) werken aan de snelheid en conditie zodat je terug bent aan het firmament. Meestal plan ik een aantal dagen in waarop ik een rondje NL maak langs vrienden, 5x een marathon achter elkaar en dan ben je er weer doorheen.

Na een aantal passen wandelen weer het gas erop. Van huis loop ik richting de Haarrijnse plassen waar aan de overkant restaurant Key West ligt. Het is in Vinex-De Meern zoeken naar natuur en authentiek landschap. Gelukkig vind ik het bij Kasteel Haarzuilens dat ik schamp. De kasteeltuinen bestaan uit een golfbaan met daar omheen prachtige lanen geflankeerd door reusachtige bomen. Het enige rondje groen aan deze kant van de stad.

Via een landweggetje richting ridderdorp Haarzuilens. Ik zit in het derde blok van twee kilometer. Zweten als een rund en het lichaam hapert reeds. Vloeiend wordt schokkend. Hitte maakt loom. Tandvlees raakt op.

Terug via Het Lint. De planologen hebben hier een groen lint van exact 10 kilometer uitgezet waarop alle wijken zijn aangesloten zoals wijk 10 Leidsche Rijn en wijk 9 De Meern, Vleuten en Haarzuilens. Het Lint bestaat uit twee cirkels en alles dat daarbinnen ligt, is het Maximapark. Zo kan iedereen Het Lint op en gezellig recreëren. Het is dan ook een komen en gaan van lopers, renners, doodlopers, skaters, skeelers, fietsers, hondeneigenaars, kinderwagens, fatbikes en ander ongerief. Ik pomp er met de grootste moeite nog een sub 5 kilometer uit. Het beste is eraf.

Vroeger – drie levens terug – rende ik kilometers van sub 3. Dat besef maakt melancholisch. Die tijd komt nooit meer terug. Wel wil ik weer eens een snellere marathon rennen, een Ironman volbrengen en een paar mooie ultralopen zoals een 24 uur op de baan. Mijn inspiratie komt van twee mooie boeken die ik net herlezen heb.

Zo las ik The Rise of the Ultra Runners; A Journey to the Edge of Human Endurance van Adharanand Finn. De beste man ondervindt ongetwijfeld problemen als ze zijn naam op een startnummer moeten drukken of op een Starbucks-mok moeten schrijven, maar dat terzijde. De auteur ontwikkelt zich richting het ultralopen door veel ultralopers te interviewen en ondertussen punten te sprokkelen voor de UTMB die hij aan het einde van het boek volbrengt.

Beter vind ik Born to Run, een klassieker die uitlegt waarom wij de beste en meest dodelijke running machines op aarde zijn. In het boek lopen een aantal bekende ultralopers een race tegen de Tarahumara Indianen op zoek naar het geheim van deze superlopers. Ik heb meerdere raakvlakken met dit boek, onder andere de fameuze Scott Jurek. Ik coachte loopmaat Paul op de Spartathlon, hij werd laatste finisher (96^e van 246 starters) daar waar Jurek won in 22 uur (246 kilometer). Alleen het fenomeen Yiannis Kouros was sneller. De volgende ochtend kwam Jurek ons de hand schudden met de opmerking dat iedere deelnemer die de Spartathlon uitloopt een held is. Mooi om deze kerel in levende lijve te ontmoeten. Bijgaand een review van het boek.

Ik ga weer trainen, de spieren zeuren, maar de schoenen roepen…

Review Born To Run

“Beyond the very extreme of fatigue and distress, we may find amounts of ease and power we never dreamed ourselves to own; sources of strength never taxed at all because we never push through the obstruction” ― William James

Review BORN TO RUN

Ik liep al hard op jonge leeftijd. Ik ging graag naar mijn opa’s en oma’s toe. Opa en oma van vaders kant waren slecht ter been. Ze lieten de hond uit door heel rustig met de auto door het verlaten bosgebied te rijden, terwijl de hond – Thomas – het hele bos afstruinde naar herten, konijnen en gevogelte. Ik zat niet tussen opa en oma in, maar rende achter de hond aan door het bos. De hond vond het prachtig; ik ook. Als ik dan weer eens hijgend in de buurt van de auto kwam, zei oma: ‘ Je moet met je mond dicht lopen, anders vliegt er een wesp in je keel. Ik knoopte het in mijn oren en rende de rest van de tocht met de lippen stijf op elkaar geklemd, om te constateren dat je dan tegen de vlakte gaat.

Op jonge leeftijd rende ik dus al en dat doe ik tot op de dag van vandaag. Als hardloper las ik dan ook met rode oortjes het prachtige boek ‘Born to Run’ van de hand van hardloper Christopher McDougall; een boek waarin hij uiteen zet waarom wij mensen geboren zijn om te rennen. We are the Running People.

Afgelopen zomer was het op sommige dagen weer apocalyptisch heet. Ondanks mijn succesvolle deelname aan de Marathon de Sables in de oostelijke Sahara, blijf ik dan liever binnen. Ik vind de vochtige Nederlandse hitte minder geschikt voor hardlopen dan de droge hitte in de woestijn waarbij temperaturen oplopen tot 50 graden. Bij een hoge luchtvochtigheid kan je lichaam minder effectief afkoelen aangezien de hoeveelheid zweten toeneemt, maar de gewenste verdamping belemmerd wordt.

Toch zijn wij heel geschikt om ook in genadeloze hitte te opereren. Sterker nog: wij zijn de meest dodelijke soort hardlopers op deze planeet. Christopher McDougall zet uiteen in zijn boek ‘Born to Run’ waarom wij mensen beter zijn in rennen dan alle andere zoogdieren.

De eerste reden: Wij kunnen sneller, méér zuurstof opnemen. Wanneer dieren op vier poten rennen, zijn ze gebonden aan een ritme van één ademhaling op één stap. Mensen lopen vrijwel nooit in dat ritme, maar eerder in het ritme twee ademhalingen op één stap. Wij kunnen dat om de simpele reden dat we rechtop lopen. Als dieren rennen, klotsen de ingewanden op en neer en bij ieder stap duwen de voor- en achterpoten die bij elkaar komen, de longen leeg. Dieren zijn zo gebonden aan dat ritme van één op één.

De tweede reden: Wij zijn de best-gekoelde hardlopers op de planeet. De mens met zijn miljoenen zweetklieren, is de beste luchtgekoelde machine die de evolutie op de markt heeft gezet. Wij kunnen zweten over ons hele lichaam en zo onze warmte kwijtraken. Ik zie dat aan honden die weliswaar vele malen sneller rennen dan ik, maar binnen de kortste keren moet koelen door met de buik in een plas water te gaan liggen. Ze zweten enkel via tong, longen, pootjes en in mindere mate via de (behaarde)buik. Op het moment dat de temperatuur ongeveer 40 graden bereikt, houdt een hond op met rennen en weigert verder te gaan. Dat is de natuurlijke respons van alle hardlopende zoogdieren: op het moment dat ze meer hitte in hun lichaam hebben opgebouwd dan ze via hun bek kunnen weghijgen, moeten ze stoppen of sterven.

McDougall verwoordt het als volgt: “The benefit of being a naked, sweating animal. As long as we keep sweating, we can keep going. We’re the only mammals that shed most of our heat by sweating. All the pelt-covered creatures in the World cool off primarily by breathing, which locks their entire heat-regulating system to their longs. But humans, with our millions of sweat glands, are the best air-cooled engine that evolution has ever put on the market. We can dump heat on the run, but animals can’t pant when they gallop. This makes us a leathal weapon in the animal kingdom. We can outrun any other species – in the end.”

Een derde reden is dat we hele sterke nekspieren hebben, in tegenstelling tot bijvoorbeeld varkens of chimpansees. Een wetenschapper zette een varken op de lopende band en vroeg zich af waarom het zo’n waardeloze hardloper was. De kop wiebelde alle kanten op, varkens hebben geen nekligament. Wij wel, en daarmee kunnen we pertinent onze prooi in de gaten houden temidden van een kudde waar het zich verschuilt.

Dan hebben we hele sterke achillespezen in tegenstelling tot bijvoorbeeld chimpansees. Dieren die alleen lopen hebben die elastieken – die energie opslaan en teruggeven – niet en kunnen dus niet zo goed hardlopen.

Een laatste reden, die ik er zelf aan toevoeg, is dat wij kunnen eten en drinken tijdens het lopen. Geef een mens een trailrugzak met drinkflessen en sportrepen en hij kan blijven gaan. Een jachtluipaard is wel heel snel, maar kan niet drinken tijdens het rennen, want heeft geen vocht mee en zweet en ventileert voornamelijk via de bek.

Conclusie van het boek: Fantastic: springy legs, twiggy torsos, sweat glands, hairless skin, vertical bodies that retain less sun heat – no wonder we are the worlds greatest marathoners.

De reden dat wij het winnen van paarden is volgende. De maximum galopsnelheid van de meeste paarden is 7,7 meter per seconde. Dat tempo kunnen ze ongeveer 10 minuten vasthouden dan moeten ze terugvallen naar 5,8 meter per seconde. Een topmarathonloper kan echter uren achtereen 6 meter per seconde joggen. Een paard zal snel starten, maar de marathonloper loopt het gat dicht als hij het paard in het blikveld houdt. Wij winnen de Man Against Horse Race. Wij kunnen hardlopen in omstandigheden waarin geen enkel ander dier dat kan.

Door op de steppes dieren urenlang te achtervolgen en in het zicht te houden, kunnen we ze uiteindelijk doodlopen. We moeten ze simpelweg iedere keer uit de schaduw, de hitte injagen, tot ze dood neervallen. We zijn efficiënte, uitstekend-gekoelde, dodelijke hardloopmachines.

Het is maar dat je het weet.

Meer informatie:

http://www.chrismcdougall.com/

http://www.youtube.com/watch?v=b-iGZPtWXzE&

https://zembla.bnnvara.nl/nieuws/onnodig-doden-door-hitteberoerte-bij-hardloopevenementen

https://www.allesoversport.nl/artikel/factsheet-vochtstatus/