Vandaag is bijzondere dag. Ik geloof heilig in synchronie en de Wet van de Aantrekking.

In 2021 had ik een crisis, niet zo maar eentje, noem het maar rustig een midlife-crisis-van-formaat. Ik was helemaal de weg kwijt, zat op een doodlopend spoor en stond met de rug tegen de muur. Ik viel binnen korte tijd 16 kilo af, had paniekaanvallen en besefte me dat het zo niet verder kon. Een psychologe hielp me weer een beetje er bovenop. De echte redding kwam echter van… het hardlopen, of beter: trailrunnen.

Het was toen, dat ik besloot om meer dan 5.000 kilometer te rennen naar Santiago de Compostela via 10 landen. Het werd een fenomenale hardlooppelgrimage, een innerlijke reis, een tocht terug naar mijzelf, naar Jan Fokke 2.0. Ik ontdekte mijn bestaansreden, mijn purpose, namelijk een leven als fulltime-avonturier. Liefst rennend.

Ik ben daar onwaarschijnlijk dankbaar voor. Ik schreef daarom een heel persoonlijk artikel om het hardlopen als sport te bedanken. Het is een van mijn beste schrijfsels geworden, ik zat helemaal in de zone en ik was slechts het kanaal dat het verhaal doorgaf.

Een artikel over hardlopen als middel voor volmaakte vertraging. Hardlopen is in mijn ogen een wondermiddel, een achterdeur in het bestaan, een ventiel van de drukpan. Hardlopen heeft mij gered. Zonder hardlopen had ik hier wellicht niet meer gezeten.

Het artikel is vandaag verschenen in de Mystical Miles, het mooiste literaire tijdschrift over hardlopen van Nederland, van Europa, wellicht van de wereld. Ik bedank Hans Koeleman, hoofredacteur, voor de ruimte die hij mij gaf om mijn persoonlijke verhaal te doen. Wat gaaf om het zo terug te lezen, over de rol van hardlopen in mijn bestaan.

Synchronie? Mijn mooiste en meest emotionele moment op de Camino naar Santiago vond plaats op de Col de la Bonette, de hoogst berijdbare pas van de Alpen, die vandaag het sleutelstuk vormt in de Koninginnenetappe van de Tour de France. Precies op de dag dat de Mystical Miles bij mij in de bus valt….

Ik beschreef eerder mijn Caminomoment op die col:

Veel pelgrims beleven tijdens hun pelgrimage een ‘Jacobsmoment’. Ze hebben het moeilijk en opeens lijkt daar ogenschijnlijk uit het niets een helpende hand te komen.

Tijdens mijn 5.033 lange Camino naar Santiago ren ik 2.000 kilometer met bepakking door de Alpen. Een van de langste etappes is de oversteek van de Col de la Bonette. Er zijn geen winkels of faciliteiten en aangezien ik ren draag ik weinig eten bij me. Ik maak me een beetje zorgen. Vlak voor de top word ik staande gehouden door een bouwvakker en een bouwkeet in gedirigeerd. Het is een Algerijn. Hij positioneert me voor de kachel en geeft me koffie. Toen hij omhoog reed vanochtend zag hij me verkleumd klimmen. Als ik vertrek, neemt hij me mee naar zijn lunchbox. Hij duwt croissants, pain au chocolat, water, appelmoes, baklava (door zijn vrouw gemaakt), honing en chocolade in mijn armen. Tranen in  mijn ogen. Mensen deugen.

—

Als je het artikel wilt lezen – en vele andere prachtige schrijfsels – bestel dan editie #9 van Mystical Miles op de website.